Μπάμπης Αγγουράκης: Δήλωση από το ΚΚΕ δεν πήραν ούτε και πρόκειται να πάρουν!

Στις 19 του Γενάρη 1951 γεννήθηκε ο αγωνιστής Μπάμπης Αγγουράκης, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, που έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή, στις 12 του Μάη 2014, μόλις λίγες μέρες νωρίτερα από τις  ευρωεκλογές, στις οποίες ήταν υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του Κόμματος.

Ο Μπάμπης Αγγουράκης γεννήθηκε το 1951 στο Βουκουρέστι Ρουμανίας, από γονείς στελέχη του ΚΚΕ, πολιτικούς πρόσφυγες.

Το 1968 μετακομίζει με την οικογένειά του στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Το 1973 παίρνει το πτυχίο του μηχανικού συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης. Μέχρι το 1979 οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνταν να επαναπατρίσουν την οικογένειά του. Λίγο πριν τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα, παίρνει το πτυχίο του διδάκτορα συστημάτων πληροφορικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης, στο οποίο και εργάζεται από το 1973 έως το 1979. Το 1968 οργανώνεται στη ΚΝΕ και αργότερα στο Κόμμα.

Συμμετείχε στα Συντονιστικά της ΚΝΕ και των Φοιτητών στις σοσιαλιστικές χώρες και στη Δυτική Ευρώπη. Εκλέγεται μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ στο 1ο, 2ο και 3ο Συνέδριο της Οργάνωσης.

Στην ΚΝΕ δουλεύει στην αρχή στην Ιδεολογική Επιτροπή και στη συνέχεια στο Τμήμα Διεθνών Σχέσεων. Συνέβαλε στην καθιέρωση των μπριγάδων αλληλεγγύης στη Νικαράγουα.

Το 1987 αναλαμβάνει υπεύθυνος του Τμήματος πληροφορικής και πολιτικής έρευνας και τεχνολογίας του Κόμματος.

Στο 12ο Συνέδριο εκλέγεται μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέγεται στην ΚΕ στο 13ο, 14ο, 15ο, 16ο, 17ο και στο 18ο Συνέδριο του Κόμματος.

Από το 1997 έως το 2000 ήταν βουλευτής Α’ Αθήνας. Το 2009 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Ήταν μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ).

Τον Γενάρη του 2006 ο Μπ. Αγγουράκης εκπροσώπησε το ΚΚΕ στη Συνάντηση 17 κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στις Βρυξέλλες, που καταδίκαζε το διαβόητο αντικομμουνιστικό μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Παραθέτουμε την ομιλία του, όπως δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη, της 24/1/2006:

«Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο που έρχεται για συζήτηση στην ολομέλεια του Συμβουλίου της Ευρώπης, που θα γίνει από τις 24 έως τις 27 Γενάρη στο Στρασβούργο, αποτελεί μια πολύ καλά επεξεργασμένη πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση των αγοραίων απολογητών του ιμπεριαλισμού ενάντια στην κομμουνιστική ιδεολογία και τους κομμουνιστές. Η απαράδεκτη, απ’ όλες τις απόψεις, εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό ήταν ένα “επιχείρημα”, που το επεξεργάστηκαν τα επιτελεία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και έγινε πολύ “της μόδας” μετά τις ανατροπές του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη και τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η βάση αυτού του “επιχειρήματος” ξεκινούσε από το εξής γεγονός: Δεν μπορούσε να αγνοήσει τη γενική απέχθεια και τον αποτροπιασμό των λαϊκών μαζών απέναντι στο φασισμό και τον ναζισμό ιδιαίτερα στην Ευρώπη απ’ όπου ξεκίνησε, τον πόλεμο που έκανε και τα δεινά που προκάλεσε με τις αποτρόπαιες μεθόδους που χρησιμοποίησε στις κατεχόμενες χώρες, που, ας μην το ξεχνάμε, πρώτα απ’ όλα εφαρμόστηκαν ενάντια στους κομμουνιστές.

Οι κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα πολύ φυσιολογικά κέρδισαν την καταξίωση και την εμπιστοσύνη του κόσμου τη δύσκολη αυτή περίοδο, γιατί οργάνωσαν την αντίσταση, τέθηκαν επικεφαλής του αγώνα κατά του φασισμού και ναζισμού μην υπολογίζοντας θυσίες και τη ζωή τους ακόμα. Την ίδια καταξίωση μέσα στη συνείδηση των λαών είχε και η Σοβιετική Ενωση από τον τιτάνιο αγώνα, με τα εκατομμύρια θύματα που έδωσε ενάντια στο ναζισμό και την αποφασιστική συμβολή της στο τσάκισμά του. Αυτό έπρεπε πρώτα απ’ όλα να χτυπηθεί.

