Επτά: δε σε παίρνει αριστερά

Κανονικά αυτή η εκλογική διαδικασία στο ΣΥΡΙΖΑ δε θα επιδεχόταν οποιασδήποτε σοβαρής κριτικής και θα της άρμοζε μόνο μια παράσταση στο Δελφινάριο. Αλλά αν επιχειρήσουμε μια μικρή περίληψη των όσων είδαμε, θα έρθουμε μπροστά σε ορισμένα συμπεράσματα, μέσα από επτά σημεία στα οποία σταθήκαμε.

Μέρος πρώτο: Τι είναι το φαινόμενο «Κασσελάκης»;

Πέρασαν οι εβδομάδες προσπαθώντας να βρω τι μου θυμίζει ο Κασσελάκης. Αρχικά μου θύμισε εκείνη την ταινία με τον Αλ Πατσίνο, νομίζω Simone λεγόταν, όπου κάποιος έφτιαξε ένα ολόγραμμα μιας ηθοποιού, αυτό που θα λέγαμε Artificial Intelligence σήμερα, και ένας αποτυχημένος σκηνοθέτης πάνω στην απελπισία του, την εμφάνισε ως πραγματική ηθοποιό και την έκανε στάρ. Στην εποχή του ChatGPT, ο Κασσελάκης είναι αυτό που παίρνεις αν ζητήσεις από το μηχάνημα να σου βγάλει έναν κλώνο ΔΑΠίτη με Αμερικάνο Κολλεγιόπαιδο, μέλος της αδερφότητας ΥΨΑ.

Το ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι επιλέγουν έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά, ούτε καν τον προοδευτικό χώρο που λένε ότι εκφράζουν, αλλά έναν εφοπλιστή, αστό, clean-cut τύπο, είναι ενδεικτικό της πολιτικής τους κατάντιας. Το ότι ένας τέτοιος τύπος, που ξεκάθαρα θέλει να κάνει καριέρα αλλά στη ΝΔ δεν θα μπορούσε να πει «γεια σας, ήρθα να γίνω Πρόεδρος του κόμματός σας», νιώθει τόσο άνετα να αναλάβει ένα κόμμα από τη θέση του Προέδρου, δείχνει πόσο αδίστακτος πολιτικά μπορεί να γίνει. Το ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ του κάνουν πλάτες και τον αντιμετωπίζουν ως σωτήρα είναι απλά ένδειξη αναξιοπρέπειας, τόσο χοντροκομμένη που γίνεται γελοία. Προφανώς και διαβάσαμε άπειρες αναλύσεις για το φαινόμενο, για την «μεταπολιτική», τη δύναμη της εικόνας. Ορισμένες από αυτές έχουν μια βάση. Όμως, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Με ένα καλό λογαριασμό στο τικτοκ κάνεις βίντεο με σκυλιά που παίζουν με γάτες, δεν κερδίζεις την αρχηγία ενός κόμματος και μάλιστα του δεύτερου στη χώρα. Ασφαλώς και υπήρχαν τεράστια κονδύλια από πίσω, ένα μεγάλο μέρος του μηχανισμού της παλιάς ηγεσίας –να δούμε πότε θα πούνε και έξω από τα δόντια οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι ο Κασσελάκης ήταν επιλογή του Τσίπρα- που δούλεψε για τον υποψήφιο και στήριξη από τα κανάλια –ω, τι ειρωνία- της λίστας Πέτσα.

Μέρος δεύτερο: Καλά να πάθετε!

Όταν ο ΓΑΠ έκανε εκλογές με ανοιχτές διαδικασίες και «συμμετοχική» δημοκρατία ήταν μόνος υποψήφιος. Από τότε, όσες φορές έγινε κάποια αντίστοιχη διαδικασία με πάνω από έναν υποψήφιο, υπήρχαν υποψίες νοθείας, μηδενικός ουσιαστικός πολιτικός διάλογος, αντιπαραθέσεις και υπονοούμενα για αδιάβλητες διαδικασίες και κυρίως κανένας έλεγχος ότι αυτοί που ψηφίζουν είναι όντως πραγματικά άνθρωποι που είναι μέλη του κόμματος και όχι κάποιοι που γράφτηκαν για να επηρεάσουν μια διαδικασία. Αν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ δεν το πήρατε χαμπάρι και μπορεί κάποιος να έρθει, να γράψει χιλιάδες μέλη και να ρυθμίσει τη διαδικασία, καλά να πάθετε! Τουλάχιστον να σταματήσετε να αποκαλείτε το μπάχαλο δημοκρατικές και ανοιχτές διαδικασίες και άλλα τέτοια κλισέ.

