Στο Μίλτο Σαχτούρη

Μες τις φωτιές ανδρώθηκα,
καίγοντας τ’ όνειρό μου,
έπεσα και σηκώθηκα,
ζητώντας τον εαυτό μου.

Αυτόν που κάποτε άφησα,
σε πεύκα ανθισμένα,
ψηλά στα άγρια βουνά
τα ανεμοδαρμένα.

Και άλλη μάσκα φόρεσα,
άλλο ρόλο μου δώσαν,
είχα ιδέες ζωντανές,
αλλά μου τις σκοτώσαν.

Είχα εικόνες έγχρωμες,
έντονες αναμνήσεις,
ποιος σου ‘πε τούτη τη βραδιά
γκρίζες να τις γυρίσεις;

Τον ξέρω το στρατιώτη σου,
σταυρούς κάρφωνε, Μίλτο,
μα, τ’ όνειρό μου αν το ‘βρει,
σε ικετεύω, στείλ’ το.

Άρης Κωνσταντίνου