Η δυναμική των λέξεων

Κάποτε, πρέπει να βρούμε ‘κείνες τις λέξεις, που έχουν τη δυνατότητα να αναστήσουν ένα όραμα. Κάποτε, πρέπει να ανοίξουμε διαδρόμους στη δυσοίωνη νύχτα για να φτάσουμε ως την αυγή των πραγμάτων, ως εκεί που αυξάνει προοδευτικά του ήλιου το φως.

Να ανακαλύψουμε την καινούρια ισορροπία που μπορεί να φωτίσει  την παραπλανημένη μας ψυχή, έτσι ώστε, το αθάνατο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, να δυνηθεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα πραγματικά προβλήματα που θέτουν οι δύστροποι καιροί.

Να ξεχωρίσουμε εκείνες τις λέξεις που συγκρούονται κι αυτές που συμφιλιώνονται, προκειμένου να δημιουργήσουν μια καινούρια ενότητα.

Πρέπει να σταθούμε κάτω από το κάθετο φως του μεσημεριάτικου ήλιου που σβήνει τη σκιά  των στοιχείων της φύσης, για να ξαναγεννηθούν τα πράγματα από την αρχή…

Κι αφού, όλος ο υλικός κόσμος μπορεί να χωρέσει μέσα στις αισθήσεις μας, τότε μπορώ κι εγώ  να εικάσω πως  είμαι ικανός ν’ αγγίξω κάθε επιθυμητό στόχο κι όλοι μαζί, συντροφικά κι ενωμένοι, μπορούμε να υποθέσουμε πως έχουμε τη δυνατότητα  να κατακτήσουμε το ακατάκτητο.  Πως ο λυτρωμός της ύλης και της ψυχής, δεν είναι αδύνατο και ανέφικτο ιδανικό.

‘’Θεὸς δοτήρ παντὸς ἀγαθού’’ η φύση, αειφόρο κι αδάμαστο το πνεύμα, ενάρετη και ακήρατος η ανθρώπινη ψυχή!

Κι η χαρισματική μας συνείδηση, μπορεί κι αυτή, μέσα στο γαλήνιο και στο άπλετο φως του κατακαλόκαιρου, να επισημαίνει κάθε τι που είναι ζωντανό, ανθηρό και ακμαίο στη δυναμική και στη δραστήρια πλάση.

Στο ψιθύρισμα της λέξης: ‘’Σ’ αγαπώ!’’ ολάκερη η ομορφιά του απάνω κόσμου εκρήγνυται! Κι η ζωή πυκνώνει τον  καταγάλανο αιθέρα, σαν τις φυλλωσιές των δένδρων που φουντώνουν και θεριεύουν στον ερχομό μιας θαλερής και εύχυμης άνοιξης. Τα ωδικά πουλιά και τα γάργαρα ρυάκια, γεμίζουν τις ηδονικές ώρες του απομεσήμερου με τις ανάλαφρες νότες και με τις αιθέριες μουσικές!

Η πανσπερμία του φωτός, σκορπίζεται άπλετα πάνω στο περικαλλές χώμα κι ο άνεμος τραγουδά, πέρα, μακριά στα ασημένια λιοστάσια και στις ρεματιές, ξένοιαστος, ανέμελος και τρισευτυχισμένος.

Μια μαγική ακολουθία εικόνων… Ένας ανάλαφρος βηματισμός αρχαίας θεάς, πάνω στην ξανθή άμμο του γαλαζοαίματου καλοκαιριού…

Οι ήχοι και η σιωπή εναλλάσσονται αρμονικά, αναγγέλλοντας  στο άπειρο, μια παμπάλαια προσδοκία για όλους εκείνους που μοχθούν μέρα-νύχτα, για να γαληνέψουν τούτη την ανημέρευτη και την αδάμαστη ζωή.

