Χαμένη ευκαιρία γιά χαμοζωή…

Τι κρίμα! Είμαι κοντή, πρώτον, και θα βουλιάξω πιο γρήγορα.

Δεν  ξέρω κολύμπι, δεύτερον και κυριότερον, κι αν γίνει μια μικρή αναταραχή θα βρεθώ κανονικά στον πάτο της θαλάσσης σαν το ατυχές Ριτσάκι του Μποστ.

Πόσο λυπάμαι που δεν μπορώ να πιάσω δουλειά στο νησί και να μου δίνουν τόσα φιλοδωρήματα και τόσες φιλικές σφαλιάρες, στην καλύτερη.

Είμαστε όλοι, αφεντικά και δούλοι, μια ωραία ατμόσφαιρα, με πρωτοπόρες ιδέες για την καλύτερη εξυπηρέτηση των τουριστών και κυρίως του εργοδότη μας που δεν κάνει διακρίσεις και παίρνει και κοντούληδες να πλατσουρίζουν χαρωποί με το δίσκο στα χέρια. Εγώ όμως δεν το ρισκάρω. Φοβάμαι να κολυμπήσω σε τέτοια νερά.

Κι επειδή φοβάμαι κυρίως να φοβάμαι, σκέφτομαι μήπως είναι καλύτερα να διαλέξω τη μεριά μου, εκεί που μπορεί να είναι πιο ζόρικα αλλά είναι απέναντι από τη φοβέρα και την καταφρόνια που τόσο «γλυκά» αγριεύει κι αλίμονο αν τους αφήναμε.

ΠΑΜΕ λοιπόν δυνατά παντού!