Μαριάννα Γιαννουράκου: 9 του Μάη

9 του Μάη

Δε σβήνεται το χνώτο της ιστορίας,
που σάλπισε μέσα απ’ τα χάρτινα χωνιά της,
τη νίκη.

Δεν λησμονιέται το ανέμισμα της σημαίας της νίκης,
βαμμένη απ’ το πηχτό αίμα των εργατών της,
πάνω απ’ τις στέγες του κόσμου,
μια κόκκινη μέρα άνοιξης.

Δε μετριάζεται το φώς της λευτεριάς,
που έλαμψε για μια αιώνια στιγμή.
Και αρκεί μια μόνο στιγμή να λάμψει ένα άστρο,
για να χαιρόμαστε το φώς του χιλιάδες χρόνια μετά.
Μια χούφτα αστέρια που φυλάξαν οι ήρωές μας,
σε μικρά κομμάτια χαρτιά, μέσα σε σφραγισμένα μπουκάλια,
προστατευμένα στης γης τα σπλάχνα,
καθώς σπρώχνανε με τα γερά γυμνά τους χέρια,
τους ξύλινους τροχούς του αγώνα,
να πάει μπροστά ο τόπος, να δημιουργηθεί χώρος για τ’ ωραίο.

Μια τέτοια μέρα,
9 του Μάη,
κάμπτεται η μεταξωτή χορδή του χρόνου,
ακουμπάει το αύριο με το εχθές,
σμίγουν οι άνθρωποι στους δρόμους,
ντυμένοι με τις σημαίες και τ’ άστρα τους,
και περπατούν ίσια μπροστά,
για το οριστικό αντάμωμα.

Φτερωτή και πέρφανη η Νίκη,
λουσμένη μες στο φώς της,
αιώνια κι αγέρωχη,
σμιλεμένη από χέρια θνητά,
φθαρτά, για αυτό και όμορφα,
στέκεται θριαμβευτικά στην μαρμάρινη πλώρη του κόσμου.