Στον άπειρο χρόνο, υπήρξαν μυριάδες ρομαντικές ψυχές που λάτρεψαν παράφορα τον κόσμο και την εξωτική του γοητεία, που τραγούδησαν στο ρυθμό της αγιασμένης πλάσης, που ταυτίστηκαν απόλυτα με τους ήχους της πανίερης βροχής που νότιζε τη διψασμένη γη της ψυχής τους…

Που περπατούσαν πάντα σε χωματένια μονοπάτια,  στον ήλιο και στον πεντακάθαρο αγέρα, αντάμα με τις πεταλούδες, με τις μέλισσες και με τα

ολόλευκα αλογάκια της βρεφοκρατούσας παναγιάς. Που ευγνωμονούσαν την όσια  ζωή, για τα βουνά, για τους κάμπους και για τις θάλασσες που ατένισαν τα ξαφνιασμένα μάτια τους…

Αυτοί που απαξίωναν τους κινδύνους που παραμόνευαν στη σκιά, που πορεύονταν σε μια ευθεία διαδρομή, αποτιμώντας τα κέρδη και τις απώλειες,  στο κάθε  σίγουρο βήμα  που  κατέχει τη δυνατότητα  να οδηγήσει όλο και πιο κοντά στην αποκάλυψη μιας συνταρακτικής αλήθειας.

Κι ύστερα, όλα χάθηκαν ξαφνικά, στην ανασφάλεια και στην ψυχική φθορά της καθημερινής αβεβαιότητας για το αύριο. Μέρα γιομάτη θλίψη στον ιερό κόσμο των εικόνων! Κανένα βλέμμα δεν μπόρεσε να τους αντικρύσει ξανά…

Ο ίδιος ήλιος,  το ίδιο φεγγάρι, τα ίδια αστέρια στον ίδιο ουρανό! Μόνο στη Γη αλλάζουν τα πρόσωπα, οι ρόλοι, οι μνήμες και οι συνειδήσεις…

Τίποτα δε χάνεται κι όλα μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο!

Εσύ όμως αδερφέ μου, δεν πρέπει να θλίβεσαι, γιατί  καμιά απουσία δεν μπορεί να πλήξει και να περιορίσει το κύρος της ακατάλυτης  ζωής.  Γιατί, αυτά που ζούμε, που αγαπάμε και που πονάμε θα καίνε, σαν μια άσβεστη φωτιά, στη θωρακισμένη μνήμη της αιωνιότητας.

Θαρρώ, πως άλλη απάντηση για το νόμο της σταδιακής φυσικής διαδικασίας, της υποβάθμισης και της φθοράς, δεν υπάρχει…

Στις ακατάπαυστες κινηματικές στιγμές, κραυγάζει ο οίστρος της ποίησης του απείρου  που θέλγει τις αισθήσεις μας, που προκαλεί μια όσια έκσταση, μια βίαιη ανάδυση της συνείδησης, μια γόνιμη αντιπαράθεση απόψεων και επιχειρημάτων του υποκειμένου προς την αντικειμενική, ζώσα πραγματικότητα! Μια ώσμωση ιδεών ανατέλλει, βαθιά, εσωτερική και εξελικτική, στη βάση πάντα των θεμελιακών κανόνων και, των κοινά αποδεκτών συναισθηματικών αρχών.

Ότι αποκτά βάθος στο διαβατάρη χρόνο είναι άξιο! Ότι αναδύεται από το έρεβος στο φως, είναι έξοχο και δυνάμενο!  Κι είναι γεγονός, πως με αυτά τα πρωτοποριακά ευρήματα,  μπορούμε κάλλιστα να αναγνωρίσουμε την ουσία  των πραγματικών μας αναγκών, αλλά και τις αυθεντικές αλήθειες που πρέπει να υιοθετήσουμε, προκειμένου να χτίσουμε μια  πανανθρώπινη ηθική αντίληψη στην πρόσκαιρη ζωή μας. Είναι αληθινή ευεργεσία να μπορείς να αγγίξεις μια αλήθεια μυστική, που δεν μπορεί  να φανερωθεί στο βλέμμα σου, και να ταυτιστείς απόλυτα μαζί της!

Επιφάνεια, είναι αυτό που θωρούν τα μάτια μας, βάθος είναι αυτό που πραγματικά μπορεί να εξυψώνει και να μυριάζει το μπόι της αθάνατης ζωής. Κι ο καθένας από εμάς, καλείται κάθε στιγμή, να επιλέξει ανάμεσα στο αιρετικό και στο δογματικό ή στο γνήσιο και στο ορθόδοξο…

Δούλεψε κι εσύ ταπεινέ πεζοπόρε της ζωής πάνω στις λέξεις κλειδιά, για να αποκρυπτογραφήσεις το πιο  βαθύ τους περιεχόμενο, για να κατανοήσεις την ικανότητα και τη δυνατότητα της υλικής τους πραγμάτωσης…

Όμως, ποιος θνητός θα μπορέσει να απαντήσει στο δυσεπίλυτο αίνιγμα της ανεξάντλητης νύχτας που μας γυροφέρνει και μας πολιορκεί επίμονα και ανένδοτα; Γένεση, γνώση, ρυθμός, πράξη… Στην ακραία  δοκιμασία και στο ακατάπαυστο μαρτύριο εξανθρωπίζεται ο άνθρωπος!

