Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Η στάμνα» του Γιώργου Ηρακλέους

Ο Γιώργος Ηρακλέους γεννήθηκε στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο, το 1952.

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, πρώτα στο Φιλολογικό και ύστερα στο Βυζαντινό – Νεοελληνικό  Τμήμα.

Είναι κάτοχος master Λογοτεχνίας με θέμα «Αποκάλυψη της Σεφερικής ιδεολογίας μέσα από το Ναυάγιο της Κίχλης».

Επίσης έλαβε DEA στην  Κοινωνιολογική Ερμηνευτική της Λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο της Λιέγης.

Δημοσίευσε πλήθος από λογοτεχνικά, παιδαγωγικά άρθρα και μελέτες, καθώς και συμμετείχε σε μια σειρά από λογοτεχνικά και κοινωνιολογικά συνέδρια.

Ελάχιστα ποιήματά του έχει δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Πρόσφατα επιμελήθηκε την έκδοση του “Ατέχνως”, Σκληρός Απρίλης, του 2020 μ.Χ., στην οποία συμπεριλαμβάνονται και ποιήματά του.

Υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια τη δημόσια εκπαίδευση και τον ταξικό εκπαιδευτικό συνδικαλισμό.

Διατελεί Πρόεδρος του Συλλόγου Εργατικής & Λαϊκής Επιμόρφωσης -Λαϊκού Πανεπιστημίου “ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ” από τις 22 Ιανουαρίου 2020.

Παράλληλα συλλειτουργεί και σαν στιχουργός τραγουδιών. Συνεργάστηκε κατά  χρονολογική σειρά με τους συνθέτες: Γ. Μέτσικα, Νίκο Παπακώστα, Χρύσανθο Μουζακίτη, Μίμη Πλέσσα, Βαγγέλη Κορακάκη κ.α.

Τραγούδια του ερμήνευσαν σε CD ή συναυλίες: οι Χάρις Αλεξίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Έλενα Κυρανά, Αιμιλία Νομικού, Μαρία Σουλτάτου, Βαγγέλης Κορακάκης και ο ίδιος, η Νάντια και ο Νίκος Καραγιάννης με τους οποίους συνδημιούργησε στην πρόσφατη εμφάνισή τους ως συνθετών το νέο CD με τίτλο «Σχήματα & σημάδια (Άνοιξη, 2020 μ.χ., ΤΑ ΠΑΘΗ)».

Παρουσίασε σε σειρά συναυλιών τη ζωή και το έργο της Σωτηρίας  Μπέλλου, της Μαρίκας Νίνου, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Απόστολου Καλδάρα, με ερμηνεύτρια τη Νάντια Καραγιάννη και οι οποίες μεταδόθηκαν από το κρατικό ραδιόφωνο.

Η στάμνα

Χτυπάνε την πόρτα μου
οι μάρτυρες κι αυτοί που με δικάσανε,
θάλασσα η μοναξιά μου…
Η άνοιξη που μόλις τέλειωσε,
πιάστηκε απ’ τα ψηλά κλαδιά των δέντρων
και τυλίγει την ψυχή μου…

Η στάμνα αυτή στη γωνιά
ήταν η αγάπη,
ραγισμένη με λιγοστό νερό,
τώρα που τελειώνουνε
τα λόγια κι οι αγάπες
σπασμένες μορφές πίνουνε
τις τελευταίες σταγόνες.

Παλιά γραμμόφωνα παίζουνε στον δρόμο
τραγούδια ανατολίτικα,
μεγαλώνει ο λυγμός μου,
με πνίγει…
Ακουμπώ το κεφάλι στο παλιό,
ξύλινο τραπεζάκι και
δένω την πολιτεία με επίδεσμους
ματωμένους απ’ τις πληγές μου
καθώς τα λίγα σημάδια της πέτρας
αγγίζουνε το κορμί και με ταξιδεύουνε
στον χρόνο και στη λησμονιά.

                                        3/6/2023

                                             Από τη συλλογή: «Τα μαθητικά τετράδια»

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.