Οι μηχανισμοί της μαζικής αστικής προπαγάνδας έστρεψαν τώρα την προσοχή τους να εκμεταλλευτούν τα αντιφασιστικά αισθήματα και να αρχίσουν να μιλούν για τους «δυο ολοκληρωτισμούς» και να ταυτίζουν το φασισμό με τον κομμουνισμό. Χιλιάδες βιβλία και άρθρα γράφτηκαν και γράφονται όλο αυτό το διάστημα με αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο συμβαίνει και στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης με εκπομπές, με δήθεν ιστορικά ντοκιμαντέρ που κόβουν και ράβουν τα γεγονότα στα μέτρα αυτά. Μια τέτοια ταύτιση θα ήταν ένα ισχυρό εργαλείο, για να μείνει στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα ή να αντιμετωπίζεται σαν “παράδοξη” κάθε σκέψη και κίνηση για την αλλαγή του, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό».

«Ας δούμε και μερικές αποφάσεις που έχουν τη σημασία τους και εντάσσονται σ’ αυτή την εκστρατεία. Πρώτα ήταν ο καθορισμός της 9 Μάη που είναι μέρα γιορτασμού της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών ως μέρα γιορτασμού της Ευρώπης! Μια άλλη ενέργεια είναι αυτή που προσπαθεί να αναδείξει ότι το καθοριστικό γεγονός για τον τερματισμό του πολέμου ήταν το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη με την απόβαση στη Νορμανδία κι όχι οι καθοριστικές μάχες του Στάλινγκραντ και του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού ενάντια στον ναζιστικό εισβολέα. Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να επιδράσουν στη συνείδηση του κόσμου και ειδικά των νέων που μεγαλώνουν χωρίς παραστάσεις από την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, των άλλων σοσιαλιστικών χωρών στην Ευρώπη και την προσφορά τους στην ειρήνη, στις κοινωνικές κατακτήσεις και στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Αλλά, πέρα από τα ιστορικά γεγονότα που προσπαθούν να τα ξαναγράψουν, υπάρχει και η σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα που είναι αδύνατο να τη διαγράψουν ή να πουν πως δεν υπάρχει. Κι αυτή η πραγματικότητα είναι για την εργατική τάξη, για τα πλατιά λαϊκά στρώματα το καλύτερο σχολείο για το τι σημαίνει καπιταλισμός, τι σημαίνει ιμπεριαλισμός. Πόλεμοι, ανεργία, ακρίβεια, βαρβαρότητα, χτύπημα της οργανωμένης πάλης της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, της νεολαίας. Περιορισμός των δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόσχημα μέτρα κατά της τρομοκρατίας, στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, άσκηση κρατικής τρομοκρατίας σε λαούς και κινήματα που ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στη σημερινή ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων.

Το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό κείμενο, επειδή βλέπει πολύ καλά πως δεν μπορεί να διαγράψει την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα και τις μαζικές αντιστάσεις που αυτή προκαλεί σ’ όλο τον κόσμο, στρέφεται κατά της πιο συγκροτημένης δύναμης, που αποτελεί τον πυρήνα αυτών των αντιστάσεων και της πάλης που διεξάγεται. Κατά των κομμουνιστικών κομμάτων και κατά της επαναστατικής κοσμοθεωρίας απ’ όπου αυτά τα κόμματα καθοδηγούνται. Γιατί, ακριβώς η κομμουνιστική κοσμοθεωρία δεν περιορίζεται στο να εξηγεί επιστημονικά την καπιταλιστική πραγματικότητα, αλλά καλεί ταυτόχρονα στην αλλαγή αυτής της πραγματικότητας με την οργάνωση της πάλης των εργαζομένων ενάντια στους εκμεταλλευτές, για μια νέα κοινωνία που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Για το λόγο αυτό το αντικομμουνιστικό μνημόνιο στο όνομα δήθεν της καταδίκης των “εγκλημάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων” κηρύττει τον πόλεμο κατά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, δηλαδή της ανάγκης να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και εκτοξεύει άμεσες απειλές σε κομμουνιστικά κόμματα ευρωπαϊκών χωρών που “δεν έχουν καταδικάσει ρητά τα εγκλήματα του κομμουνισμού”! Στην ουσία, ζητά από τους κομμουνιστές να αποκηρύξουν την ιδεολογία τους, την επιστημονική κοσμοθεωρία τους μια και τα “εγκλήματα” για τα οποία μιλάνε οι απολογητές του ιμπεριαλισμού έχουν “τη ρίζα τους στην κομμουνιστική ιδεολογία”! Στην ουσία, ζητάνε τον αφοπλισμό των εργαζομένων και την ολοκληρωτική τους παραίτηση από κάθε προσπάθεια ριζικής αλλαγής αυτού του σάπιου, από την κορφή έως τα νύχια, εκμεταλλευτικού συστήματος!

