Αιχμή

Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη:

Αιχμή

Δρόμοι αδιάβατοι κι ανήλιαγα υπόγεια,
για έναν κόσμο που δεν έχει που να πάει…
Που χαραμίζεται στα ίδια δρομολόγια,
που  ‘χει ξεχάσει τον πλησίον ν’ αγαπάει.

Γκρίζες σκιές παραχαράσσουν τα ονόματα
κι ένας καιρός σκάβει στα πρόσωπα ρυτίδες,
στις φυλακές, στην ομηρία και στα πτώματα,
ψάχνουν να βρούνε οι εξόριστοι πατρίδες.

Τρύπιες σημαίες στα μπαλκόνια χαμηλώσανε,
κάποιοι δηλώνουν πως ο πόλεμος τελειώνει,
μα, ας μετρήσουμε εκείνους που γλιτώσανε
κι αυτή τη θλίψη που τα στήθια μας ματώνει.

Σ’ ένα πανό οι ποιητές δυο λέξεις γράψανε,
μ’ αυτή η θύελλα τα λόγια τους τα σβήνει
κι απ’ την αρχή, τα δεδομένα τους αλλάξανε,
για να χρεώσουν στους φονιάδες την ευθύνη…

Στην εποχή μας όλοι οι μύθοι ανατρέπονται
κι υπάρχει απάντηση για κάθε απορία…
Κι είναι σαφές, πως οι αδέκαστοι που έπονται,
θα δώσουν βήμα στη ζωή κι ελευθερία!