Το ΚΚΕ τιμά τα 50 χρόνια από τον ηρωικό φοιτητικό και εργατικό – λαϊκό ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου | Ανακοίνωση της ΚΕ του Κόμματος

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου ήταν αποκορύφωμα και ώριμος καρπός της αρχικά αργόσυρτης προσπάθειας οργάνωσης της αντιδικτατορικής πάλης που ξεκίνησε από την επόμενη μέρα της επιβολής της δικτατορίας της 21ης Απρίλη, σε συνθήκες βάναυσης κρατικής καταστολής και απαιτώντας θυσίες. Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ αφιέρωσαν σε αυτή την προσπάθεια όλες τους τις δυνάμεις, παρότι η δικτατορία βρήκε το Κόμμα οργανωτικά και ιδεολογικά – πολιτικά ανέτοιμο, με διαλυμένες τις Κομματικές του Οργανώσεις από το 1958. Αρνούμενοι να αποκηρύξουν τις ιδέες και τη δράση τους και να υποστείλουν τη σημαία της αντίστασης στα κρατητήρια και τα βασανιστήρια, στις φυλακές και τις εξορίες ή οργανώνοντας την αντιδικτατορική πάλη σε χώρους δουλειάς, εργατογειτονιές, σχολεία και αμφιθέατρα, άλλοι περισσότερο ψημένοι στους ταξικούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων και άλλοι κάνοντας τα πρώτα βήματά τους, κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της οργανωμένης εργατικής – λαϊκής πάλης, όταν όλα τα σκίαζε η φοβέρα.

Το ΚΚΕ αισθάνεται ιδιαίτερα περήφανο για την τότε στάση των κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Τους τιμά απεριόριστα, όπως και όλους τους ριζοσπάστες αγωνιστές, που διώχτηκαν πολύτροπα, προσέφεραν ακόμα και τη ζωή τους στο εργατικό – λαϊκό κίνημα. Οι νέοι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, κάθε νέος και νέα που δεν χωρά στο σημερινό σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, έχουν πολλά να διδαχτούν από το πρότυπο ζωής τους, όπως και από την επιμονή τους να αντιστέκονται και να δρουν σε συνθήκες παρανομίας. Αυτή η επιμονή αποτέλεσε και τον θεμέλιο λίθο της αντιδικτατορικής πάλης.

Στην πορεία του χρόνου, η δράση των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών ενισχύθηκε από την απόλυση πολιτικών κρατουμένων που στελέχωσαν τις Κομματικές Οργανώσεις (1971-1972) και ακόμα περισσότερο όταν η καπιταλιστική οικονομική κρίση (1973) διέρρηξε τις κοινωνικές συμμαχίες της δικτατορίας με τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας και των μεσαίων στρωμάτων. Ετσι, γύρω από τους πρωτοπόρους της αντιδικτατορικής πάλης, άρχισαν να συγκεντρώνονται όλο και μεγαλύτερες εργατικές – λαϊκές μάζες, οι σποραδικές αντιδικτατορικές ενέργειες πύκνωσαν, μετεξελίχθηκαν σε εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις και άλλες λαϊκές αντιδικτατορικές εκδηλώσεις, όπως αυτές ενάντια στις απαλλοτριώσεις προς όφελος των εφοπλιστών ή η τεράστια συμμετοχή στο μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου. Αιχμή του αντιδικτατορικού κινήματος εκείνη την περίοδο αποτέλεσε το μαζικό οργανωμένο φοιτητικό κίνημα που κορυφώθηκε με τις καταλήψεις της Νομικής (Φλεβάρης και Μάρτης 1973), με πολύμορφες εκδηλώσεις σε όλα τα πανεπιστήμια και τελικά με τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.

