Το ταμείο (εμείς έχουμε το δίκιο μας)

Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο, Νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά, Μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο, Κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά

Καλοκαίρι 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μια εβδομάδα μετά το δημοψήφισμα, ξεκινάει τη διαπραγμάτευση για νέο μνημόνιο, πετώντας την απόφαση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και σκορπώντας στους πέντε ανέμους τις όποιες αυταπάτες που αρκετοί είχαμε για ομαλή εκλογική  μετάβαση σε ένα άλλο σύστημα. Ξημερώματα δεκαπέντε Αυγούστου η πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ψηφίζουν το τρίτο μνημόνιο. 

Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα σχεδόν ολόκληρη η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και ένα μεγάλο κομμάτι του κόμματος αποχωρεί (όχι με ενιαίο τρόπο, ούτε με ενιαία κατεύθυνση, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Η αλήθεια είναι ότι το ψυχολογικό και πολιτικό σοκ που υποστήκαμε εκείνο το βράδυ ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Το κλάμα ξεκίνησε τη μέρα που συνειδητοποιούσες ότι το κόμμα με το οποίο και για το οποίο αγωνιζόσουνα για χρόνια έχει γίνει (ή ακόμα χειρότερα ήταν εν υπνώσει) ο δούρειος ίππος του συστήματος για να ξεπεράσει την πολιτική κρίση των μνημονίων. Θυμάμαι τώρα χαρακτηριστικά, να θυμάμαι όλα τα παραπάνω, να αναρωτιέμαι πού πήγαν τα όνειρά μας να αλλάξουμε τον κόσμο και να κλαίω και κάνα χρόνο μετά το δημοψήφισμα.

Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα!Ανοίγω και δε βλέπω ουρανό, Εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα! Ανοίγεις και χαζεύεις το κενό

Τόσα χρόνια αγώνες, απεργίες, αφισοκολλήσεις, φεστιβάλ για να καταλήξουν κάποιοι “σύντροφοι” να κάνουν γιουρούσια στα υπουργεία. Αντίστοιχες τέτοιες ιστορίες θυμάμαι πολλές από εκείνη την περίοδο, από πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες, όλες μέσα σε απογοήτευση και απελπισία. Εκτός όμως από την κατάθλιψη, τις κρίσεις πανικού, την στεναχώρια, την αϋπνία, τα σπασμένα στομάχια, όλος αυτός ο κόσμος είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τη συντονισμένη επίθεση της πλειοψηφίας όσων επέλεξαν να μείνουν. Από πολιτικές κορώνες περί Μπρεστ Λιτοφσκ έως έναν αήθη κανιβαλισμό με προσωπικές επιθέσεις και σπέκουλα, η “υπόγα”, όπως ονομάστηκε τότε, της Κουμουνδούρου ήταν έτοιμη να κατασπαράξει στο όνομα της αριστεράς όποιον και όποια τολμούσε να διαφωνήσει και να σταθεί στο δρόμο προς τα υπουργεία και τις θέσεις των μετακλητών. 

Μέσα σε όλη αυτή την καταχνιά η επιμονή των δυνάμεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στους αγώνες στα σωματεία, ο ανοιχτός τρόπος με τον οποίο απλώθηκαν οι παρατάξεις (συνδικαλιστικές και αυτοδιοικητικές), η αποφασιστικότητα να μπει μπροστά στην πανδημία και στην επίθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αποτέλεσαν σανίδια σωτηρίας για αρκετούς από εμάς. Και κάπως έτσι κύλησε ο καιρός και η ιστορία. Μέχρι το φθινόπωρο του 2023. Στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται και σαρώνει ο εφοπλιστής Στέφανος Κασσελάκης και κάπου εδώ η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως λέει το ρητό, ως φάρσα αυτή τη φορά.

