Οι τοίχοι έχουν φωνή

Λένε πως κάθε εικόνα αξίζει με χίλες λέξεις. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες που σε αφήνουν σιωπηλό κι αμήχανο. Οπότε καταφεύγεις στο κλισέ πως αξίζουν όσο χίλιες λέξεις, για να μη χρειαστεί να τις περιγράψεις.

Ο ταξιδιώτης στο Βόλο, που επιλέγει για τη βόλτα του την πολύ ωραία παραλία του, μπορεί σε κάποια φάση να έρθει αντιμέτωπος με αυτό, δείγμα πιθανότατα της αισθητικής του δημάρχου του.

Αν το προσπεράσει θα δει ένα ταμπλό με το χάρτη της Μαγνησίας, με εξωτικά μέρη, όπως η Μονή Πάου, αλλά όσο κι αν ψάξει, δε θα βρει κοντά της κάποια Μονή Μαρκ, όπως με τα αδέρφια Γκασόλ. Καμένο, μπασκετικό αστείο, δεν του δίνετε σημασία, και συνεχίζουμε.

Συνεχίζουμε για να πετύχουμε το χνάρι της ιστορίας. Όχι μόνο αυτό του ΕΛΑΣ, αλλά και κάποιας πιο προοδευτικής δημοτικής αρχής, κατά πάσα πιθανότητα, που έδωσε αυτό το όνομα σε έναν από τους δρόμους του κέντρου.

Κάτι που ίσως να διεγείρει τα συντηρητικά αντανακλαστικά ψεκασμένων νοικοκυραίων, που τρέμουν και λυσσάνε ενάντια στους εβραιομπολσεβίκους, πόσο μάλλον όταν συναντάνε, λίγο πιο κάτω, μια οικία με αυτό το σημάδι στην είσοδο -σαν αυτά που τους υποχρέωναν παλιά να βάζουν οι ναζί στην πόρτα τους.

Συνεχίζουμε τη βόλτα με πιο αθώα πράγματα-αξιοπερίεργα, και μια σχολή ξένων γλωσσών με ονοματεπώνυμο, όπου δυσκολεύεσαι όμως να καταλάβεις ποιο ακριβώς είναι το όνομα (το πρώτο πιθανότατα, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς).

Τα ονόματα γενικά είναι για να σε ξεγελάνε, αν τους δώσεις παραπάνω σημασία από ό,τι πρέπει. Κι αυτό συμβαίνει πχ και με τη “Λαϊκή Βιβλιοθήκη” που συναντά κανείς λίγο πιο κάτω, στον ίδιο δρόμο, αν και πιθανότατα δεν έχει τίποτα ιδιαίτερα λαϊκό, που να επιβεβαιώνει το όνομά της.

Παρόλα αυτά κάποια ονόματα μπορεί να είναι εμπνευσμένα, καλή ώρα όπως αυτό που διάλεξε ο ιδιοκτήτης ενός κομμωτηρίου, σε κεντρικό δρόμο.

Αυτοσαρκασμός στα όρια του τρολαρίσματος, όπως και το “μη παραδοσιακό ουζερί”, που συναντά κανείς, και χαίρεται γιατί βρίσκει επιτέλους κάποιον που σιχτιρίζει με τα κλισέ.

Λίγα όμως μπορούν να συναγωνιστούν την αυθόρμητη, ειλικρινή ευθύτητα αυτού του μαγαζιού, που ξέρει καλά το κοινό του και σε ποιον απευθύνεται…

Αυτό θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει και όσους έγραψαν το παρακάτω σύνθημα, εκφράζοντας το ευρύτερο κοινό αίσθημα ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων μες στις γιορτές. Αν και, κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για φεμινίστριες που απορρίπτουν με το δικό τους τρόπο-αντίληψη τα στερεότυπα πρότυπα ομορφιάς.

Κι οι οποίες καμιά φορά μπορεί να βγουν με λίγο (βασικά όχι, πολύ) επιθετικό κι άγαρμπο τρόπο, για να εκφράσουν αυτό που σκέφτονται.

Δε χώρεσε στο φωτογραφικό φακό, αλλά ήταν ωραίο σκηνικό κι ο “τοίχος της καλοσύνης”, όπου κάποιος αναρχικός πήγε κι έγραψε “μίσος ταξικό”. Αλλά ένας τρίτος του έσβησε το ταξικό, για να το αφήσει σκέτο μίσος, κι ένας άλλος (ή μπορεί και κάποιος από τους προηγούμενους) πήγε και του απάντησε πως είναι προβοκάτορας. Μεγάλες στιγμές.

Αλλά τίποτα πάλι δεν μπορεί να συγκριθεί με το νέο αξεσουάρ, που δε γίνεται να λείπει από κανένα σπίτι, αμάξι, ραχούλα, πεζούλι, χώρο δουλειάς και μετερίζι αγώνα. Τα χριστουγεννιάτικα κερατάκια για το αυτοκίνητό σας. Που μπορεί να μην είναι ακριβώς χριστουγεννιάτικα, αλλά είναι και στο κλίμα των ημερών, οπότε έχουν άλλοθι…

Το νόημα από όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να το συμπυκνώσει μια φωτογραφία από μια παλιότερη εκδρομή στο Βόλο, για ένα πραγματικά αναγκαίο κι επίκαιρο στις μέρες μας μέτωπο, με όσα βλέπουμε γύρω μας αυτές τις μέρες -κι όχι μόνο. Άσε που έχει και ωραίο αρκτικόλεξο, με ωραίους συνειρμούς…

Και του χρόνου σπίτια μας…