Κόντρα στους μεταπράτες εντυπώσεων!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του μετεκλογικού και ταυτόχρονα προεκλογικού ξανά μανά, αναλυτικού πυρετού περί το είναι και το φαίνεσθαι του αποτελέσματος, ώρες ώρες δεν αντέχεται. Βοηθούντων και κάποιων δήθεν πικάντικων ή και τρομοκρατικών ειδησαρίων και δηλώσεων, φτιάχνεται ένα νοσηρό και θολό μικροκλίμα ώστε οι ψηφοφόροι να πάνε στις κάλπες με τη διάθεση να… «ξεμπερδεύουμε να πάμε παρακάτω», χωρίς να βλέπουν μήτε τη φάκα, μήτε τον γκρεμό και τους αγκαθωτούς ταξικούς φράχτες μιας αφόρητα τεχνητής «κανονικότητας».

Αλλού διαβάζεις για το υπερόπλο του «Tik Tok», στο οποίο ο πρωθυπουργός «τσαλακώθηκε» τόσο όσο να γητεύσει τα νιάτα. Αλλού πως το νέο «κίνημα» (πάει κι η βαρύτητα αυτής της λέξης), οικολογικό και με πράσινης οικονομίας λογική, είναι …η απλυσιά. Ειδικώς των ρούχων. Μπορείς να τα απλώνεις έξω, λέει, τη νύχτα, ή στον ήλιο, να τα περνάς με έναν φωτοϊονιστή, και να τα φοράς επί μήνες. Ως και διαγωνισμός έγινε για ν’ αναδειχθεί νικητής αυτός που φόραγε το τζιν του 140 μέρες άπλυτο. Με τούτα και με κείνα, αντί να μιλάμε για την αθλιότητα που λέγεται τράπεζα θεμάτων και μετατρέπει τους δασκάλους σε διαχειριστές λογισμικού, τους μαθητές σε καταναλωτές προκάτ παιδείας αλλοτρίων συμφερόντων, ανοίγουμε συζήτηση για το αν οι… χάκερς ήταν ερασιτέχνες ή επαγγελματίες, ντόπιοι ή Ασιάτες κι άλλα τέτοια άχρηστα κι απολίτικα.

Κι επειδή η πραγματική ζωή, κι όχι η… υποψήφια, είναι αμείλικτη, ήρθε δυστυχώς ένα ακόμα θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα στην άγρια Ζώνη για να φανερωθούν κι οι ψεύτες, κι οι κλέφτες, κι οι μεταπράτες των εντυπώσεων, που πάντα προσπαθούν να πείσουν πως το κεφάλαιο εγγυάται τη μετατροπή των εργοταξίων σε Ντίσνεϊλαντ. Και για να μην έρθει στον αφρό και δη προεκλογικά η οργή, ο πόνος, το δάκρυ για τον εργάτη, ρίχνεται πάλι στην πιάτσα το γνωστό χρυσαυγίτικο φασισταριό, ξεπλυμένο και διαχυμένο στα εκτός φυλακής κόμματα, και λέει ότι τα διογκώνουν και τα υπερπροβάλλουν αυτά τα ανομήματα των εργοδοτών, το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ, τα εργατικά σωματεία, οι αναιδείς συνδικαλιστές. Που τώρα δεν έχουν όμως απέναντί τους τα κτήνη με τα μαύρα, αλλά τα κοστούμια με τα μαύρα. Κι από δίπλα να ‘σου και ο επιστημονικά επεξεργασμένος εκφοβισμός: Πως τώρα που η εξελιγμένη ΑΙ, η τεχνητή νοημοσύνη, απειλεί εκατομμύρια θέσεις εργασίας, μήπως να ακούσεις τα αφεντικά της Γης, που την κατέχουν ως εργαλείο, κι αποκαλύπτουν ότι μπορεί να αφανίσει ωσάν πυρηνική βόμβα τη Γη ολάκερη, και να κόψεις τις συνδικαλιστικές αντιδράσεις, να δούμε πώς θα γλιτώσουμε όλοι μαζί από την εγκληματική αυθαιρεσία της υψηλής τεχνολογίας κερδοφορία; Αυτά είναι τα σοβαρά θέματα, κι όχι ένας θάνατος εδώ, μια έξωση εκεί, μια κατάσχεση παραπέρα. Μια μπουλντόζα που γκρεμίζει μαντρότοιχο πολυτελείας στη Μύκονο, πρέπει να σκεπάζει με τον βρυχηθμό της, σαν την ατομική ευθύνη ένα πράμα, όλα τα μαχαιρωμένα, όλα τα ξεχασμένα, όλα τα γλιστρημένα στη θάλασσα, στο πηγάδι, στο αρδευτικό κανάλι, στον δρόμο και τη φτώχεια, παιδιά…