Εμένα με φωνάζουνε με το μικρό μου μόνο, Η σκούφια μου κρατά απ’ το πουθενά, Κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω, Τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά

Η μειοψηφία πλέον του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει θύμα της “υπόγας”, καταγγέλλει σεξιστικές και προσωπικές επιθέσεις, μιλάει για τοξικό κλίμα και κλαίει το κόμμα που χάνει. Πόσο γρήγορα αλλάζει ο καιρός. Όχι και ακριβώς γρήγορα. Μια δεκαετία και λίγα μνημόνια αργότερα. Τώρα βέβαια όλα αυτά είναι κακά γιατί αφορούν τους ίδιους, ενώ τότε ήταν άλλη μια όμορφη μέρα σε κάποιο υπουργείο. Το ακόμα πιο συγκλονιστικό όμως; Διαμαρτύρονται ότι το κόμμα γίνεται λένε δεξιό. Σοβαρά τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ περίμενε τον Κασσελάκη για να γίνει δεξιό κόμμα; Το μνημόνιο, οι πλειστηριασμοί, τα ΜΑΤ, η καταστολή του δικαιώματος στην απεργία (από την άλλη υποψήφια για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιόγλου)  ήταν μαρξιστική πολιτική; Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη δεξιό κόμμα, πιστό στις επιταγές της ΕΕ, των ΗΠΑ και του κεφαλαίου και ακριβώς για αυτό διαμόρφωσε αυτό το καταστατικό, και για ακριβώς αυτό το λόγο εξέλεξε (από ό,τι φαίνεται και στον β γύρο) τον Στέφανο Κασελάκη. Διαμαρτύρονται ότι δεν έγινε debate να εκθέσουν τις θέσεις τους, λες και τις άλλες φορές που τις είχαν εκθέσει, τις είχαν εφαρμόσει μετά. 

Εμένα με φιλήσανε στο στόμα οι ανάγκες, Την έκανα τη βόλτα στα βαθιά! Κι εσένα το ταξίδι σου δυο καρφωμένες ράγες, Νομίζεις ότι πήγες μακριά

Ο λόγος που διαμαρτύρονται τα στελέχη αυτά είναι γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν την πρόσβαση σε όποια προνόμια έχει ένα κόμμα εξουσίας (της αστικής τάξης). Βέβαια μπορεί να βρουν ή να φτιάξουν  κάποιο άλλο κόμμα μιας χρήσης για να επιβιώσουν τόσο επαγγελματικά όσο και πολιτικά. Εξάλλου όπως φαίνεται η ιστορία της “ανανεωτικής” αριστεράς είναι η δημιουργία πιασάρικων  αφηγημάτων ώστε να εγκλωβίζουν κόσμο και να αποτελούν ανάχωμα ενάντια στο κόμμα το οποίο επιδιώκει την ταξική και λαϊκή ενότητα, το ΚΚΕ. Άλλωστε ποια ακριβώς ενότητα πρεσβεύουν μικρές ομάδες, διάσπαρτες ανά την Ελλάδα χωρίς κεντρικό σχέδιο και χωρίς μαζική απεύθυνση; 

Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα, Ανοίγω και δε βλέπω ουρανό, Εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα, Ανοίγεις και χαζεύεις το κενό (Το δίκιο μου, Γιώτα Νέγκα και Θέμης Καραμουρατίδης) 

Όσο μεταπολιτική όμως και αν πουλάνε οι ινστρούχτορες της ανανέωσης, το ηθικό δίδαγμα είναι ότι από το ταμείο δεν ξεφεύγεις, κάποια στιγμή τον λογαριασμό θα τον πληρώσεις. Και όσο πιο αργά, τόσο πιο μεγάλος θα είναι ο λογαριασμός. Μπορείς να κοροϊδεύεις αλλά όχι για πάντα, και όσο πιο επανάσταση ακούς, όσο πιο περίεργες λέξεις, τόσο από πίσω κρύβονται ιδιοτελείς σκοποί και μελλοντικά ξεπουλήματα (χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα η επίθεση που δέχτηκα από υπερεπαναστάτη παραγοντίσκο για την επιλογή μου τα τελευταία χρόνια να συνταχθώ με το ΚΚΕ και να ειρωνεύεται διώξεις για να βρεθεί τελικά να στηρίζει ψηφοδέλτιο δεξιού υποψηφίου δημάρχου). Όλοι αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, κάντε και εσείς τη δική σας. Το κομμουνιστικό κόμμα είναι πολύ πιο δημοκρατικό από αυτούς, πολύ πιο ανοιχτό από ό,τι φαντάζεστε και κυρίως αποφασισμένο να ενώνει πάνω σε ταξικές διεκδικήσεις και να συγκρούεται στην πραγματική ζωή. 

 

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης