Ο Πιγκουίνος του τίτλου είναι το πραγματικό όνομα ενός από τους τρεις – τέσσερις κολοσσιαίους εκδοτικούς οίκους στον κόσμο. Αυτός λοιπόν ο Πιγκουίνος είχε προτείνει στον Μπιλ Κλίντον 15.000.000 δολάρια για τα απομνημονεύματά του, ώστε να μπορεί ο δύσμοιρος, σχετικά νέος και άεργος μετά τη θητεία του, να επιζήσει μια και η σύνταξη του Προέδρου είναι φτωχική. Ο ίδιος Πιγκουίνος λοιπόν ήρθε αυτές τις μέρες κι έκλεισε συμβόλαιο με το ζεύγος Ομπάμα, για δύο βιβλία, ένα του κυρίου κι ένα της κυρίας, με περιεχόμενο την οκταετή τους εμπειρία στον μέχρι Τραμπ πλανηταρχεύοντα Λευκό Οίκο. Δικηγόροι κι οι δυο, έκλεισαν τη συμφωνία στο εξωφρενικό ποσό των 65.000.000 δολαρίων!… Η προσωπική διαφορά των δύο προεδρικών συνταξιούχων αγγίζει τα ταπεινά 50.000.000 δολάρια, παρά το ρητό το εμφανές στην ελληνική τηλεθέαση του επιζήσαντος (survivor) ότι ο νέος είναι ωραίος κι ο παλιός είναι αλλιώς, που στ’ αμερικάνικα συνεπάγεται και οι δύο πλούσιοι.
Αντίστοιχο του πιγκουίνου στην ελληνική πραγματικότητα δεν υπάρχει, ούτε σε πυγμαία μορφή, με εξαίρεση τα πιγκουινάκια του πάλαι ποτέ εκδοτικο-μιντιακού γίγαντα ΔΟΛ, που αγόρασε πολιτικά και πολύ φθηνά το νεότευκτο ΣΥΡΙΖΑικό, βαθύ αλλά ελαφρύ, κράτος για να στελεχώσει τους πολιτιστικούς οργανισμούς που περνάνε απ’ τους αστούς στους μικροαστούς, με περιτύλιγμα έντεχνης λαϊκοφροσύνης που επιτέλους διαβαίνει αισθητικά τους έντεχνους μπαχαλάκηδες του κοινωνικού ποταμού (ρυάκι και πολύ του πέφτει) που φέρει το ιστορικό όνομα Ρουβίκωνας.
Στην πίστα της εξουσίας, στη φάρμα Ελλάς, το μέγεθος του πιγκουίνου θα κρινόταν έτσι κι αλλιώς μεταξύ των κυβικών Κατρούγκαλου και των κυβικών Π. Καμμένου. Δεν κατέστη δυνατόν και το κενό το κάλυψε η… προσωπική διαφορά. Εδώ το ρητό της μικροαστικής αριστεράς αντιστράφηκε κι ο παλιός συνταξιούχος είναι απλώς πλούσιος και κακός και ο νέος φτωχός κι ανεκτικός. Ετσι ο κρυφός άσσος στο τσιπρέικο μανίκι, που λέγεται τέταρτο μνημόνιο, με άλλο όνομα, άλλο τίτλο και κρυμμένο στο μαϊμουδάκι που κρέμεται στο επώνυμο σακίδιο πλάτης Τσακαλώτου, είναι η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις από το ’18 και μετά. Πρακτικά ο εκβιασμός και η ληστεία του πιο αδύναμου τμήματος μιας κοινωνίας που είναι οι συνταξιούχοι είναι εξ ιδεολογικού ορισμού μια εύκολη νίκη. Οι συνταξιούχοι και ειδικά οι παλιοί, αυτοί δηλαδή που δεν συγκαταλέγονται στο «δυναμικό κοινό» των τηλεμετρήσεων αλλά εξασφαλίζουν την πρωτιά στην τηλεθέαση, έχουν περιορισμένο λειτουργικά, συστημικά κι έως ένα βαθμό και βιολογικά τρόπο αντίδρασης, πολλώ μάλλον αντίστασης. Τους κλέβεις για το καλό των άλλων, εφευρίσκεις το μοναδικό ασφαλιστικό σύστημα στον κόσμο του μεταρρυθμισμένου λογιστικά θανάτου κι όλο το πακετάκι το πλασάρεις ως προσωπική διαφορά, κυριολεκτικά του εγχώριου ανύπαρκτου πιγκουίνου. Γιατί ο συνταξιούχος Ελληνας πιγκουίνος φοράει κι αυτός σμόκιν (περίφημα τιμημένα γηρατειά), τουμπάρεται εύκολα ακόμη κι από μια φώκια χωρίς πόδια, περπατάει με μικρά βηματάκια ως πτηνό χωρίς φτερά (δαρμένα και ψεκασμένα με δακρυγόνα γηρατειά) και υποχρεώνεται στην προσωπική δημοκρατική υποβοηθούμενη θυσιαστική αυτοκτονία ζώντας με περικοπή της διαφοράς του από τα παιδιά και εγγόνια που συντηρεί.
Η αντίληψη ότι ο συνταξιούχος έχει μικρότερες ανάγκες είναι τόσο αφύσικη όσο και το συμβόλαιο των Ομπάμα. Εδράζεται στο εκπληκτικό επιχείρημα ότι κατουράει και χέζει περισσότερο, αλλά χρειάζεται μισό νερό στο καζανάκι. Βλέπει λιγότερο άρα χρειάζεται μισή λάμπα ή και κερί κι όχι ΔΕΗ. Κρυώνει ευκολότερα άρα χρειάζεται μισή θέρμανση γιατί έχει συνηθίσει την παγερή ιδέα του επικείμενου θανάτου. Τελικά η σχέση με την ελληνική αριστερά είναι εκτός των άλλων και προσωπική διαφορά…
