Ο ψεύτης, ο κλέφτης κι η “Αθώα Περιστέρα”

Η συνέντευξη της Μπέττυς Μπαζιάνα στην Εφημερίδα των Συντακτών (που λειτουργεί άτυπα ως η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως) έρχεται πιθανότατα ως συνέχεια μιας άλλης “άμεσης κι ανθρώπινης” συνέντευξης της Ε. Αχτσιόγλου, βασικού κυβερνητικού στελέχους, στο προηγούμενο φύλλο, και μιας προσπάθειας να χτίσει ένα άλλο προφίλ για το κυβερνών κόμμα, να μας ξαναθυμίσει το αφήγημα του “ηθικού πλεονεκτήματος”. Από αυτήν την άποψη δεν έρχεται τυχαία σε αυτό το χρονικό σημείο. Παράλληλα δίνει και μερικά σημεία που αξίζουν σύντομου σχολιασμού.

Η Μπ. Μπαζιάνα είπε ότι ο Σύριζα πήρε απλώς την κυβέρνηση κι όχι την εξουσία. Κι αυτό είναι απολύτως σωστό. Αλλά εφόσον γνώριζαν από πριν αυτόν το διαχωρισμό, γιατί πρόβαλαν την κυβέρνηση ως το άλφα και το ωμέγα για το σκίσιμο των μνημονίων, την αλλαγή των συσχετισμών και μια δίκαιη κοινωνία;

Λέει επίσης πως δε γνωρίζει κανέναν που να επωφελήθηκε προσωπικά από την κυβέρνηση Σύριζα στην πλάτη του ελληνικού λαού. Δε μας ενδιαφέρει τι έκαναν και τι κάνουν τα στελέχη της κυβέρνησης σε αυτό το κομμάτι, αλλά αν ενδιαφέρεται, μπορεί να κοιτάξει έναν πίνακα με τα ετήσια κέρδη των επιχειρήσεων, μια λίστα μετακλητών και των έμμισθων Συριζοτρόλ. Είναι όλοι τους προσωπικά επωφελημένοι και κάποιοι άμεσα εξαρτημένοι από την κυβέρνηση και την επανεκλογή της.

Μιλάει για την τιμωρητική φασιστική μπότα των άτεγκτων δανειστών, δεν εξηγεί όμως, για παράδειγμα, γιατί η Αυγή πλέκει το εγκώμιο των άτεγκτων με τη φασιστική μπότα -η οποία προφανώς έχει δική της ζωή και ιδιότητες, δε σημαίνει πως είναι φασίστες αυτοί που την φοράνε, ούτε αυτοί που την γλείφουν.

Λέει πολλά ποιητικά για την αλλοτρίωση που επιφέρει η εξουσία στις ευαίσθητες αριστερές ψυχές, σαν κι αυτή του Αρτέμη.

Και φτάνει στο συμπέρασμα πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε ψέματα, ούτε εξαπάτησε κανέναν. Μπορεί να έπαιξε με τις προσδοκίες του κόσμου, να έκανε άλλα από αυτά που έλεγε, αλλά είπε στον κόσμο την αλήθεια, τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις του κι έτσι διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα. Το ίδιο πλεονέκτημα που διεκδικούσε πχ από την πλευρά του ο Μητσοτάκης (ο πρεσβύτερος) όταν έλεγε “μεγάλες αλήθειες” πως το βιοτικό επίπεδο πρέπει να πέσει σημαντικά και πως δεν υπάρχει εναλλακτική (το περιβόητο ΤΙΝΑ είναι η σταθερή κοινή τους συνισταμένη).

Ασφαλώς ο Σύριζα εξαπατούσε συνειδητά τον κόσμο, όταν του έλεγε πως θα σκίσει τα μνημόνια με ένα μόνο και ένα άρθρο, πως θα επαναφέρει τους μισθούς στα 751 ευρώ, πως θα κάνει φυτοφάγα αρνάκια τους δανειστές και πως θα εξανθρωπίσει τη λυκοσυμμαχία. Παίζει επιδέξια όμως το χαρτί της ειλικρίνειας, ότι παρουσίασε την κατάσταση ως έχει το Σεπτέμβρη του 15′ και πήρε την έγκριση αυτών που ήθελαν πριν να εξαπατηθούν εξ αρχής και να πιστέψουν πως υπήρχε εύκολη λύση.

Το βασικό επιχείρημα είναι: “κι εμείς τα ίδια κάνουμε αλλά δεν είμαστε ψεύτες και κλέφτες, όπως οι προηγούμενοι”. Όσο ο κόσμος εθίζεται σε αυτό το σκεπτικό, στην αναζήτηση ενός τίμιου δήμιου και του ηθικού πλεονεκτήματος, θα είναι καταδικασμένος να ανακυκλώνει τα ίδια υλικά της αποτυχίας του, στον ίδιο φαύλο κύκλο, να είναι έρμαιο των επικοινωνιακών επιτελείων του δικομματισμού και της αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσής τους. Θυμηθείτε και το αντίστοιχο άρθρο του Τσίπρα, πριν από λίγους μήνες, με το χαρακτηριστικό τίτλο: ήταν ο Ανδρέας ψεύτης…;

Στον κόσμο της εκμετάλλευσης, το πολιτικό προσωπικό είναι υποχρεωμένο να βουτάει στο ψέμα και τις κλοπές (ένα δωράκι στον εαυτό του, όπως το έλεγε κι ο Ανδρέας). Αλλά το μεγαλύτερο σκάνδαλο δεν είναι τα σκάνδαλα, είναι η νόμιμη (και “ηθική”) λειτουργία του, είναι η εκμετάλλευση αυτή καθαυτή. Κι οι καλές προθέσεις -χωρίς πράξεις και συλλογική δράση- δε φτάνουν για να την νικήσουμε.