Για τον σ. Βασίλη Τοπαλλιανίδη

Είχα την Τιμή να περπατήσουμε μαζί στους δρόμους και τις λαϊκές αγορές του Μενιδιού και του Υπόλοιπου Αττικής (όπως λέγαμε τότε) να μιλήσουμε τη μητρική μας γλώσσα, την ποντιακή, να μας υποδεχτούν -εξ αιτίας σου- με ανοιχτή αγκαλιά, ακόμα κι αυτοί που δεν συμφωνούσαν με τις ιδέες μας. Ανοίγαν τις πόρτες τους και μας φίλευαν επειδή ήταν μαζί ο νεαρός γιατρός τους, ο στοργικός και πάντα παρών, “τε μέτερον το παιδί”.

Το δικό μας παιδί ήσουν και θα είσαι σύντροφε Βασίλη Τοπαλλιανίδη και θα μας λείψει ηφυσική σου παρουσία στους δρόμους του Αγώνα, αλλά η παρακαταθήκη που αφήνεις δε σβήνει.

Έδωσες μέχρι την τελευταία στιγμή τον Μεγάλο Αγώνα για να καλυτερεύσει η Ζωή των ανθρώπων, πιστός πάντα στα ιδανικά που σε ανάθρεψαν και καθόρισαν όλη την πορεία σου.

Θα σε θυμάμαι πάντα και θα περηφανεύομαι που περπατήσαμε μαζί.

Θα περηφανεύομαι και θα καμαρώνω που σε γνώρισα σ. Βασίλη.