Γιώργος Ηρακλέους – Το σκαμνί της υπομονής

Πάνω στο σκαμνί της υπομονής
καθισμένη πάντα τα απογεύματα
κρατούσες λίγα λουλούδια
κι έναν μικρό σταυρό,
μηδένισες τ’ αγόρια,
έκλεισες την πόρτα στους γείτονες.

Κάθε πρωί του Σαββάτου
ζύμωνες τα πρόσφορα
για τις ψυχές,
έψαχνες να βρεις να γράψεις στο ψυχοχάρτι
όλα τα ονόματα απ’ τους διακόσιους
στην Καισαριανή,
να τους μελετήσεις καθώς πρέπει!

Πάνω στο σκαμνί της υπομονής
δεν είχες πια φωνή,
περπάταγες στις κάμαρες ξυπόλυτη,
για σένα ο κόσμος ήταν μια κλωστή
δεμένη στους ανέμους
κι οι άνθρωποι γυρεύανε το φως
σ’ έναν τυφλό ουρανό!

Το όνομά σου Κυριακή,
όλοι οι δικοί σου χαθήκανε στους αγώνες,
τους τιμούσαν συχνά
με τελετές και λόγους και στεφάνια,
μα εσύ τα σιχαινόσουν όλα αυτά,
μονάχη σου χρόνια και χρόνια,
ήθελες να ‘σαι δέντρο,
να ‘σαι πουλί, να ‘σαι σύννεφο!
Μα πέτρωσες πάνω στο ξύλινο σκαμνί
της δικής σου υπομονής!

31/8/2023

Από τη συλλογή: «Το σχήμα του κενού»