Αξύριστος και χωρίς γραβάτα

Όσο περνάνε οι ώρες τόσο πιο πολύ μεγαλώνει ο θυμός και η οργή. Για την ακρίβεια διπλασιάζεται. Δεν είναι μόνο το τραγικό γεγονός, οι δεκάδες δολοφονημένοι στο βωμό του κέρδους, ζωές νέων ανθρώπων που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν. Είναι και αυτό που συμβαίνει μετά, η διαχείριση του εγκλήματος, που εξοργίζει τόσο ώστε πια να έχεις δύο διαφορετικές πηγές θυμού.

Αλλά ας τα πάρουμε λίγο ανάποδα τα πράγματα. Τα νυχτερινά δελτία της 1ης Μαρτίου -ούτε συντονισμένα να ήταν- επαναλάμβαναν μονότονα τις λέξεις “σταθμάρχης”, “ανθρώπινο λάθος”, “ομολογία”. Επικαλούνταν δημοσιογραφικές πληροφορίες και ανέφεραν ότι ο κατηγορούμενος ομολόγησε, αποδέχθηκε τις ευθύνες του. Φυσικά δεν υπήρχε κάποια διασταύρωση αυτών των πληροφοριών, κάποια δήλωση του δικηγόρου του ή κάτι σχετικό. Όμως, η γραμμή είχε ήδη δοθεί νωρίτερα, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό που ξεπέρασε σε αηδία τον πήχη που είχε ο ίδιος βάλει με τα προηγούμενα διαγγέλματά του. Μίλησε για “κυρίως ανθρώπινο λάθος”, επιλέγοντας να προσποιηθεί ότι δεν υπήρχαν πολιτικές ευθύνες, ότι δεν ήταν σε γνώση του όσα είχαν πολλάκις καταγγελθεί, ότι δεν υπήρχαν ακόμα και παραιτήσεις στελεχών ακριβώς για αυτό το θέμα. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός που αν δεν είχε γίνει το έγκλημα των Τεμπών χτες αντί για διάγγελμα θα έκανε μια πανηγυρική δήλωση μπροστά από τις μακέτες της τηλεματικής των σιδηρόδρομων! Εκτός από το να ρίξει τις ευθύνες στον σταθμάρχη έκανε και το άλλο: Φρόντισε να εξάρει το πολιτικό ήθος του υπουργού του που παραιτήθηκε. Μήπως να του ζητήσουμε και συγγνώμη που με τις φωνές μας τον αναγκάσαμε να μείνει χωρίς υπουργείο, τόσο μεγάλος πολιτικός που σήκωσε την ευθύνη όλου του πολιτικού συστήματος; Όλα αυτά ο Μητσοτάκης τα έκανε όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις: αξύριστος και χωρίς γραβάτα.

Από το πρώτο λεπτό το μόνο που τους ενδιέφερε είναι η επικοινωνιακή διαχείριση του τραγικού συμβάντος. Ακόμα και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο αριθμός των νεκρών είναι 42 ενώ σύμφωνα με αναφορές δημοσιογράφων το βράδυ της Τρίτης υπήρχαν δεκάδες ακόμα νεκροί που ήταν αδύνατο να αναγνωριστούν χωρίς έλεγχο του DNA. Όμως σημασία έχει να παραμείνει όσο πιο μικρός γίνεται ο αριθμός αυτές τις μέρες που όλοι ασχολούνται με αυτό. Μετά από μερικές εβδομάδες ίσως αρχίσουν να ανακοινώνονται ένας-ένας οι νεκροί ώστε στο τέλος να μη θυμόμαστε πόσοι τελικά ήταν. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στο Μαξίμου παρακαλάνε να μείνει ο αριθμός χαμηλότερος από αυτόν στο Μάτι για να έχουν το ανήθικο πλεονέκτημα της χυδαιότητας και να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν ακόμα και ως προεκλογικό όπλο.

Λίγο πριν το διάγγελμα Μητσοτάκη είχε γίνει και το άλλο γελοίο: η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επισκέφτηκε το σημείο του εγκλήματος με ένα μπουκέτο λουλούδια σαν να πήγαινε σε επίσκεψη σε τάφο μακρινού συγγενή, τα οποία πέταξε μέσα στο διαλυμένο βαγόνι, φροντίζοντας να το τραβήξουν καλά οι κάμερες. Ότι δηλαδή εκείνη τη στιγμή αυτό που χρειαζόμασταν ήταν να δούμε την πρώτη πολίτη της χώρας να εκφράζει τα συλλυπητήρια της τυπικά και με όρους πολύ χαμηλού αισθητικού show. Άραγε πήγε πίσω στο γραφείο της ευχαριστημένη από την παρουσία της σε αυτή την ιστορική στιγμή;

Ακόμα νωρίτερα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρωθυπουργός που υπέγραψε το ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, μας έλεγε ότι δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για ευθύνες. Γιατί άραγε; Μήπως αν αρχίσουμε να αναζητούμε ευθύνες θα βρούμε και μερικές σε αυτούς που πανηγύριζαν όταν ιδιωτικοποιήθηκε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και πουλήθηκε σε μια εταιρία που χρηματοδοτείται τακτικά από το κράτος; Μια κωλοεταιρία – όχι ότι έχουμε αυταπάτες για καλές και ανθρώπινες καπιταλιστικές επιχειρήσεις- που εξαφανίστηκε και κρύφτηκε πίσω από τον παραιτημένο υπουργό, το διάγγελμα του Πρωθυπουργού και το ξέπλυμα των ΜΜΕ. Ας τις αναζητήσουμε τις ευθύνες κάποια άλλη στιγμή, στο μέλλον, δηλαδή ποτέ. Όπως δεν ήταν ώρα να αναζητήσουμε τις ευθύνες για το ποιοι μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, τι ευθύνεται για τις πυρκαγιές, την ακρίβεια. Το “δεν είναι ώρα να αναζητήσουμε ευθύνες” είναι ο εύσχημος τρόπος να πεις ότι θέλεις να ξεχαστεί το θέμα και να πάμε παρακάτω.

Δε βάζω καν στη συζήτηση τον Θεοδωρικάκο που ξαμόλησε τους μπάτσους να διαλύσουν τις διαδηλώσεις των φοιτητών. Ούτε τους ξεφτιλισμένους δημοσιογράφους που τώρα δήθεν μετανοούν που δεν έδιναν σημασία στις κραυγές των εργαζόμενων και έφτασαν έως και να εγκαλούν τους συνδικαλιστές που δεν έκαναν απεργίες! Σκόπιμα το έκαναν και όχι κατά λάθος ή από άγνοια.

Κανένα κροκοδείλιο δάκρυ να μη μείνει αναπάντητο και χωρίς να συναντήσει την οργή μας. Μας σκοτώνουν για κέρδη, στις μεταφορές, στα νοσοκομεία, στις πυρκαγιές. Ιδιωτικοποίηση σημαίνει κέρδος. Η οργή που δε στρέφεται στον πυρήνα, δηλαδή στο ότι τα πάντα θεωρούνται πεδίο επιχειρηματικότητας και κερδοφορίας, ότι τα πάντα ιδιωτικοποιούνται, θα εξατμιστεί πολύ πριν την επόμενη τραγωδία και θα ξαναζούμε τη μέρα της μαρμότας, απλά με διαφορετικό φόντο.

Μέχρι τότε, κλείστε τις τηλεοράσεις, προσέξτε από πού και από ποιον ενημερώνεστε!

Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC