Η «αριστερή» Δούρου και τα «ολοκληρωτικά καθεστώτα»: Ο αντικομμουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως διαπιστευτήριο στο σύστημα
Είναι σαφές ότι, όσο πηγαίνουμε προς τις εκλογές, οι «μονομάχοι» είναι υποχρεωμένοι να δίνουν και τα αντίστοιχα διαπιστευτήρια σε αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία. Ξέρει από αυτά η κ. Δούρου, από παλιά…
Χτες η Ρένα Δούρου, υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, παραχωρώντας συνέντευξη σε ενημερωτικό site και αναφερόμενη στον σκάνδαλο των υποκλοπών, θεώρησε, μάλλον, εξαιρετική ιδέα, να πει τα εξής:
«Θέλω να πω ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν πέσανε γιατί δεν είχανε ψωμί κάθε μέρα ή δεν είχανε περίθαλψη κάθε μέρα, όπως εμείς τώρα που μετά τη διάλυση του εθνικού συστήματος υγείας δεν είναι αυτονόητο ότι θα βρεις κρεβάτι είτε στο Παίδων είτε σε άλλα νοσοκομεία. Πέσανε για την ανελευθερία. Και μου φαίνονται όλοι αυτοί οι τύποι, οι πολεμιστές των πρώην ολοκληρωτικών καθεστώτων, να το έχουν ξεχάσει. Η υπόθεση των υποκλοπών μας αφορά εξίσου με τα ζητήματα της ακρίβειας και της επιβίωσης. Δεν υπάρχει κράτος ανελεύθερο και να έχει ευημερία και ανάπτυξη».
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς…
Την ευκολία με την οποία η «αριστερή» και «προοδευτική» κ. Δούρου αναπαράγει τις θεωρίες της ΕΕ περί «ολοκληρωτικών καθεστώτων», δηλαδή ατόφια την αντιεπιστημονική και ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων; Θυμίζουμε ότι -κατά τα άλλα- ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι αντιπαλεύει αυτή τη θεωρία, με αφορμή και την τροπολογία που αναμένεται να καταθέσει η κυβέρνηση στη Βουλή, δήθεν για την παρεμπόδιση του κόμματος Κασιδιάρη…
Τη δυσκολία της, από την άλλη, να πει με σαφήνεια αν οι λαοί στις χώρες όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός τον 20ο αιώνα, είχαν ή δεν είχαν «ψωμί κάθε μέρα» και περίθαλψη, αφήνοντας «ανοιχτή» όποια ανάγνωση θέλει να κάνει ο καθένας, ανάλογα με τις απόψεις του;
Τη μέρα που επέλεξε να τα πει αυτά; Δηλαδή την παραμονή της επετείου των 80 χρόνων από τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στη μάχη του Στάλινγκραντ, μια νίκη που έπαιξε κομβικό ρόλο στην τελική επικράτηση της ΕΣΣΔ και των λαών της Ευρώπης επί του ναζιστικού τέρατος;
Την ειρωνεία της προς «όλους αυτούς τους τύπους», τους «πολεμιστές των πρώην ολοκληρωτικών καθεστώτων», τους κάθε λογής χυδαίους αντικομμουνιστές δηλαδή, οι οποίοι, μάλλον, δεν είναι αρκετά συνεπείς «πολεμιστές»-αντικομμουνιστές για τα γούστα της;
Δεν μπορούμε, πάντως, να μην παρατηρήσουμε ότι σαν πολλά μαζεύονται το τελευταίο διάστημα: είναι οι συναντήσεις του Αλ. Τσίπρα με σεσημασμένους αντικομμουνιστές απόστρατους, είναι η «συγκατοίκηση» συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ με γνωστούς χρυσαυγίτες στο ψηφοδέλτιο του Εργατικού Κέντρου Πύργου, είναι οι δηλώσεις Τσαπανίδου και Τσίπρα μία για τους «αόρατους φράχτες» που έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ «για να προστατευτεί η χώρα από αυτή την ιστορία της μετανάστευσης» και μία για την αύξηση των «νόμιμων επισυνδέσεων» επί ΣΥΡΙΖΑ που δικαιολογείται από το προσφυγικό κύμα…
Πού αποσκοπούν, αλήθεια, όλα αυτά; Ρητορικό το ερώτημα. Είναι σαφές ότι, όσο πηγαίνουμε προς τις εκλογές, οι «μονομάχοι» είναι υποχρεωμένοι να δίνουν και τα αντίστοιχα διαπιστευτήρια σε αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία. Ξέρει από αυτά η κ. Δούρου, από παλιά…