Μέρος τρίτο: ΤΨΡΜΛΚΣ

Φαίνεται πως εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφεραν να διαβάσουν το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών. Το «Τι ψηφίσατε ρε μαλάκες», το έκαναν και εσωκομματικό σύνθημα. Η Αχτσιόγλου επιδόθηκε αποκλειστικά σε αυτό, παρότι όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν έλεγε ότι αυτή έχει πολιτικό σχέδιο και πλάνο, αλλά δεν είπε ούτε μισή κουβέντα για αυτό. Επίσης εννοούν να μην καταλαβαίνουν ότι απευθύνονται σε ένα κόσμο που πείθεται από βίντεο στο τικτοκ και όχι από πολιτικές προτάσεις, γιατί έτσι κατάντησαν. Αυτόν τον πολιτικό διάλογο επέλεξαν να κάνουν. Αντί να συνεδριάσουν τα όργανά του κόμματός τους, αποφάσισαν να κάνουν εσωκομματικές εκλογές με ξεκατίνιασμα στα σόσιαλ μίντια. Σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτό το επίπεδο αντιπαράθεσης, ποιος λέτε να κέρδιζε;

Μέρος τέταρτο: Ο Στέφανος και η Έφη

Έγινε πολύ μεγάλη προσπάθεια να εδραιώσουν τα μικρά τους ονόματα στη διαδικασία. Ο ένας έβγαινε στο δρόμο και τερμάτιζε το cringe δίνοντας χειραψίες σε περαστικούς λέγοντας «καλημέρα, είμαι ο Στέφανος», η άλλη έκανε χασταγκ το «με την Έφη» αλλά όταν ο αντίπαλός της την είπε Έφη το θεώρησε σεξιστικό! (θα επανέλθουμε σε αυτό)

Και οι δύο, όπως και όλα τα σούργελα που λειτουργούσαν ως εκπρόσωποί τους, μιλούσαν συνεχώς για τον ‘Αλέξη’ για να πείσουν τους τσιπροφάνς πόσο κοντά στον ιστορικό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται.

Μέρος πέμπτο: Επανερχόμαστε στην «Έφη»

Ένας από τους λόγους που η Αχτσιόγλου έχασε, είναι ότι δεν είχε ιδέα τι προεκλογική εκστρατεία κάνει. Προφανώς ξεκίνησε με χαμηλούς τόνους γιατί πίστευε ότι θα κάνει περίπατο και δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με κανέναν, αλλά ενόψει του δεύτερου γύρου τα έκανε θάλασσα. Άλλαξε στρατηγική, πήγε στην επίθεση στον Κασσελάκη βάζοντας το ένα αυτογκόλ πίσω από το άλλο. Ξεκίνησε την εβδομάδα της, ζητώντας από τον Κασσελάκη να αποδοκιμάσει κάποια υπονοούμενα που άφηναν ότι υπονόμευσε τον Τσίπρα. Και αυτός φυσικά το έκανε. Υπήρχε περίπτωση να μην το κάνει; Αφού το έκανε, η Αχτσιόγλου έβγαινε και έλεγε ότι δεν το αποδοκίμασε αρκετά. Ουάου! Στη συνέχεια, κατάλαβε ότι τα βίντεο έκαναν δουλειά οπότε στήθηκε πρόχειρα μπροστά από ένα βορινό παράθυρο, είπε ότι την καταδιώκει το σύστημα, μεταξύ άλλων επειδή είναι γυναίκα κι ότι θα της πάρουν το κόμμα της, μας είπε ότι θέλει να ασχοληθεί με την ουσία της πολιτικής αλλά καμία ουσιαστική πολιτική πρόταση δεν εξέφρασε. Βέβαια, ξεχνάει ότι όσοι ΣΥΡΙΖΑίοι αρχικά εκδήλωσαν την υποστήριξή τους στο πρόσωπό της, το έκαναν αναφέροντας ως έναν από τους λόγους το γεγονός ότι είναι γυναίκα. Και ίσως ήταν και το πιο σαφές στίγμα καθώς από τις δηλώσεις στήριξης στο πρόσωπό της εξέλιπαν οποιεσδήποτε πραγματικά πολιτικές αναφορές. Αργότερα, έγινε ολόκληρο θέμα το ότι την αποκάλεσε Έφη, δίνοντας την εικόνα της πνιγμένης που προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά της καθώς φαινόταν εντελώς περίεργο, όταν εδώ και δύο μήνες οι υποψήφιοι σε κλίμα συντροφικότητας μιλάνε με το μικρό τους όνομα, να θίγεται που το κάνει κι ο Κασσελάκης. Αφήνω ασχολίαστο ότι κατέβηκε στην απεργία ούσα εκείνη που ως Υπουργός Εργασίας νομοθέτησε τον περιορισμό στο δικαίωμα στην απεργία!

