16 Νοέμβρη

Παραμονή Πολυτεχνείου και γύρισα σε τόνο αστείου,
σου ‘πα, θυμάσαι;

Κοντεύουνε πενήντα χρόνια, περάσανε θαρρείς αιώνια,
βλέπεις, λυπάσαι.

Δε με πειράζει ποιοι αλλάξαν, τον εαυτό τους ανταλλάξαν,
για πολυθρόνα,

μα με πονάει που προδώσαν και σ’ ένα δήμιο παραδώσαν,
τα χρόνια μόνα.

Και της αντίστασης ο σπόρος, ο αδερφός, συνοδοιπόρος,
πώς να βλαστήσει;

Άσφαλτος πέρασε από πάνω, δεν ξέρω πλέον τι να κάνω,
ποιος να μιλήσει;

Απέναντι στην Πατησίων, η εξουσία των γελοίων,
θα μ’ εμποδίσει,

ν’ αφήσω δε μπορώ λουλούδι, στα χείλη μόνο ένα τραγούδι,
θα ξαναρχίσει.

–Μπορεί το παρόν να γράφτηκε πριν τρία χρόνια, μέσα στην καραντίνα με τις γνωστές απαγορεύσεις, αλλά δεν άλλαξε κάτι, εκτός του ότι συμπληρώθηκαν πλέον 50 χρόνια. Το τραγούδι όμως έχει ξαναρχίσει και το μαύρο δε θα νικήσει.

Άρης Κωνσταντίνου