Το Πολυτεχνείο «βάφτηκε» στο αίμα, όμως όξυνε τις αντιθέσεις και βάθυνε τα ρήγματα στους κόλπους της δικτατορικής στρατιωτικής ηγεσίας. Η καταστολή των αφυπνισμένων φοιτητικών και εργατικών – λαϊκών μαζών δεν αποτέλεσε ήττα, αλλά προπομπό των επερχόμενων μαχών. Το Πολυτεχνείο όχι μόνο ενταφίασε οριστικά τα σχέδια της λεγόμενης φιλελευθεροποίησης της χούντας, αλλά και «απονομιμοποίησε» τη δικτατορία στη συνείδηση ευρύτερων εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, που δεν συμμετείχαν έως τότε στο αντιδικτατορικό κίνημα. Μαζί με την τραγωδία της Κύπρου, επιτάχυνε την πτώση της δικτατορίας.

Οι ρίζες της δικτατορίας των συνταγματαρχών βρίσκονταν στην τότε ανάγκη αναμόρφωσης δομών και μηχανισμών του αστικού κράτους, κυρίως της σχέσης παλατιού – κυβέρνησης, αναφορικά με τον έλεγχο του Στρατού. Επίσης, στην ανάγκη αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, που είχε εξαντλήσει τις δυνατότητές του στην κρατική και εργοδοτική βία, αλλά και στη χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργατικών – λαϊκών μαζών. Παράλληλα, η διαχείριση του Κυπριακού αποτελούσε εστία όξυνσης ενδοαστικών αντιθέσεων και τριγμών, που περιπλέκονταν με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και διαπερνούσαν τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα στελέχη του αστικού στρατού. Γι’ αυτό, η «αναστολή» του κοινοβουλευτισμού συζητιόταν και από βασικές αστικές πολιτικές δυνάμεις και από το παλάτι, αλλά τελικά εκτελέστηκε από εκείνο το τμήμα της αστικής τάξης και τις δυνάμεις των συνταγματαρχών που κινήθηκαν με τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και ταχύτητα.

Η ομάδα των πραξικοπηματιών είχε εκκολαφτεί στο πλαίσιο των μηχανισμών του μεταπολεμικού κράτους και του αστικού στρατού, αλλά και του ΝΑΤΟ, με κεντρικό στόχο τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας και την καταστολή του κομμουνιστικού και του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Αυτό εξηγεί γιατί η δικτατορία έγινε δεκτή από μεγάλο μέρος του στρατεύματος, από κυρίαρχα τμήματα των Ελλήνων καπιταλιστών και από τις κύριες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ κ.λπ.) του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους.

Ο τότε ανύπαρκτος «κομμουνιστικός κίνδυνος» αποτέλεσε την επίσημη δικαιολογία της δικτατορίας και ο ανοικτός αντικομμουνισμός την επίσημη ιδεολογία της, αν και η καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος, οι φυλακίσεις και οι εξορίες των κομμουνιστών, η δράση κρατικών και παρακρατικών αστικών μηχανισμών υπήρξαν χαρακτηριστικά της μεταπολεμικής αστικής διακυβέρνησης.

Αν και πέρασε μισός αιώνας νέων επιστημονικών – τεχνικών επιτευγμάτων, η ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων συνεχίζει να σκοντάφτει στο γεγονός ότι οι καπιταλιστές εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την ιδιοκτησία των σύγχρονων μέσων παραγωγής, την οργάνωση της παραγωγής και γενικότερα της οικονομίας και της κοινωνίας. Μπορεί η δικτατορία των συνταγματαρχών να παρέδωσε τη σκυτάλη στον αστικό πολιτικό κόσμο, αλλά η δικτατορία του κεφαλαίου παραμένει.

