Τι (παρα)κράτος θέλουμε; (Παράπλευρες θυσίες)

Στον απόηχο του εγκλήματος στα Τέμπη θα περίμενε κάποιος να υπάρχει μια μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση από την πλευρά των κυβερνώντων. Βέβαια, τα μηνύματα ήταν εξαρχής δυσοίωνα: απαραίτητη θυσία έλεγαν τα παπαγαλάκια, κωλοτρένα τα τρολ, και άλλα τραγικά που ακούστηκαν την πρώτη εβδομάδα. Βγήκε όμως ο πρωθυπουργός για να συμπυκνώσει όλα όσα είχαν ακουστεί σε μια φρικιαστική προεκλογική ομιλία. 

Σημείο πρώτο, η χρήση της λέξης θυσία. Προκλητική αναφορά τόσο για τους συγγενείς των νεκρών όσο και για την κοινωνία. Πότε επέλεξαν τα παιδιά αυτά να θυσιαστούν; Ποιος τα ρώτησε; Οι άνθρωποι που τα δικά τους παιδιά και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι σημαίνουν τα αρχικά ΜΜΜ; Και στο βωμό ποιας ανάγκης; Του ξεπουλήματος μιας δημόσιας δομής υπέρ του κέρδους μιας πολυεθνικής εταιρίας; Η φράση αυτή πέρα από χυδαία, δείχνει και το πόσο μετράνε οι ζωές των πολιτών για την κυβέρνηση: Καθόλου. 

Σημείο δεύτερο, οι κακοί συνδικαλιστές, οι συντεχνίες, αυτοί που δεν θέλουν την αξιολόγηση. Γιατί όμως είναι κακοί οι συνδικαλιστές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, επειδή προειδοποιούσαν διαρκώς για τα προβλήματα στην ασφάλεια των γραμμών; Ποιες συντεχνίες; Αυτές που βγήκαν στο δρόμο για να μη περάσει στο ντούκου ο χαμός τόσων συμπολιτών τους; Αλήθεια, ποιον αγώνα έχουν κάνει οι κυβερνώντες σε κάθε κρίσιμη καμπή της ελληνικής ιστορίας; Σε ποια χώρα; Στο Κάιρο ή στο Παρίσι ή στις πολυήμερες εξορμήσεις; Και, τελικά, ποια αξιολόγηση; Αυτή που μετέθεσε εκεί τον περιβόητο σταθμάρχη; Αυτή που έβαλε τον κάθε άσχετο διοικητή σε νοσοκομείο, ακόμα και ογδοντάχρονο απόστρατο, με μοναδικό… προσόν να είναι κομματικό στέλεχος; Όχι, τέτοια αξιολόγηση καλό είναι να μη γενικευθεί.

Σημείο τρίτο και φαρμακερό: Λέει με στόμφο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οι Έλληνες πρέπει να αποφασίσουν τι κράτος θέλουνε. Θράσος. Μετά από απανωτές αποτυχίες της επιτελικής κακοδιαχείρησης, ο πρωθυπουργός προκαλεί. Σας δουλεύω στη μούρη σας γιατί μπορώ. Ποιο κράτος; Αυτό που στην πανδημία άφησε απροστάτευτους τους εργαζόμενους, τα παιδιά στα σχολεία, τους ασθενείς εκτός ΜΕΘ, και μοίραζε ατομικές ευθύνες την ώρα που σαράντα χιλιάδες έχαναν τη ζωή τους. Αυτό που αντί να προσλαμβάνει γιατρούς, οργάνωνε τα σκόιλ ελικίκου, έδινε λεφτά για την προπαγάνδα των ΜΜΕ, ενίσχυε τις δυνάμεις καταστολής. Αυτό που κάλυπτε παιδεραστές, υποκλοπείς και ύποπτους τύπους που περιδιάβαιναν τα υπουργεία.

Μάλλον, λοιπόν, το σωστό ερώτημα θα ήταν ο ελληνικός λαός να διαλέξει αν θέλει παρακράτος αρχικά και μετά τι μορφή κράτους θέλει. Γιατί προς στιγμή η δράση αυτή σε παρακράτος ομοιάζει περισσότερο. Και στη συνέχεια, αν διαλέξει κράτος, να σκεφτεί αν χρειάζεται ένα κράτος για το οποίο η ζωή των πολιτών σε κάθε σημείο είναι είτε παράπλευρη απώλεια, όπως στην πανδημία, είτε παράπλευρη θυσία όπως στα Τέμπη. Ή αν θα χρειαστεί ένα κράτος το οποίο δε θα ζυγίζει τα κέρδη, αλλά τις ανθρώπινες ανάγκες. 

Πάνος Χριστοδούλου,Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης

Φωτογραφία: Menelaos Myrillas / SOOC