Θα σε νικήσει ο Αχμέντ, Μπίμπι…

Υπάρχει πολύς θυμός στην Παλαιστίνη, Μπίμπι. Αναδύεται μέσα από τα βομβαρδισμένα νοσοκομεία, τα ισοπεδωμένα σπίτια. Περνάει μέσα από τις τρύπες στα ρούχα των σκοτωμένων, τα βαριά σίδερα των φυλακών. Φωλιάζει μέσα στις καρδιές που πικράθηκαν, εκτοξεύεται από μάτια που κλαίνε, χείλη που σφίγγονται. Γιατί δεν μπορείς να μη θυμώνεις όταν κάθε πρωί βλέπεις το χακί έξω από την πόρτα σου και κάθε βράδυ έρχεται ο στρατιώτης να συλλάβει κάποιον από την οικογένειά σου. Οταν σπέρνεις λίγες ελιές στο χωράφι σου και ο κατακτητής σού παίρνει και τη σοδειά και το χωράφι. Οταν περπατώντας στους σκοτεινούς δρόμους σκοντάφτεις σε σωρούς νεκρών, πατάς ανθρώπινα άντερα χυμένα στο χώμα. Μέσα στο σκοτάδι φυτρώνει ο θυμωμένος σπόρος του φωτός.

Εχεις γερές πλάτες, Μπίμπι. Ο ξεμωραμένος γέροντας του Λευκού Οίκου σπεύδει να σου προσφέρει κι άλλα, ακόμα πιο θανατερά όπλα κι άσπρη μπογιά για να βάψεις τα μαύρα φτερά των αεροπλάνων που ισοπεδώνουν τη γη της Παλαιστίνης. Ετσι έκανε πάντα ο μπαρμπα – Σαμ. Το ξέρουν καλά οι Παλαιστίνιοι. Το μαρτυρούν και τα αποτσίγαρα με αμερικάνικες μάρκες που σβήνουν οι στρατιώτες σου στο αίμα των σκοτωμένων. Μαζί σου είναι και οι ηγέτες της «δημοκρατικής» Ευρώπης – με πιο ένθερμους, μάλιστα, τους απογόνους εκείνων που οργάνωσαν το εβραϊκό ολοκαύτωμα – ενώ ο ανεκδιήγητος Ελληνας πρωθυπουργός δεν δίστασε να αναγνωρίσει στη χώρα σου «εθνικό δικαίωμα» στην πολεμική εκδίκηση και στην τρομοκρατική δράση.