Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε» του Πρόδρομου Μάρκογλου

Ο Πρόδρομος Μάρκογλου γεννήθηκε το 1935 στην Καβάλα. Οι γονείς του ήταν από την Καππαδοκία και τον Πόντο.

Σπούδασε οικονομικές και εμπορικές επιστήμες. Έχει εργαστεί σε διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Από το 1971 ζει στην Θεσσαλονίκη.

Εντάσσεται στους λογοτέχνες της β’ μεταπολεμικής γενιάς. Έχει συνεργαστεί με περιοδικά  και εφημερίδες, γράφοντας ποίηση, πεζά και μικρά διηγήματα.

Είναι μέλος της  Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Το 1998 έλαβε το Κρατικό βραβείο διηγήματος, για το έργο του “Σπαράγματα” και το 2004 το βραβείο διηγήματος της Ακαδημίας Αθηνών, για το βιβλίο του “Διέφυγε το μοιραίον”.

Έργα του – Ποίηση: Έγκλειστος (1962), Χωροστάθμιση (1965), Τα κύματα και οι φωνές (1971), Συνοπτική διαδικασία (1980), Πάροδος Μοναστηρίου (1989), Σημειώσεις για ποιήματα που δεν γράφτηκαν (1993), Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002), Κείμενα μικράς πνοής (“Η φρεναπάτη του ποιητή” – 2009) κ.ά. Πεζογραφία: Ο χώρος της Ιωάννας και ο χώρος του Ιωάννη (1980),  Σταθερή απώλεια (1992), Σπαράγματα (1997), Διέφυγε το μοιραίον (2003),  Τα σύννεφα ταξιδεύουν τη νύχτα (2011)  κ. ά.

Έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ρώσικα, πολωνικά και ρουμανικά.

Το ποίημα «Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε» εμπεριέχεται στη συλλογή «Τα κύματα και οι φωνές» και την ενότητα  Καθημερινό τοπίο (Θεσσαλονίκη 1971).

Ο Πρόδρομος Μάρκογλου

Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε

Πόσο δύσκολο έγινε να μιλήσεις
καθώς τα μάτια σε ερευνάνε
περιμένουνε ν’ αδράξουν τις λέξεις σαν πουλιά στα δίχτυα,
μια ζεστή χειρονομία ζητάνε να σκοτώσουν,
γιατί ποιος θα πιστέψει
πως τα χέρια ζητάνε ν’ αγκαλιάσουν
κι όχι να πνίξουν,
ποιος προσφέρεται να κινδυνέψει
αφήνοντας την ψυχή του σε ξένα χέρια,
και πώς να ζήσεις
με χειρονομίες ακρωτηριασμένες, ανέκφραστες,
κραυγές που δηλώνουν τον αρχέγονο πόνο,
πολιορκημένος από τις φοβισμένες ψυχές των άλλων•

αυτή η ζωή δεν είναι για μας
δεν είναι για κανένα μας
αυτή η ευτέλεια,
θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε
κι ας φτάσουμε στην τέλεια απόγνωση
κι ας καρπωθούνε ακόμα και την απελπισία μας οι άλλοι,
μέσα στη μέθη του κέρδους
δεν θα υποψιαστούν την αγάπη μας,
την απέραντη χώρα που εδραιώνουμε
σταγόνα – σταγόνα χύνοντας,
το αίμα μας.

Πρόδρομος Μάρκογλου

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.