Μικρές ιστορίες καθημερινών αγώνων (Μικρά και μεγάλα αφηγήματα)

Την περίοδο πριν τις δημοτικές εκλογές θα ήταν λογικό να ανοίξει μια συζήτηση γύρω από το τι λείπει και το τι χρειάζεται ο κάθε Δήμος. Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα παρουσιάζεται από την πλειοψηφία των συνδυασμών ως κάτι εύκολο, μέσα από ένα μεγάλο αφήγημα το οποίο υπόσχεται μια διαφορετική Άρτα, κοντά στους νέους ανθρώπους, με ανάπτυξη, τουρισμό και πολιτισμό. Ένα μεγάλο αφήγημα το οποίο όμως είναι ιδιαίτερα μακρυά από την πραγματικότητα που βιώνουν οι κάτοικοι της πόλης.

Και με αυτό τον τρόπο δημιουργείται το πραγματικά σημαντικό ερώτημα: Υπάρχουν υλικές βάσεις για τα μεγάλα αφηγήματα που ακούγονται ή αποτελούν παραμυθάκια για αφελείς και ευκολόπιστους ψηφοφόρους; Ποια είναι η πολιτική που θα μετουσιώσει τα αφηγήματα αυτά σε πράξεις; Και τι ακριβώς εμποδίζει όσους εμφανίζονται σαν επίδοξοι σωτήρες της Άρτας να αρχίζουν να αγωνίζονται για αυτά, πριν λάβουν το χρίσμα της υποψηφιότητας;

Γιατί, το τελευταίο διάστημα αυτό που λείπει από την πόλη δεν είναι τα συντριβάνια, οι κόμβοι, οι εκδηλώσεις, αλλά κυρίως οι χαρούμενοι άνθρωποι. Είναι μια πόλη όπου όσους νέους ανθρώπους γύρισαν πίσω την προηγούμενη δεκαετία τους έδιωξε λόγω ανεργίας· είναι μια πόλη χωρίς κινηματογράφο, χωρίς πολιτιστικές διεξόδους, με ένα νοσοκομείο σε οριακή κατάσταση, χωρίς παραγωγή και δημιουργία.

Η Άρτα διανύει μια από τις χειρότερες περιόδους της: ο πληθυσμός έχει μειωθεί αισθητά, το ίδιο και η ζωή και η κίνηση της πόλης. Αρκεί μια βόλτα καθημερινή στην Σκουφά για να αναπολήσει κάποιος με μελαγχολία τη δεκαετία του ενενήντα, όπου υπήρχε κόσμος να κάνει βόλτα και να κάθεται στις καφετέριες. Πλέον και λιγότερες καφετέριες υπάρχουν και με λιγότερη πελατεία. Και λιγότερα εμπορικά καταστήματα. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και στα χωριά του κάμπου (χαρακτηριστικό παράδειγμα το Νεοχώρι), με την αγροτική παραγωγή επίσης σε ελεύθερη πτώση, το οποίο τελικά επηρεάζει και τη ζωή στην κεντρική πόλη.

Αντί για τα πώς θα παραχθούν πολιτικές και με ποιες εγγυήσεις θα εφαρμοστούν, το τελευταίο διάστημα η συζήτηση εστιάζεται στο πόσα ψηφοδέλτια θα κατέβουν, με ποιον θα κατέβει ο καθένας και με ζητήματα πιο πολύ στη σφαίρα του κουτσομπολιού παρά της πολιτικής. Η απάντηση σε όλο αυτό δεν γίνεται να είναι μια μεμονωμένη δημοτική παράταξη, ένα χαρισματικό πρόσωπο, ούτε αρκετοί κοινωνικοί άνθρωποι οπλισμένοι με κάρτες υποψηφίου και μεγάλα λόγια. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο δημοτικό συμβούλιο, άρα και η απάντηση δε μπορεί να περιορίζεται μόνο σε αυτό. Χρειάζεται μια διαφορετική φιλοσοφία για την πόλη, για τους εργασιακούς χώρους σε αυτή, για τις σχέσεις που διαμορφώνουν οι άνθρωποι εκεί και στις γειτονιές. 

