Τα ψηφιακά μου συλλυπητήρια

Πάντα σκεφτόμουνα κι έλεγα πως, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, είναι δύσκολο να πεις σ’ έναν επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στον χώρο του θανάτου, όπως το γραφείο κηδειών, «καλές δουλειές». Όσο μακάβριος και να ακούγεται ο σαρκασμός, όπως και να το κάνουμε σύντροφοι, δεν σου βγαίνει και με τη μία. Άλλωστε, αυτού του είδους η θανατηφόρα κερδοφορία αφορά στους ζωντανούς και την τσέπη τους, αλλά πρωτίστως την αξία της γης, εκείνο το παραδοσιακό «οικόπεδο» 2×1 της μοναδικής, όχι πρώτης, αλλά τελευταίας κατοικίας. Βέβαια, άμα η καπιταλιστική κερδοφορία μπει σαν το διάολο στα νεκροταφεία, όπως ήδη συμβαίνει στο δύο επί ένα, θα βρεις και δυο και τρεις σκελετούς στριμωγμένους σαν μετανάστες σε παραπήγματα, αφού κακά τα ψέματα το AirBnb δεν αφορά στους πεθαμένους. Είμαι όμως βαθιά νυχτωμένη.

Γιατί εκεί που ανηφορίζω την Ακαδημίας ένα σκοτεινιασμένο απομεσήμερο, και πληγώνονται τα μάτια μου από τα κλεισμένα μαγαζιά που κάποτε θυμόμουνα, να σου δεξιά ένα λαμπερό κατάφωτο υψηλής τεχνολογίας γραφείο, ισόγειο, με βιτρίνα, που αναρωτιέμαι τι πουλάει, μέχρι που συνειδητοποιώ ότι είναι το πιο λουξ γραφείο κηδειών που έχω αντικρίσει. Λίγο παρακάτω καθώς διασχίζω στη διάβαση πεζών τον δρόμο, χρειάστηκε να το σκεφθώ στα σοβαρά αυτό το λουξ κηδειάδικο, αφού είδα τον χάρο με τα μάτια μου από έναν σύγχρονο «υπερήρωα» που κατεβαίνει ανάποδα την Ακαδημίας με φοβερή ταχύτητα πάνω σε μια πλατφόρμα πατίνι, χωρίς τιμόνι, πέφτει πάνω μου βίαια κι εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού, αφήνοντάς με κάγκελο κρατημένη απ’ το σταματημένο λεωφορείο. Δεν αποφεύγω τους συνηθισμένους συνειρμούς για τη νομιμότητα της σύγχρονης τεχνολογίας και τα «γαμώτο» ενός πολίτη που οι …γιατροί του λένε ότι πρέπει να περπατάει. Κι ύστερα καθιστή, η τεχνολογία μ’ αποτελειώνει κι έρχομαι να σκεφθώ πόσο αφιλόξενη είναι η γη που πατώ, πατάς, πατάμε.

Οι προχωρημένοι Κινέζοι, καπιταλοκομμουνιστές, που έχουν πια για ψωμοτύρι τους κβαντικούς υπολογιστές, δείχνουν τον δρόμο της τεχνολογικής εξέλιξης κι ανάπτυξης, τρομάρα μου! Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά είναι και λάτρεις της παράδοσης, πολύ αυστηροί δε με τα νεκρικά έθιμα, παρά τον υπερπληθυσμό της χώρας τους. Εκεί λοιπόν μαθαίνω ότι στους ενδιαφέροντες κατά Μάο καιρούς μας, η τεχνολογία σε γλιτώνει από τα έξοδα κηδείας που στο Πεκίνο ξεπερνούν τα 7.000 δολάρια, οπότε και υπάρχουν κηδειοδάνεια. Έτσι σιγά σιγά κερδίζει έδαφος η ψηφιακή κηδεία, που έχει ως εξής:

Οι συγγενείς με ένα QRCODE ανά χείρας μπαίνουν σε κηδειάδικο 20 τ.μ., με οθόνες, χαμηλό φωτισμό κι απαλή μουσική. Σαρώνεις τον κωδικό σου και τσουπ στην κεντρική οθόνη εμφανίζεται ο πεθαμένος αγαπημένος σου και από κάτω σε παρηγορούν ψηφιακά λουλουδάκια που διατρέχουν την οθόνη. Λίγο παρακάτω παραχώνεις τον νεκρό σου σε τεφροφυλάκια, που μοιάζουν με τραπεζικές θυρίδες, κι άμα το αντέχει η ψυχή κι η τσέπη σου μπαίνεις σε μια πύλη ηλεκτρονική, όπου μπορείς να κλαις παρακολουθώντας ένα ψηφιακό λεύκωμα του θανόντος. Αυτά!

Η Κίνα γερνάει και η αξία της γης πιάνει ουρανό, καθώς αυξάνονται οι θάνατοι. Το μέγεθος της «αγοράς υπηρεσιών κηδείας» εκτινάχθηκε από 35 σε 58 δισ. δολάρια. Υπάρχουν και για όσους ενδιαφέρονται τρισδιάστατα ψηφιακά κοιμητήρια για όποιον θέλει να αγοράσει hi tech τάφο. Πάντως η κινεζική κυβέρνηση προτρέπει τους φτωχούς, και ψηφιακά αγράμματους, να σκορπάνε τις στάχτες των συγγενών τους στη θάλασσα και χρηματοδοτούν δίκην εκδρομών τέτοιες πρωτοβουλίες.

Πάντως για να ξέρετε, οι ζωντανοί πενθούντες συγγενείς δεν παίζουν με την παράδοση. Το πένθος (σουσαγκ) διαρκεί έναν χρόνο και για τον πρωτότοκο γιο τρία. Σ’ αυτό το διάστημα όλοι φοράνε πένθος στο μπράτσο, μαύρο τα παιδιά, μπλε τα εγγόνια και πράσινο τα δισέγγονα, γιατί αν δεν το πράξουν θα ‘χουν κακή τύχη.

Το θέμα το ανέδειξε στη Δύση ο οικονομικός κολοσσός «Bloomberg», δίνοντας ιδέες από τη μακρινή Ανατολή για οικονομία περί το πένθος και την ταφή. Οπότε κι εγώ το γράφω εδώ για να μας προετοιμάσω, αφού στη Βουλή θα έρθει μετά την επιστολική ψήφο στις ευρωεκλογές, αύριο μεθαύριο και η ψηφιακή εκλογική μας έκφραση, οπότε φαντάζομαι τον πρωθυπουργό, με χαμόγελο Τζοκόντα, να μας καλεί να κατανοήσουμε εμείς, οι κόκκινοι, την αξία μιας ψηφιακής μετάβασης από την κόλαση στον τρισδιάστατο παράδεισο του καπιταλισμού. Καλό μήνα που λόγω γιορτών ίσως «χορτάσει» και την ψηφιακή μας πείνα.