Permacrisis over

Μες στον παρατεταμένο χαμό και συμφορά, μας ξεφύτρωσε κι ένας καινούριος όρος που θα είναι πιπίλα άλλοθι, κυρίως στην Ευρώπη, αλλά και γενικώς στη Δύση. Permacricis. Σημαίνει απλά μόνιμη κρίση, προφανώς διαρκείας (permanent+crisis). Είναι προφανές ότι φτιάχτηκε για να πουληθεί στους λαούς ως αιτία κι αφορμή για την εξαντλητική υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Τρανό παράδειγμα άλλωστε το νομοσχέδιο – τέρας που φυλακίζει απεργούς, προσθέτει και δεύτερο αφεντικό στο ένα, κι αφήνει για ξεκούραση και ύπνο λιγότερο από τα ψίχουλα του χρόνου.

Μάλιστα, στα πλαίσια αυτής της τεχνητής μόνιμης κρίσης, ένας υπερπλούσιος στην Αυστραλία ξεστόμισε ως φυσικό γιατρικό την αύξηση της ανεργίας. Είπε ότι εκεί αν απολυθούν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι θα συνετιστούν και θα δουλεύουν και θα παράγουν περισσότερο, κι όχι να το παίρνουν 7-8ωρο, ξοδεύοντας χρόνο και χρήμα για να φάνε στα διαλείμματα σάντουιτς με αβοκάντο!…

Αυτή η «περμακράισις», κακόηχη όσο και η ευελφάλεια, που άρχισε το 2008 με τη διαβόητη χρεοκοπία γης και στέγης στην Αμερική, και περνώντας από την πανδημία, τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη σύγκρουση Κίνας – ΗΠΑ, για να καταλήξει στην κλιματική αλλαγή και το φαρμάκι της πράσινης ανάπτυξης, πέρα από ένα σπαρακτικό για τις μάζες, διαβολικά καλό καπιταλιστικό σχέδιο, ήταν και μια απάντηση στο βρυχηθμό του κόσμου της εργασίας. Φαίνεται στις δηλώσεις του παραπάνω άπαιχτου καπιτάλα, αλλά και σε πληθώρα σοβαρών επιστημονικών αναλύσεων που επισημαίνουν ότι εργάτες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες του μικρού κλήρου, αλλά κι επιστήμονες με απούλητη έως τώρα στο διάολο ψυχή, ξύπνησαν! Δε θέλουν να είναι δούλοι. Ούτε σύγχρονοι, ούτε παλιού τύπου. Δε θέλουν να είναι καταναλωτές της κάθε μα… που κυκλοφορεί. Δε θέλουν να ξοδεύουν για πολιτισμό της μιας χρήσης χαρτοπετσέτας. Παραιτούνται. Αλλάζουν δουλειά. Σχεδιάζουν τη ζωή τους με λιγότερα σε χρήμα, αγοράζοντας χρόνο για ποιοτική ζωή, με φίλους, οικογένεια, δίνοντας αξία σε μισή ώρα ησυχία για να χαζέψεις το ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα ή ν’ ακούσεις ψάχνοντας τα πουλιά να κελαηδάνε. Κι απ’ την άλλη, οι εξαθλιωμένοι, οι διωγμένοι απ’ τις πατρίδες τους, αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, οργανώνονται ευκολότερα σε πλημμυρίδες «κατακτητών», επιζώντας σε μια όχι κάθοδο πια, αλλά περιδίνηση των μυρίων ανά τη Γη.

Δε θα πάρει καιρό αυτή η γενικότερη περιδίνηση καταπιεσμένων κι εξαθλιωμένων μαζών να τις συγκλίνει στον φυσικό τους προορισμό, που είναι η οργάνωση και τελικά η ανάδυση ενός πανίσχυρου προλεταριάτου του 21ου αιώνα. Πιο σύνθετο σε ταξικοκοινωνική υφή. Κυρίως όμως με πιο επεξεργασμένη γνώση και σκέψη, που δεν μπορεί να προχωρήσει σε αποτελεσματική πάλη, χωρίς να πατάει γερά στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Τα μέσα επικοινωνίας είναι περισσότερα. Οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες πιο απειλούμενες από ποτέ. Κι έτσι η Ανάγκη εξουδετερώνει και τις παθογένειες της κατά τ’ άλλα αφάνταστα χρήσιμης κοινωνικής δικτύωσης. Κανένας χαβαλεδιάρης του πληκτρολογίου, κανένας και καμία influencer, κανένας επιτήδειος της επικοινωνίας που βλέπει μα το Καστελόριζο, μα τη Μακρόνησο σαν ντεκόρ, δεν μπορούν να σταθούν απέναντι, πόσο μάλλον δίπλα στον καμένο, τον πνιγμένο, τον περιφρονημένο, και δη τον ξεφτιλισμένο εργαζόμενο. Η Διεθνής των εξωνημένων της εργατικής τάξης, όσες μάσκες ψευδοπατριωτισμού, ευγενούς χορηγίας και φιλανθρωπικής φορολογίας κι αν φορέσει, δεν μπορεί να κρύψει το τέρας που δείχνει τα βάρβαρα καπιταλιστικά του δόντια επειδή μειώνονται τα κέρδη του, αυτά τα χυδαία δυσθεώρητα, που αβγάτισαν στα χρόνια της μόνιμης κρίσης.

Αντε κάνε τηλεαγορές, και περίμενέ τες να φτάσουν από κατεστραμμένους ή πλημμυρισμένους δρόμους με πανάκριβα διόδια και βενζίνη. Θα μου πεις πως τ’ αφεντικά που ‘χουν στα χέρια τους όλη τη σοφία και τον κόπο της τεχνολογικά εξελιγμένης ψηφιακής μας εποχής μπορούν να σου παραδώσουν, με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης και των drones, το καινούριο μπλουζάκι της Barbie με στρας. Πιστέψτε με πως αυτός που περιμένει πεινασμένος, διψασμένος, γυμνός στη στέγη ενός σπιτιού, στην άκρη ενός γκρεμού, ή ακόμα και καταμεσής του πελάγου, μπορεί να υψωθεί στο μπόι του ανθρώπου, να επαναστατήσει και να το γκρεμίσει κατακτώντας το.

Σ’ αυτή την επόμενη μέρα του τέλους της μόνιμης κρίσης, μόνο ο λαός μπορεί να γίνει ο θεός που του χρειάζεται.