Εδώ έχει αξία να παρατηρήσει κάποιος τι έγινε και ποιοι ήταν παρόντες στις μεγάλες στιγμές της πόλης. Πέθανε ένα νέο παιδί, ο Χρήστος Ζορμπάς σε ένα εργατικό δυστύχημα. Στις κινητοποιήσεις, πού ήταν ο δήμαρχος και οι επικεφαλείς των παρατάξεων πλην της Λαϊκής Συσπείρωσης; Δεν ήταν αρκετά σοβαρό ζήτημα για την πόλη; Στο δημοτικό συμβούλιο με θέμα την υπολειτουργία του νοσοκομείου και στις αντίστοιχες κινητοποιήσεις (η συνεδρίαση του οποίου υπάρχει και στο διαδίκτυο για όποιον και όποια θέλει να την παρακολουθήσει) ποια ήταν η θέση των υπολοίπων παρατάξεων και των τοπικών παραγόντων;

Ο Στράτος Καλλώνης

Στην πραγματική ζωή, μακριά από τα πληκτρολόγια και τις παπάντζες στα καφενεία,  έχει φανεί ποιοι μπαίνουν μπροστά, ποιοι δεν κρύβονται, ποιοι συγκρούονται, ποιος υποστηρίζει ποιον και ποιοι έχουν διασυνδέσεις με τα πολιτικά ή επιχειρηματικά γραφεία της περιοχής. Ο Στράτος Καλλώνης και ο κάθε υποψήφιος και υποψήφια της Λαϊκής Συσπείρωσης είναι άνθρωποι οι οποίοι βρέθηκαν σε κάθε αγώνα εντός και εκτός δημοτικού συμβουλίου, ήταν στα σωματεία τους και στις γειτονιές τους, δε φοβήθηκαν να μπουν μπροστά για να μη χαλάσουν αλισβερίσια, να μη χάσουν πελατεία κομματική ή επαγγελματική, να μη τσαλακώσουν το μικροαστικό προσωπείο μιας μικρής πόλης.

Και όλα αυτά τα μικρά αφηγήματα, από απλούς ανθρώπους και όχι μεγαλοσχήμονες παράγοντες, είναι που αποτελούν και εγγύηση για την πίστη στο μεγάλο αφήγημα. Δείχνει πως αυτά που εξαγγέλλει η Λαϊκή Συσπείρωση, οι υποψήφιοί της τα διεκδικούν στην καθημερινή τους ζωή με τη στάση, τα άγχη, τους αγώνες τους. Και τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται ο Δήμος για να επανεντάξει στους κόλπους του ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα και αγωνίες και όχι να μονοπωλούνται τα κοινά από παπατζήδες και επαγγελματίες πολιτικούς, από συνδυασμούς που όποτε βολεύει είναι κομματικοί και όταν δε βολεύει είναι «ανεξάρτητοι». Το κάθε πρόσωπο έχει μια και ενιαία ταυτότητα. Είναι ο ίδιος στις βουλευτικές, ο ίδιος στις δημοτικές, ο ίδιος στο σωματείο, ο ίδιος στη γειτονιά. Όταν αυτό αρχίσει να θολώνει σημαίνει πως κάτι άλλο διακυβεύεται και όχι η σωτηρία της πόλης. 

Η Λαϊκή Συσπείρωση με επικεφαλής τον Στράτο Καλλώνη έχει εννιαίο πρόσωπο και ταυτότητα, έχει το αφήγημα του ΚΚΕ για μια κοινωνία χωρις εκμετάλλευση, έχει τα αφηγήματα από την καθημερινή πάλη των υποψηφίων της, έχει τη διάθεση όχι να προσθέσει και άλλες μεγάλες κουβέντες στον προεκλογικό αγώνα αλλά να δώσει χώρο και για νέες μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων να ακουστούν, γιατί αυτές οι ιστορίες έχουν τη δύναμη να αλλάξουν και την πόλη. 

 

Πάνος Χριστοδούλου,Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης

Πηγή φωτογραφίας Στράτου Καλλώνη στην σύνθεση: maxitisartas.gr