Στρατής Γαλιάτσος – Παλιέ μου φίλε

Παλιέ μου φίλε

Όταν ερχόμουν σ’ έβλεπα χαρούμενο στο καφενείο
πάνω σε κορφές ψηλές ανέγγιχτες στον χρόνο
πέρα από θάλασσες κι ακρογιαλιές μαλαματένιες
με μπέσα άντρα κι αγνότη μικρού παιδιού, καθάρια
σαν τη γυαλάδα κι όψη τρεχάμενου νερού

Κοντά σ’ έβλεπα της πλατείας το πέτρινο πεζούλι
με τους νιους και τους προγόνους σου ριζίτικα να λες
η λευτεριά κι ο έρωτας στις φλέβες σου να κυλούν
τις γυναίκες να τις λατρεύεις, να τις χαμογελάς
τις γενναίες κι όμορφες απ’ τον αέρα του βουνού

Τώρα χαμένο σε βρίσκω σε κάμαρη μικρή
σ’ ερείπιο καφενείο, σε βουνό καταπατημένο
τα όνειρά σου πάνε, χάθηκαν, καίγονται αργά
στη φωτιά της λησμονιάς με τα ξύλα της ελιάς
απ’ το χωνευτήρι της δόλιας αρπαγής το μεγάλο

Παλιέ μου φίλε της ζωής, της λύπης ίσα με της χαράς
στον ίσκιο της μουριάς καινούργια όνειρα αρμαθιάζεις
κι ύστερα απ’ τη δουλειά και της δουλειάς τη βράση
ξάφνου, στο χορό ρίχνεσαι με την κάμαρη αντάμα
ν’ αντέξουμε φωνάζοντας, ν’ αντισταθούμε κι άλλο!

Στρατής Γαλιάτσος