Είναι αποδεδειγμένο πως ο φόβος, πάντα γίνεται ενδοτικότητα και υποταγή και η αντίσταση, ως πανανθρώπινο δικαίωμα  στη βία και στην καταπίεση, μετατρέπεται προοδευτικά σε μια απόλυτη, βαθιά πίστη για το κοινωνικό καθήκον, σε συλλογική άμιλλα και σε οργανωμένο αγώνα για την υποδοχή και για την κατάκτηση του πολλά υποσχόμενου μέλλοντος.

Στο καλό, στο ωραίο και στο αγαθό οφείλουμε να επενδύσουμε. Γιατί, ότι είναι γνήσιο, δίκαιο και ευγενές, ποτέ δε μας πληγώνει, ποτέ δε μας πονά!

Κι απαιτούνται άνισες μάχες, για να καταστείλουμε επιτέλους το έρεβος που υπάρχει μέσα μας, που αντιστέκεται πεισματικά σε κάθε πρόοδο και σε κάθε εξέλιξη, έτσι ώστε, να υιοθετήσουμε σε κάποιο άλλο χρόνο, αυτό που αρνείται ανένδοτα και αδιάλλακτα τη στασιμότητα και την αδράνεια.

Όλα εδράζονται στο κίνητρο, στην κίνηση και στη μετατόπιση.

Η Φωνή της γήινης επιθυμίας, είναι το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης.

Πόνος, αγωνία, ηδονή και οδύνη… Νυν και αεί! Το πιο τραχύ και το πιο οδυνηρό αίσθημα, είναι ο βαθύς πόνος του πλανεμένου νου και της ακαταστάλακτης ψυχής μας!

Ένα νοερό ταξίδι ως εκεί που βασιλεύει η νύχτα!

Μια ονειροπόληση κι ένας ρεμβασμός κάτω από τις πλατινένιες αχτίδες του ολόγιομου, ανοιξιάτικου φεγγαριού.

Ένας στοχασμός και μια ευχή, την ώρα που γεννιέται ένα λιλιπούτειο  άστρο και χαμογελά γιομάτο καλοσύνη και αισιοδοξία, στον απέραντο, κατάστερο ουρανό…

Μια ακατάλυτη δύναμη που αποδεσμεύεται, στην κίνηση, στην πλοκή και στη δράση, για να ενδυναμώσει και, για  να ισχυροποιήσει όλα τα θλιμμένα και τα ηλιοκαμένα πρόσωπα πάνω στη φλούδα της μάνας γης, που γυρεύουν εναγώνια υπόσταση, λογική στήριξη και αληθινή ζωή!

Η λέξη είναι ανεξίτηλος χρόνος. Είναι το ιερό βάθρο που πάνω του μπορεί να κρατήσει τη δυναμική ενέργεια όλων των αισθήσεων, των συναισθημάτων και των προσμονών.

Είναι αυτό που μπορεί να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων, για να αρθούν πάραυτα η εκμετάλλευση και η βία, ο εκμαυλισμός και η παραπλάνηση, για να προωθηθεί ο ιδανικός στόχος, για να γίνει η  ενόραση,  γεγονός και υλική πραγματικότητα.  Για να υπάρξει, ως πρόσταγμα,  ένας αξιακά ανώτερος  πολιτισμός, με κατακτημένα δικαιώματα και με ελευθερίες για τους πολλούς χειμαζόμενους προλετάριους της Γης.  Για να επαληθευτούν  οι συνετές προβλέψεις και οι πανανθρώπινες προαγγελίες.  Για να κυριαρχήσει η ανώτερη ηθική  της ιδεολογίας των μεροδουλευτών και των κολίγων, στη βάση πάντα του αρχαιοελληνικού κώδικα των αξιών και της άμεσης Δημοκρατίας. Της διαλεκτικής παράδοσης, έτσι όπως τη διαμόρφωσαν οι μεγάλοι στοχαστές, οι ποιητές, οι ρήτορες και οι φιλόσοφοι…