Πόλεμος και ειρήνη

Πατέρας πόλεμος κι ειρήνη,
μια θλιβερή διαδοχή,
Μα, ποιος το έγκλημα θα κρίνει,
ποιον θα βαρύνει η ενοχή;

Τα θύματα, πάντα τα ίδια,
στη σύρραξη όποιας μορφής,
Ζωές, που γίνονται σκουπίδια,
στο χάσμα μιας καταστροφής.

Είναι εύκολο και το μπορείς,
μια ύπαρξη να αφαιρέσεις;
Ο φόρος αίματος, βαρύς,
το φταίχτη, μην τον συγχωρέσεις!

Κρημνώδες μίσος για τους άλλους!
Παροξυσμός για τους τρελούς!
Κέρδη τρανά, για τους μεγάλους
κι απόγνωση, για τους πολλούς.

Άρε το δίκιο της πυγμής!
Φράξε τον κήπο της ψυχή σου!
Η μαύρη ώρα της στιγμής,
τίμημα, της συνενοχής σου.

Μυριάδες τα ρωτήματα
κι αστήρικτες οι απαντήσεις
Κι απ’ τα πλαστά διλλήματα,
το θλιβερό, να το ποντίσεις.

Σκάψε στο νου βαθύτερα,
να μην εγκλωβιστείς στη βία,
να στοχαστείς πρωτύτερα,
με σωφροσύνη κι αφοβία.

…..

Στο δράμα, επικών σφαγών,
μας κατηχεί η εξουσία…
Για το βαλάντιο των ταγών,
τάζει, μια σκάρτη αθανασία!