Αν, ως υπόθεση εργασίας, δεχτούμε ότι επικράτησε έως τώρα η τοξικότητα στην εκλογική ατμόσφαιρα, όπως λένε οι αστοί για να κοντύνουν τους αριστερούς ή ακροδεξιούς μικροαστούς επειδή χαλάνε την ατζέντα – πασιέντζα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ζητώντας ουσιαστικά ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας, τώρα λοιπόν θα δούμε καθαρά πού πάει το πράγμα: Σεμνότητα με υπονοούμενα και εξυπνακίστικα τρολαρίσματα από τη μια γαλάζια πλευρά. Σοβαροφάνεια και καλοσιδερωμένες αυτοκριτικές, από την γκρίζα του ηττημένου ψευδοκόκκινου, που αναβαθμίζει τον αντικομμουνισμό του, προσλαμβάνοντας για ρετούς τον συκοφάντη της Εθνικής Αντίστασης! Αυτόν που μετέτρεψε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε νουβέλα μπεστ σέλερ για Αμερικανούς φαντάρους που μαθαίνουν ιστορία από καρτούν και «Νέτφλιξ». Στην πράσινη εκδοχή, η ζωή θα προχωράει με δωρεάν χάπια επιλεκτικής αμνησίας. Συμβιβασμοί, μνημόνια, οι βάσεις του θανάτου μπορεί και να αξιοποιηθούν βρε αδερφέ, μ’ ένα ευρωπλυντήριο και δυο χιλιάδες λόμπυ ξεχνιέσαι, κι ίσως τους ρίξεις και μια ψήφο… Οι δε βαθέως κυανοί, οι φανεροί και οι καλά κρυμμένοι πίσω απ’ το «πουλάω ύφος και το σόι μου μαζί», οι μαύροι, γνήσιοι και γιαλαντζί, πάλι γιούργια στον ταβλά με τα ψηφοκουλούρια, και ζωή σ’ ελόγου σας που λέει κι ο λαός μας.

Έτσι αρχίζει, προσαρμοσμένη στ’ αποτελέσματα, αυτή η κολλητή στην προηγούμενη, προεκλογική περίοδος. Με λιγότερες σημαίες και περισσότερα μπάσα ταμπούρλα. Με τα ίδια ψέματα, τα ίδια προγράμματα, με μερικά αυτοκόλλητα φανταχτερά πάνω στις φθαρμένες ομοιόστοχες συσκευασίες. Εμείς αναδειχτήκαμε, με φανερή άνοδο, ως απειλητικός απρόβλεπτος παράγων. Ο πραγματικός αντίπαλος. Το παιδί που δεν κάθεται καλά, εκατό και πλέον χρόνια αγέραστο, απαιτητικό, θρασύτατα ταξικό και σ’ έναν άθλιο καιρό, επιβραβευμένο με χιλιάδες επί χιλιάδων φρέσκες ψήφους. Κι είμαστε το κάλεσμα σ’ άλλες τόσες, κυρίως όσων παγιδεύτηκαν κι είδαν τους αγώνες τους, τις εξορίες και τις ιδέες τους, την αριστερή τους καρδιά ξοδεμένα άχαρα σε ιδεολογικούς ανεμόμυλους. Κι είμαστε πια και στους νέους, και στους άμαθους, και στους κουρασμένους, ορατοί και βροντερής φωνής τραγουδιστές και άοκνοι πολεμιστές για το δίκιο του εργάτη και την καλύτερη ζωή για όλους. Κατακόκκινα και σφυροδρεπανάτα. Πάμε! Η επόμενη μάχη φαίνεται πιο δύσκολη μόνο στους αντιπάλους μας. Για μας είναι πιο ωραία κι είμαστε και πιο δυνατοί!