Στον καιρό των σαλτιμπάγκων

Και τώρα ήρθε η ώρα των σαλτιμπάγκων. Μακρά, τραβηγμένη σα λάστιχο λαχειοφόρου αγοράς, προεκλογική περίοδος δίνει άπλετο χώρο στη συγκατοίκηση του ακατανόητου με τη λογική της καθημερινότητας, όπως την αντιλαμβάνεται ο, αιχμάλωτος των αναγκών, κοινός νους. Έτσι οι φανφάρες και η δηθενίλα του βασιλικού survivor, που παίχτηκε στην καρδιά της Αθήνας σαν έκτακτο επεισόδιο με μικρές τσαλαπατημένες επικοινωνιακές φιδοουρές, ήρθε σα σφήνα στις αφηγήσεις της φρικωδίας στο Μάτι. Κι έτσι μας βγήκε το μάτι για λάθος λόγους, όπως ο φόνος από συγγνωστή αμέλεια, την ώρα την κακιά.

Είχαν προηγηθεί τα ευρωπαϊκά λούσα που εμφανίστηκαν ως εσωτερική διακόσμηση βαλιτσών, με χαρτονομίσματα που βγήκαν και πέταξαν με τα φτερά Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που ασχολούνταν λέει με την ατιμωρησία των διεφθαρμένων. Προφανώς ως ειδήμονες της διαφθοράς. Κι η γλώσσα που όταν λαθεύει λέει κατά λάθος την αλήθεια, συμπύκνωσε όλη τη σύγχρονη ελληνική πολιτική κουλτούρα στο κελί του ναζιστή, που αποπειράται να κερδίσει με ψήφο τη νομιμοποίηση της ιδεολογικής θεωρίας, χρησιμοποιώντας τη συνωνυμία κάποιου άγνωστου ξαδέλφου, ίσως όχι μανιάτη, αλλά μανιακού της αποκτηνωμένης ιδεολογίας. Με το φερετζέ Ελλήνων για την πατρίδα.

Την ώρα των σαλτιμπάγκων αρχίζουν και πληθαίνουν τα πάσα. Τα κουπόνια. Τα τριάκοντα αργύρια του εκβιασμού της λαϊκής βούλησης. Πάσο για φαΐ. Για βενζίνη. Για διακοπές. Για πράσινες ηλεκτρικές συσκευές. Για οξυγόνο, ίδιο και για την αναπνοή και για την οξυγονοκόλληση της σκουριασμένης λαμαρίνας. Αυτής που καπακώνει πρόχειρα κι επικίνδυνα τις μεγάλες τρύπες του εκμεταλλευτικού συστήματος, για να πέφτεις μέσα, αφού ψηφίσεις τον υπονομευτή κάθε σου βήματος μπροστά.

Στην πρωτοκαθεδρία οι σωτήρες. Αντάμα κι οι διασώστες των κλοπιμαίων. Παραδίπλα οι κερδοσκόποι της διπλανής πόρτας. Αυτοί που σου ζητάνε συγγνώμη γιατί δώσανε σφεντόνα στο παιδί να σου θρυμματίζει το τζάμι, κι ύστερα σου κάνουν προσφορά την αντικατάστασή του σε τιμή μόλις διπλάσια από χτες. Από κοντά κι οι έχοντες λερωμένη τη φωλιά τους, που ψάχνουν στις κάλπες τα πλυντήρια, λες και θα γίνει ο χασές μετάξι άμα απλωθεί στα μανταλάκια της λαϊκής εντολής. Γιατί βλέπεις οι σαλτιμπάγκοι δεν ήταν ποτέ οι τρελοί του χωριού και δη οι ωραίοι. Ήταν και παραμένουν επαγγελματίες στη διάσπαση της προσοχής των πολιτικών ζώων, που είμαστε οι άνθρωποι άμα προλάβουμε να σκεφτούμε και τι πραγματικά θέλουμε και τι όντως χρειαζόμαστε και προπάντων ποιοι είμαστε.

Σ’ αυτούς τους προεκλογικούς καιρούς λοιπόν θα χαθούν οι λέξεις και θα φταίει το φωνήεν. Για παράδειγμα, θα χορτάσουμε τοξικό προϊόν, αλλά θα κρύβουμε την ταξική απάντηση. Και θα ‘χει απ’ όλα ο μπαξές. Και ο και α, σε αβυσσαλέα συγχώνευση εκλογικής σκοπιμότητας. Η λαϊκή πείρα ξέρει πως τα πληγωμένα ζώα, τα σκυλιά ας πούμε, δαγκώνουν πιο δυνατά, πιο εύκολα και φαινομενικά αναίτια όταν πονάνε. Έτσι έχουμε να δούμε πολλά δήγματα και δείγματα, καθημερινά, ως την ώρα της κάλπης. Από ταξίματα μέχρι τερατωδώς αντιλαϊκά νομοθετήματα. Από υποσχέσεις ως ισχυρά χάπια πολιτικής αμνησίας. Θα πνιγούμε σε παλαβές ερωτήσεις ή σε εξωφρενικές απαιτήσεις. Με μαζικά μέσα εκχωρημένα στις μεγάλες τσέπες, θα είναι πιο δύσκολο από ποτέ να ξεχωρίσουν τα χέρια που απλώνουμε σ’ όσους θέλουν να μην τους καταπιεί η κινούμενη άμμος της κυρίαρχης τάξης, απ’ τα χέρια όσων εκπαιδεύτηκαν δεκαετίες τώρα να ζητιανεύουν οπαδούς συνενόχους και νικητές που έχουν χάσει κι αυτά που δεν είχαν. Και το παράξενο είναι πως όλοι παραδέχονται πως λέμε την αλήθεια που συμφέρει τους πολλούς και τρομοκρατεί τους λίγους. Πως προειδοποιούμε ξεκάθαρα και δεν οιωνοσκοπούμε πνιγμένοι στο αίμα των άλλων.

Στον καιρό των σαλτιμπάγκων η αλήθεια δεν είναι της μόδας, ούτε του συρμού, ούτε αρεστή, αλλά κοπιαστική και συμμετοχική. Παντιέρα και τραγούδι μας και παρέα και μοναξιά μας, αυτή η αλήθεια: Οτι μόνον ο λαός σώζει το λαό γιατί όταν θέλει μπορεί, δεν είναι θαύμα βγαλμένο από τσιτάτα, αλλά ελπίδα που καλλιεργείται κάθε μέρα, όχι για να μην πεθάνει τελευταία, αλλά για να ζήσουν και να προκόψουν και οι απελπισμένοι του κόσμου τούτου. Καλούς αγώνες, σύντροφοι, για την υπέρβαση χωρίς αχρείαστους σαλτιμπάγκους…

Το σκίτσο είναι του Βάη