Επίκαιρα παραμένουν και τα συνθήματα «Εξω αι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ», που κοσμούσαν τις πύλες του Πολυτεχνείου, στη διάρκεια του τριήμερου ξεσηκωμού, δίνοντας το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο των κινητοποιήσεων. Σήμερα, οι αλλαγές που έχουν επέλθει στη διάταξη των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών δεν κάνουν τους λαούς λιγότερο ανήσυχους ή περισσότερο ασφαλείς. Αυτό δείχνει η συνεχιζόμενη πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και αυτές της Ρωσικής Ομοσπονδίας στα εδάφη της Ουκρανίας και η γενικότερη διαμάχη ανάμεσα στο ευρωαμερικανικό ιμπεριαλιστικό κέντρο, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τη μια και το ευρασιατικό από την άλλη, με επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία, που μπορεί να οδηγήσει σε έναν πιο γενικευμένο πόλεμο. Το ίδιο αποδεικνύει η σημερινή σφαγή του παλαιστινιακού λαού από το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ και τους συμμάχους του μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, που ρίχνει κάθε μάσκα του υποκριτικού ενδιαφέροντος των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών για τα ανθρωπιστικά δικαιώματα. Οπως και στην περίπτωση της μαζικής εκτόπισης των Αρμενίων από το Ναγκόρνο Καραμπάχ, δεν πρόκειται για ανθρωπιστική κρίση ούτε για κρίση του ανθρωπισμού. Είναι το απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού που σαπίζει.

Το ελληνικό αστικό κράτος (σήμερα με κυβέρνηση της ΝΔ, πριν του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα παλιότερα του ΠΑΣΟΚ) επιδιώκει πάντα τη γεωστρατηγική αναβάθμισή του σε ανταγωνισμό με τη – σύμμαχο στο ΝΑΤΟ – Τουρκία. Σε αυτή την κατεύθυνση πραγματοποίησε νέες συμφωνίες ενίσχυσης της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ, σύναψε «στρατηγική εταιρική σχέση» με τη Γαλλία, υπέγραψε συμφωνίες με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, ανέχεται τις σφαγές του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας.

Ομως, η ύπαρξη στρατιωτικών βάσεων, θαλάσσιων και εναέριων υπερόπλων, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς συνιστά μαγνήτη της επιθετικότητας των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Αυτή είναι που καθιστά τη χώρα μας στόχο αντιποίνων και όχι ο νεαρός Παλαιστίνιος που ύψωσε τη σημαία της πατρίδας του για να διαμαρτυρηθεί για τη σφαγή του λαού του. Ο πακτωλός χρημάτων, που αντλείται από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και δίνεται στο ΝΑΤΟ και στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, όχι μόνο συνευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση των υποδομών σε Παιδεία – Υγεία κ.λπ., αλλά και δεν θωρακίζει την άμυνα της χώρας, την ασφάλεια και την ειρήνη των λαών της περιοχής.

Ακόμα, ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξε ότι μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, είτε σε συνθήκες στρατιωτικής δικτατορίας είτε σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έρχονται ιστορικές στιγμές απότομων ξεπεταγμάτων και ξεσπασμάτων των «κοιμισμένων» μέχρι χτες εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, οι οποίες διεκδικούν, έστω και με μια θολή αντίληψη, γενικότερες αλλαγές που ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες διεκδικήσεις και υιοθετούν πιο ανεβασμένες μορφές πάλης. Το κομμουνιστικό και εργατικό – λαϊκό κίνημα και οι φορείς του πρέπει να είναι προετοιμασμένο πολύμορφα για αυτές τις στιγμές.

Το ΚΚΕ, αντλώντας διδάγματα, έμπνευση και δύναμη από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, συνολικά από την υπερεκατοντάχρονη ιστορική πορεία του, την ιστορία των αλύγιστων της ταξικής πάλης, προχωρά μπροστά, δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται, στις μικρές και τις μεγάλες μάχες που δίνει καθημερινά ο λαός μας. Ετσι ώστε, με δυνατό ΚΚΕ και με μαζική εργατική – λαϊκή αντεπίθεση, να ανοίξουμε τον δρόμο για τις ριζικές αλλαγές που απαιτούν οι καιροί, για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας.

Νοέμβρης 2023

Η ΚΕ του ΚΚΕ