Ζητούσε εναγωνίως, σαν άλλος Αλέφαντος, ένα debate γνωρίζοντας πως καμία περίπτωση να εμφανιστεί ο Κασσελάκης σε κάποια ζωντανή συζήτηση δεν υπήρχε, για να δείξει την αδυναμία ή την ασχετοσύνη του. Ωστόσο, κανείς δε νοιάζεται για αυτό. Ο Τσίπρας προκαλούσε τον Μητσοτάκη σε debate για χρόνια, εκείνος το απέφευγε χωρίς καμία επίπτωση. Αργότερα, αφού έβγαλε κανα δυο βίντεο facebookικής και όχι τικτοκικής αισθητικής, συνέχισε να επιτίθεται στον Κασσελάκη για τη δήλωσή του για το «κρατίδιο» της Κύπρου, το οποίο δεν ξέρω σε ποιο βαθμό πίστευε ότι μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση. Υπάρχουν όντως τόσο διάχυτες εθνικές ανησυχίες στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει όντως η πιθανότητα αυτή η στιγμή να ήταν καθοριστική για να διαφανεί η ανικανότητα του Κασσελάκη; Με άλλα λόγια, αυτοί που τον ψήφισαν, πίστευαν ότι ψηφίζουν έναν ικανό, έμπειρο, σοφό, δεινό ρήτορα, πολιτικό γίγαντα, γνώστη των πραγμάτων, μύστη της διπλωματίας και μόλις άκουσαν τη λέξη «κρατίδιο» είπαν «που πάμε ρε με το ταγάρι;». Για να δέσει το γλυκό, και σε μια προσπάθεια κακού κόπι-πάστε, πήρε και το παιδί της για να πάει να ψηφίσει, μας θύμισε την ανθρώπινη πλευρά της κάνοντας μια δήλωση για τον ΠΑΟΚ, γιατί καλή η ουσία της πολιτικής αλλά στις πολιτικές διαδικασίες lifestyle, παιδιά, σκυλιά, σύντροφοι, πεθερές πρέπει να είναι σε θέσεις μάχης.

Μέρος έκτο: Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ

Ο τρόπος με τον οποίο στοιχίζονται πίσω από το πρόσωπο του αρχηγού, είναι ενδεικτικός της αντίληψής τους για την πολιτική. Και εντάξει, στο βαθμό που τα πρόσωπα εκφράζουν διακριτές πολιτικές θέσεις, είναι λογικό να υπάρχει και μια ταύτιση στελεχών με τους υποψήφιους. Αλλά υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις που είναι ενδεικτικές του τι εστί ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην κουράζω: Έλενα Ακρίτα. Αυτή που το ιντερνετικό αριστεροχώρι κατά καιρούς προσπαθούσε να την εμφανίσει ως μια σύγχρονη Ρόζα Λούξεμπουργκ, άλλαξε αγαπημένο υποψήφιο μόλις είδε τα αποτελέσματα και κατάλαβε προς τα που γέρνει η πλάστιγγα. Πολιτικός αμοραλισμός και ο ορισμός του οπορτουνισμού. Άντε, δώστε όλοι και όλες τα διαπιστευτήρια υποταγής στο νέο αρχηγό, στον Μεσσία που περιμένατε να σας οδηγήσει στη γη της επαγγελίας αλλά μην ξαναβγάλετε από το στόμα σας τη λέξη αριστερά, γιατί κανονικά θα έπρεπε να διώκεται ποινικά η επίκλησή της από τέτοια πολιτικά υποκείμενα. Ο τρόπος με τον οποίο συρρέουν στα γραφεία μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για να δει η νέα ηγεσία πόσο πολύ χαμογέλασαν με το άκουσμα των μαντάτων και πόσο πιστοί και πιστές θα είναι στο νέο αφεντικό, είναι αηδιαστικός και έχει τόση σχέση με την Αριστερά όση ο νέος τους αρχηγός.

Μέρος έβδομο: Ε, όχι και τον Κασσελάκη!

Ομολογώ ότι είχα αρχίσει να λυπάμαι τους φίλους Συριζαίους που έβλεπαν στο κόμμα τους να γίνεται μια πειρατεία από κάποιον άσχετο, που πιθανώς να ήταν ιδανικός για Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Γλυφάδας αλλά κάποιοι προσπαθούν να τον εμφανίσουν ως αριστερό ηγέτη που θα νικήσει τον Μητσοτάκη, επειδή ξέρει καλύτερα αγγλικά! Αλλά ρε παιδιά, έχετε καταπιεί την Τζάκρη και τον Αντώναρο, την Κουντουρά, τους ΑΝ.ΕΛ και την Παπακώστα. Φορτώσατε τα ψηφοδέλτιά σας στις δημοτικές εκλογές μέχρι και με υποστηρικτές του Τζήμερου και του Κασιδιάρη, δηλώσατε επίσημα στήριξη στον Παχατουρίδη, στην Πάτρα κάνετε τα πάντα για να χάσει ο Πελετίδης, σε εργατικά κέντρα κατεβαίνετε στα ίδια ψηφοδέλτια μέχρι και με χρυσαυγίτες. Ειλικρινά τωρα, δεν το βλέπατε να έρχεται;

Επίλογος

Προφανώς και η επόμενη μέρα στο ΣΥΡΙΖΑ θα σηματοδοτήσει μια μικρή διάσπαση, πιθανώς την ίδρυση νέου φορέα, κάτι σαν ένα πιο μαζικό ΜΕΡΑ25, που θα είναι λίγο αριστερό και πολύ θεσμικό. Όχι όμως επειδή οι πολιτικές διαφορές θα είναι τόσο έντονες. Δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς διαφορές στα μεγάλα, κεντρικά ζητήματα μεταξύ των δύο υποψήφιων. Δεν υπάρχει κεντρική πολιτική επιλογή που θα κάνει ο Κασσελάκης και δεν θα την έκανε η Αχτσιόγλου. Όμως θα είναι απολύτως αδύνατο να παραμείνουν στο ίδιο κόμμα αυτοί που θα φέρουν το στίγμα ότι έχασαν από έναν ινφλουένσερ, από το απόλυτο πολιτικό τίποτα. Πολλοί από τους παλαιοσυριζαίους θα πάνε σπίτι τους και θα ξεχαστούν σύντομα. Έτσι κι αλλιώς, το πολιτικό τους εκτόπισμα ήταν μικρότερο από αυτό που πίστευαν οι ίδιοι. Άλλοι όμως θα περάσουν από τα στάδια του πένθους και κάποια στιγμή θα αποδεχτούν το αποτέλεσμα και μια χαρά θα τα βρούνε με τον νέο αρχηγό.

Η χώρα θα πορευτεί παρακολουθώντας το σκυλί του Κασσελάκη να κάνει τα κακάκια του, μέχρι να βαρεθεί ή μέχρι να αρχίσουν τα ριάλιτι στην τηλεόραση και να του πάρουν τα λεπτά δημοσιότητας κάτι μαυρισμένοι τύποι που τρέχουν σαν τα κατσίκια για να κερδίσουν μια τυρόπιτα ή μοντέλα που θα υφίστανται εξευτελισμό κάποιας κριτικής επιτροπής που θα της λέει ότι αν μια εταιρία θέλει να την ξυρίσει, θα πρέπει να κάτσει να το υποστεί. Εταιρίες δημοσκοπήσεων θα εμφανίσουν έρευνες που θα δίνουν στον Κασσελάκη 30αρια, όπως έγινε με τον Ανδρουλάκη ή παλαιότερα με τον Τσίπρα. Εν τω μεταξύ, θα καταργείται το πενθήμερο, το 8ωρο, θα διαλύονται τα πάντα, θα πνιγόμαστε, θα καιγόμαστε και θα ζούμε στην απόλυτη καπιταλιστική δυστοπία περιμένοντας να αποσαφηνίσει τις ιδέες του για το ελληνικό όνειρο ο νέος ηγέτης (δεν μπορώ καν να το γράψω χωρίς να γελάσω) της Αριστεράς. Βέβαια, για να δεις όνειρα, πρέπει να κοιμάσαι.

ΥΓ. Ήμασταν παιδιά και βγάλαμε άσπρες τρίχες ακούγοντας για την ανάγκη ενότητας της Αριστεράς και παρακολουθώντας για δεκαετίες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι τορπιλίζει την ενότητα και προδίδει το λαό που θέλει την αριστερά ενωμένη. Υπάρχει κανείς εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ που μετά από αυτές τις γελοιότητες που παρακολουθήσαμε αυτές τις εβδομάδες, ακόμα να το πιστεύει αυτό;