Ακάματο γαρύφαλλο

Ο Βολιώτης δημαρχάρας λέει ότι τις δουλειές του τις καθαρίζει με χαστούκια και βρισιές. Κασιδιαρίζει μετ’ ευτελείας και εισπράττει θηριώδη ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, που ελπίζω – μάταια ίσως – ότι δεν θα ‘ναι ίδια και στην κάλπη. Παραδίπλα, στη Νάξο, μια 13χρονη μένει έγκυος από συμμαθητή της, δεν το καταλαβαίνει ούτε εκείνη ούτε …ο γιατρός που την είδε και κατέληξε σε διάγνωση περί τυμπανισμού. Όταν ο πονόκοιλος έγινε πόνοι τοκετού στο νοσοκομείο, στην Ελλάδα στον 21ο αιώνα, με μια επιβραβευμένη με ψήφο κυβέρνηση δεύτερης τετραετίας, δεν υπάρχει ούτε γυναικολόγος ούτε ακτινολόγος, οπότε ουδείς κατάλαβε ένα παιδί στην κοιλιά ενός παιδιού. Το πιτσιρίκι πήγε στην τουαλέτα μετά πόνων και άρχισε να ζητά βοήθεια όταν είδε το κεφαλάκι του νεογέννητου, επίσης κοριτσιού, να βγαίνει ανάμεσα στα σκέλια του. Και, συγχωράτε με, αλλά σ’ αυτήν τη φρίκη, υποκειμενική και αντικειμενική, άθλιων γονιών, φοβισμένου και βυθισμένου στην άγνοια κοριτσιού, και τρισάθλιας ιατρικής περίθαλψης από ένα κράτος βάρβαρο και ωχαδερφίστικο, τι μπορεί να προσφέρει η μέθοδος της δημαρχάρας του Βόλου; Αφελές ερώτημα προς αφελείς ψηφοφόρους, ή μήπως και σε πονηρούς, που μπορεί να ξέρουν εκπαιδευμένοι επικοινωνιακά και την τελευταία ιατροδικαστική λεπτομέρεια για τα παιδιά της γνωστής σταρ μητροκτόνου, αλλά δεν χαμπαριάζουν το γκαστρωμένο τους κορίτσι που «έβαλε βάρος λόγω εφηβείας».

Σε ένα τέτοιο έδαφος αποδοχής μιας συνεχούς αηδιαστικής και απειλητικής για τη ζωή βαρβαρότητας, με τραχιές συμπεριφορές, ανεκτικότητα στις θεσμικές βρισιές κουγιαδικού τύπου, ένα έδαφος συμπεριφορικά και πολιτισμικά σαθρό, όπου τα παιδιά του Δημοτικού στο σχολείο μιλάνε για λεφτά, ιδιόκτητα ή ενοικιαζόμενα σπίτια κοιτάζοντας το ένα το άλλο με κτηματομεσιτικά γυαλιά φορεμένα με το ζόρι στην αθωότητα, πάμε σε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές παλεύοντας και ελπίζοντας ότι η ευωδιά της αγωνιστικότητας και της ανθρωπιάς, που αναδίδεται από το γαρύφαλλο στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης», θα μετριάσει την μπόχα, γενική, τοπική, περιφερειακή…

Και έχει σημασία να καταλαγιάσει ή και ακόμα να εξαφανιστεί όπου γίνεται, όπως στην Πάτρα, η δυσωδία, πριν μας πνίξει και παραλύσουμε, και μπερδέψουμε την αντίσταση με το μπουνοκλοτσίδι, το επιχείρημα με τη βρισιά, την πολιτική με τις δημόσιες σχέσεις και τα σταριλίκια εισαγωγής.

Αυτό το περπάτημα, το όργωμα, η σπορά, η συγκομιδή, το πότισμα, για να βγει γερός καρπός από σαθρό και έως έναν βαθμό δηλητηριασμένο κοινωνικοπολιτικό χωράφι, είναι αγώνας σκληρός και απαιτεί, εκτός από υπομονετικός και ανθεκτικός, να ‘ναι και επίμονος ο κομμουνιστής ο κηπουρός. Θέλει όμως και κάτι μαγικό, δυνατό και υγιές, πέρα από την ιδεολογική κατάρτιση, την αίσθηση του δίκιου και την ασφάλεια της ταξικής συντροφικότητας. Θέλει μια πλούσια καρδιά, ανοιχτή, αυτογνωσία, συνεχή κατανόηση της πραγματικότητας, και άλλα πολλά όμορφα και ανθρώπινα, που στη γλώσσα μας αλλά και στην αγωνιστική μας κουλτούρα συμπεριλαμβάνονται με όλες τους τις αποχρώσεις σε μια λέξη περιφρονημένη και παρερμηνευμένη. Αγάπη λέγεται, και είναι, για τον άνθρωπο, για τον άγνωστο, για τον διπλανό, γι’ αυτόν που μπορεί και γι’ αυτόν που δεν μπορεί, γι’ αυτόν που καταλαβαίνει, ακόμα και γι’ αυτόν που δεν ξέρει την τύφλα του. Θέλει αγάπη για τη ζωή και το κάλλος. Δεν γίνεται σύντροφοι να σκοτώνεις από αγάπη, να περιφρονείς από αγάπη, να δέρνεις, να εξαπατάς, να ζεις από τον πόνο του άλλου, πουλώντας του ακριβά ή ληγμένα παυσίπονα. Οποιος αγαπάει έξω από τον εαυτό του, ούτε λαθεύει, ούτε κουράζεται, ούτε αποθαρρύνεται. Και έχει το προνόμιο να ξέρει και γιατί παλεύει, και γιατί πεθαίνει ακόμα.

Οπότε και σ’ αυτές τις εκλογές, και στον δεύτερο γύρο, όπου οι υποψήφιοι με το γαρύφαλλο έχουν την ευκαιρία σε δεύτερο γύρο να νικήσουν, πάμε σαν άλλοτε, όπως και τώρα, όπως και αύριο, να κερδίζουμε τις μάχες ώσπου να κερδίσουμε και τον πόλεμο.