Γιώργος Ηρακλέους – Ο Αντώνης

Πανέμορφο παλικάρι ο Αντώνης,
λεβεντιά, στους καφενέδες οι άντρες
της γειτονιάς τον ζηλεύανε,
άχαστος στο τάβλι, στην πρέφα
και τα ζάρια!
Από τα χαμηλά τα παραθύρια στενάζανε
όλα τα κορίτσια σαν πέρναγε από
τον δρόμο, στου Ψυρρή, στις Μάντρες,
στο Μεταξουργείο! 

Πότε καπνεργάτης του Ματσάγγου,
πότε στην οικοδομή, δεν ήτανε ζωή αυτή να ζεις…
Έτσι, έφυγε για τη Γερμανία,
αποχαιρέτησε την Ανθή που τον αγαπούσε
και μια νύχτα σκοτεινή ξενιτεύτηκε.
Μόνο οι εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ
με τα μάτια κόκκινα απ’ τη σκόνη
μπορούν να καταλάβουν… 

Πέρασαν πέντε χρόνια,
ο Αντώνης γύρισε σακάτης,
χωρίς πόδια από εργατικό ατύχημα,
δε βρήκε σύντροφο στην ελπίδα
μόνο τον σκύλο του και την Ανθή
που θέλησε να τον παντρευτεί στο καροτσάκι,
έφαγε το ξύλο της αρκούδας από τα αδέρφια της
και με το ζόρι στεφανώθηκε τον εργολάβο
της γειτονιάς…
Έτσι μετράνε πάντοτε το αντριλίκι,
με τις βρισιές και με τη βία! 

Ο Αντώνης δεν άντεξε πολύ,
ένα πρωί τον βρήκανε νεκρό με κομμένα τα χέρια..
Στην κηδεία κάποιοι λίγοι συγγενείς
και ο σκύλος του ο Μαξ,
αδιάβαστο τον θάψανε και άκλαυτος πήγε,
μόνο ο Μαξ έμεινε πάνω από τον τάφο για μέρες
κλαίγοντας μέχρι που πέθανε και αυτός!
Έτσι ήτανε πάντοτε ο κόσμος,
εύκολος στα λόγια της συμπόνιας
και της ανθρωπιάς, μα μέσα του πνιγμένος
στον ρατσισμό την κοροϊδία και στον οίκτο
για κάθε τι που διαφέρει… 

23/6/2023, από τη συλλογή “Τα μαθητικά τετράδια”

Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC