Οι εβδομάδες των παθών

Μη στέλνεις άλλα γράμματα,
κανείς δεν απαντάει.
Στέγνωσε το μελάνι σου,
και βγες από την πλάνη σου,
ο αέρας σου μηνάει.

Έρχονται κι άλλα δράματα,
που με χαρές θα μοιάζουν.
Κοιτάς με βλέμμα μυστικό,
πλησιάζει, βλέπεις, το κακό,
μα οι άλλοι δεν τρομάζουν.

Τα λόγια σου πετάξανε,
στο δρόμο και σκορπίζουν.
Πέτρωσε ο κόσμος τώρα πια,
τους σπόρους τρώνε τα πουλιά,
γι’ αυτό και δεν καρπίζουν.

Τώρα οι όροι αλλάξανε,
ο κόσμος πια απέχει.
Μονάχα λόγια ειδικών,
και εβδομάδες των παθών,
μα ανάσταση δεν έχει.

Άρης Κωνσταντίνου

Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC