Νεκρή θάλασσα

Είναι απίστευτο, κάποιες φορές, πώς ο χρόνος διαπερνάται από συγκλονιστικά αειθαλή μηνύματα μέσα από τους στίχους ενός παλιού ποιήματος που τυγχάνει να «δένει» τόσο πολύ με τη σημερινή τραγική συγκυρία.

Με την ποίηση λοιπόν ως «μηχανή του χρόνου» σάς μεταφέρουμε ένα εκπληκτικό ποίημα του Τάκη Ανθήλη (βλ. και εδώ). Το ιχνηλατήσαμε από ένα δυσεύρετο “Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο” (χρονολ. 1962-1963-1964).

Ιδού:

Νεκρή θάλασσα

Μακριά
απ’ αυτή τη νεκρή θάλασσα
οι άνεμοι εδώ
είναι μολυσμένοι
απ’ τις φωνές των απελπισμένων.
Κάθε μεσονύχτι
τα χέρια των πνιγμένων
πάνω απ’ την ψυχρή
και μουντή επιφάνειά της
ζητάνε βοήθεια.
Αν θέλεις να ζήσεις,
αν θέλεις να δεις
τις χαμένες πολιτείες
στους βυθούς της απελπισίας της,
αυτή τη θάλασσα
να την περάσεις μέρα
με πολύ φως
με όλα σου τα πανιά
φουσκωμένα
και την καρδιά καρφωμένη
στο ψηλό ξάρτι της αισιοδοξίας.

Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC