Rock ‘n Roll Children – Dio Tribute w/ Adrenaline – Metallica tribute @ Κύτταρο (5/1/2024)
Μετά από αρκετές ώρες, φύγαμε από το Κύτταρο με χαρά, συγκίνηση και την αδρεναλίνη στα ύψη. Για πρώτο live της χρονιάς; Λουκούμι. Χαλβάς από τα Φάρσαλα…
Φίλες και φίλοι καλή χρονιά. Ακολουθεί πραγματική ιστορία. Χωρίς τοποθέτηση προϊόντων…
Το καλοκαίρι του 2007, με την ευγενική χορηγία του κολλητού μου, βρίσκομαι με ένα εισιτήριο στα χέρια για το Heaven and Hell act , δηλαδή τους Black Sabbath με Dio. Μπαίνοντας λοιπόν στο ΚΤΕΛ για Αθήνα από την πόλη που σπούδαζα, ενημερώνομαι από το κινητό ότι πέθανε η γιαγιά μου και ότι την άλλη μέρα είναι η κηδεία. Εκείνο το βράδυ πάμε από ροκάδικο σε ροκάδικο, πίνουμε ότι βρίσκουμε μπροστά μας, για κάποιο λόγο βρεθήκαμε καταμεσής κάτι επεισοδίων στα Εξάρχεια, όπου είδαμε κουλουρά να πετά το καρότσι με τα κουλούρια και να τρέχει με έναν ασύρματο στα χέρια, τελοσπάντων μία μέση βραδιά στην Αθήνα για τα δικά μου δεδομένα. Όλα τα παραπάνω, για να εξηγήσω το μεγάλο απωθημένο που μου έμεινε με τον αγαπημένο μου Ronald James Padanova, γνωστό σε όλους ως Dio.
Ο Dio μας άφησε το Μάιο του 2010. Συνεπώς είναι βάλσαμο για την ψυχούλα μας το ότι υπάρχει αξιόλογη Dio cover band στη χώρα μας με το όνομα Rock n Roll Children.
Το live στο Κύτταρο είναι sold out από μέρες, support είναι οι Adrenaline, που από το λογότυπο καταλαβαίνεις ότι είναι tribute band των Metallica, εμείς έχουμε πάει νωρίς να πιάσουμε εξώστη.
Στο venue ακούγεται το Ecstasy of Gold του Ennio Morricone, εναρκτήριο intro των κανονικών Metallica, συνεπώς όλοι που το τραγουδάμε σαν σύνθημα γηπέδου έχουμε καταλάβει ότι το συγκρότημα παίρνει θέση.
Οι πρώτες νότες του Creeping Death έκαναν και τον πιο αδιάφορο να γυρίσει προς τη σκηνή. Το συγκρότημα είναι εξαιρετικό, με μεγάλο σεβασμό σε αυτό που κάνει, χτυπώντας το κοινό ανελέητα με thrash ύμνους τον έναν μετά τον άλλο. Ενδεικτικά For whom the Bell tolls, Sanitarium, Master of Puppets, Four Horsemen, Enter Sandman. Αποτέλεσμα ήταν να ανοίξουν κάνα δύο μικρά pit και όλοι να περάσουμε πάρα πολύ καλά.
Το main act της βραδιάς βέβαια ήταν άλλο. Είναι ενδεικτικό το πόσο μεγάλη προσμονή υπήρχε, όταν βλέπεις ηλικίες μεταξύ 10 (ναι 10) και 70 φεύγα με μπλουζάκια Dio και Rainbow, πράγμα που δείχνει και τη διαχρονικότητα και αναγνωρισιμότητα, όχι μόνο του Dio αλλά και της μπάντας που διασκευάζει τα κομμάτια από τη συντριπτική πλειοψηφία της καριέρας του. Το συγκρότημα ανεβαίνει στη σκηνή, ο Γιάννης Παπανικολάου παίρνει το μικρόφωνο και ο Μανώλης Τσίγκος aka Γιατρός (αχρείαστος να ‘ναι), μας εισάγει στη βραδιά με τις πρώτες νότες από Man on the Silver Mountain. Αυτό που ακολούθησε ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Holy Diver, Tarot Woman, Kill the King, Heaven and Hell, Long live Rock and Roll, Rainbow Eyes, Last in Line, Breathless, Gates of Babylon και πολλά άλλα.
Η ομάδα από τους Γιώργο Γεωργίου (πλήκτρα), Γιάννη Τσίμα (μπάσο), Νίκο Αναστασιάδη (ντραμς) πλαισιώθηκε από παρουσίες όπως η Αναστασία Μπάστα, Γιώργο Μαργαριτόπουλο και Τάκη Τσαμουρόπουλο, καθώς και από άλλους μουσικούς που μου διέφυγαν τα ονόματα τους και να με συγχωρέσουν. Στα περισσότερα κομμάτια ο γιατρός μας έκανε μαθήματα rock και heavy metal ιστορίας, ένδειξη του πόσο σοβαρά έχουν πάρει το ρόλο τους να κρατήσουν τη μνήμη του Μεγάλου Κοντού ζωντανή.
Ραντεβού δώσαμε ξανά για το Μάιο, το ετήσιο φιλανθρωπικό live που διοργανώνει η μπάντα κάθε χρόνο για τα παιδιά με καρκίνο.
Μετά από αρκετές ώρες, φύγαμε από το Κύτταρο με χαρά, συγκίνηση και την αδρεναλίνη στα ύψη. Για πρώτο live της χρονιάς; Λουκούμι. Χαλβάς από τα Φάρσαλα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχουν δυνατές tribute μπάντες που παίρνουν σοβαρά αυτό που κάνουν, σέβονται τους καλλιτέχνες αλλά κυρίως το κοινό που τους αγαπά. Δύσκολο, απαιτητικό αλλά σίγουρα ψυχοθεραπευτικό για όλους μας λειτούργημα που συναντιόμαστε σε χωροχρονική στρέβλωση με αγαπημένους μας καλλιτέχνες.
Μέχρι την επόμενη φορά.
Ταξικό απόβλητο
Ταξικό απόβλητο
