Δεν τελειώνει η πορεία (Στη μνήμη του Μανώλη Γλέζου)

Έναν αιώνα διέσχισες με τρικυμίες,
αγώνες, θάνατο, διωγμούς, ταλαιπωρία,
αλλά αγέρωχα ανεμίζαν τα μαλλιά σου,
κι ήσουνα πάντοτε μπροστάρης στην πορεία.

Μία πορεία για τα δίκια όλου του κόσμου,
να κερδηθούνε όσα αιώνες μας στερούν,
άλλοι το βγάζουν το ψωμί κι άλλοι το τρώνε,
αλλά τον ήλιο όλοι πρέπει για να δουν.

Μαζί μ’ εσένα όσοι χαράματα τους ρίξαν,
και δεν προλάβανε να δουν τη χαραυγή,
και δεν προλάβανε να δουν ελευθερία,
και έναν ήλιο ελπιδοφόρο για να βγει.

Ήσουν απέναντι σ’ αυτούς που μας σκοτώναν,
Που μας ληστεύαν και μας δίναν δανεικά.
Πιο δυνατά απ’ τις κραυγές μας η φωνή σου,
ήταν η σπίθα που άναβε την πυρκαγιά.

Δε θα φωνάξω «αθάνατος» απ’ το μπαλκόνι.
Είσαι ιδέα κι οι ιδέες δεν πεθαίνουν,
Μα ξεκουράζονται στο χώμα, καρτερούνε
λίγη βροχή, κι οι σπόροι, δες, ξαναβλασταίνουν.

Πάντα θα μείνει το σπινθηροβόλο βλέμμα
που έλεγε «σ’ όλον τον κόσμο εγώ ανήκω».
Πες μου, το διάλεξες να φύγεις ίδια μέρα
που οι «μαύροι» στήσανε στον τοίχο και το Νίκο;

Άρης Κωνσταντίνου

Φωτογραφία: Nikos Libertas / SOOC