ΘΥΣΙΑ του ’73

Χρόνια δεμένα με αλυσίδες.

Κι ήταν η σιωπή τους ένα πένθιμο εμβατήριο,

που κάθε τόσο σκόνταφτε στις λέξεις .

Απογυμνωμένη

Μακριά απ’ τους προβολείς και πάνω στα ρείθρα

Έγραφε αόρατα μηνύματα ξαφνιάζοντας τη νύχτα.

Και τότε η ηχώ της σκέπαζε την ντροπή και το φόβο, 

ένας γοερός αντίλαλος απλωνόταν στους δρόμους,

περνούσε τους τοίχους κι έφτανε στ’ αυτιά των ανθρώπων

όλα εκείνα τα αχάραγα πρωινά.

Μες στην ασάλευτη Πολιτεία 

οι άηχοι φθόγγοι του έδιναν το σύνθημα.

Γλυκό κρασί στα χείλη του πάναγνου έρωτα

να βλαστήσει ελευθερία το αφύτρωτο χορτάρι.

Κι οι νέοι, αγόρια και κορίτσια,

μόνο με έναν ήλιο στην καρδιά

και τα χέρια συμπαγή στον ουρανό, 

κι οι ψυχές να φτερουγίζουν…

Όλα, αγόρια και κορίτσια, του μέλλοντος η φωνή

απ’ τα σπλάχνα της γης καινούριοι σποράδες,

πώς μεταγγίζετε τον παλμό σας,

πώς θεριεύετε την υψικάμινο! 

Έξω στους δρόμους το πλήθος πάλλεται 

Στα χνάρια σας, διψώντας, μια καινούρια μέρα να ξημερώσει!

Κάτω απ’ τις ερπύστριες δεν πεθαίνουν τα όνειρα,

Θεριεύουν, κοχλάζουν κι ανοίγουν αγκαλιές

και πλημμυρίζουν τις καρδιές!

Το αίμα σας, παιδιά μου, τώρα είναι η ανάσα μας,

είναι το άλικο της μνήμης σας το υφάδι!

  Ευαγγελία Κούρτη