Αλέκος Πούλος – Θ’ αντιφεγγίζουμε το φως του ήλιου

Φλόγες κόκκινες σαν αίμα
πυρπολούν το Αιγαίο
και την οργή συνδαυλίζουν του Ανθρώπου
για τους κερδοσκόπους εμπρηστές
που βλέπει να καίγεται η ζωή
χωρίς φτερά
για μάκρυνα πετάγματα στα όνειρα
τώρα που βουλιάζει
με το λαμπύρισμα
μιας άλλης ζωής στα μάτια τους
στο κρυστάλλινο νερό του πελάγου μας
το χαμόγελο νεογέννητου παιδιού.

Πλάγιασαν οι ελπίδες
για την κατάχτηση της ζωής
αγκαλιά κρατώντας
το παγωμένο κύμα
κι αφουγκράζονταν το τρίξιμο των βράχων
που διαλούσε το ανάστημα του ανθρώπου
το χαμόγελο του παιδιού
ταξιδεύοντας μες απ’ το μίσος
μες απ’ το κέρδος
για το απελπισμένο ταξίδι
ως την αγριότητα του καπιταλιστή Βορρά.
Ο πολιτισμός του αγρίου καταχτητή
γέμισε αίμα την μήτρα της μάνας
που ανοιγόκλεινε τα τρομαγμένα μάτια της
για να κρατήσει το όνειρο του παιδιού της
και την άφησαν μόνη
στην άγρια τάξη που οδήγησαν αιχμάλωτο τον θεό της
καθώς προσπαθούσε να φύγει
απ’ τα κρεματόρια
με τις φωτεινές επιγραφές
και τα γεμάτα μίσος πρόσωπα
για έναν δικό της κόσμο
που έμαθε να τον διαβάζει
στα μάτια του παιδιού της
που χάθηκε το φως του
καθώς κοιτούσε τις ρημαγμένες στέγες
και τον ήχο εγκληματικού τυμπάνου
που έγδερνε τον ήλιο της ζωής του.
– Όμως εγώ φτύνω τ’ αποτρόπαια τρόπαια σας
και ζωγραφίζω όνειρα ελπίδας
πάνω στων αγώνων τα προγονικά κόκκαλα.
Είμαι ακέραιη και τρυφερή ακόμη
κι ας διαβαίνω βουνά, ποταμιά, πέλαγα
για να δω τον γιο μου αύριο
να λάμπει στα μάτια του μια ζωή
που θα έχει κρεμασμένους και πνιγμένους
τους χειμώνες σου αδίσταχτε ιμπεριαλιστή
κι ολόκληρη η ζωή θα του ανήκει χαμογελαστή!

Κανένα δεν πνίξατε!
εσείς με το μίσος σας θα βυθιστείτε
μες την ιστορία μας σαν ανατριχίλα εγκλήματος
Εμείς
θ’ αντιφεγγίζουμε το φως του ήλιου
μες τα νερά του Αιγαίου
σαν ζωή πανέμορφη
χωρίς εσάς πλέον στη ζωή.

Αλέκος Πούλος