Σ’ ό,τι αφορά το ΚΚΕ, τέτοια δήλωση δεν μπόρεσαν να πάρουν παρά τις μεγάλες προσπάθειες που έγιναν από την ίδρυση του Κόμματος το 1918 ούτε και πρόκειται να πάρουν!

Η ιστορική, αλλά και η σημερινή πείρα, έχει δείξει μια μεγάλη αλήθεια. Κάθε μεγάλη επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα, τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες ξεκίναγε με μια επίθεση πρώτα και κύρια ενάντια στους κομμουνιστές και τα κομμουνιστικά κόμματα και μετά επεκτεινόταν και σ’ αυτούς που δεν ήσαν κομμουνιστές».

«Η κινητοποίηση και η καταδίκη αυτού του κατάπτυστου μνημονίου δεν αφορά, λοιπόν, μόνο τους κομμουνιστές ή αυτούς που συμπαθούν τους κομμουνιστές. Αφορά όλους τους εργαζόμενους, όλους τους ανθρώπους που ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή διαφωνούν με τους κομμουνιστές βλέπουν προς τα πού πηγαίνουν τα πράγματα.

Σήμερα με πρόσχημα τα μέτρα για την αντιμετώπιση δήθεν της τρομοκρατίας υπό απειλή βρίσκονται οι στοιχειώδεις δημοκρατικές και ατομικές ελευθερίες. Υπάρχουν οι παρακολουθήσεις των τηλεφώνων, της προσωπικής αλληλογραφίας, των τραπεζικών λογαριασμών στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας! Τα προσωπικά δεδομένα του καθένα είναι στο έλεος κάθε μυστικής υπηρεσίας. Υπάρχουν οι συμφωνίες της ΕΕ με τις ΗΠΑ για την έκδοση υπόπτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εφαρμόζεται ο λεγόμενος “Πατριωτικός Νόμος” που στερεί στοιχειώδη δικαιώματα σ’ αυτούς που έχουν χαρακτηριστεί ύποπτοι. Υπάρχει το σύστημα ελέγχου ΣΕΝΓΚΕΝ και οι συμφωνίες για στενή συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών και των αρχών ασφαλείας για την ανταλλαγή πληροφοριών και τη συνεργασία για παρακολουθήσεις “υπόπτων” στοιχείων. Υπάρχει το ευρωένταλμα σύλληψης και πολλά άλλα τέτοια μέτρα που αφήνουν ανυπεράσπιστο κάθε εργαζόμενο στους μηχανισμούς καταστολής. Κάθε κινητοποίηση ή διαδήλωση, μια απεργία ή μια κατάληψη δημόσιου κτιρίου εμπίπτει στα αντιτρομοκρατικά μέτρα!

Η κατάσταση αυτή είναι πολύ σοβαρή και χρειάζεται συντονισμός σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο για να αντιμετωπιστεί. Και μπορούν να καθιερωθούν συγκεκριμένες μέρες δράσης ενάντια σ’ αυτά τα νομοθετήματα, αλλά και δυνατότητα άμεσων αντιδράσεων, όταν εκδηλώνονται με συγκεκριμένες ενέργειες οι δυνάμεις καταστολής. Δεν είναι τυχαίο πως από το 1991 και μετά στο στόχαστρο βρέθηκαν πρώτα και κύρια τα ΚΚ και οι κομμουνιστές που ήταν στην κυβερνητική εξουσία στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Οι δίκες και οι φυλακίσεις κομμουνιστών στις χώρες αυτές, οι απαγορεύσεις στην ύπαρξη και δράση των ΚΚ είναι ο κανόνας.

Προτείναμε για το λόγο αυτό να υπάρξει ένα είδος Παρατηρητηρίου των διώξεων και των απαγορεύσεων κατά ΚΚ και κομμουνιστών που θα ενημερώνει και θα οργανώνει συντονισμένα αντιδράσεις και διαμαρτυρίες για κάθε δίωξη και αντικομμουνιστική ενέργεια.

Το αντικομμουνιστικό μνημόνιο προσπαθεί να γενικεύσει αυτή την επίθεση όχι μόνο σ’ όλη την Ευρώπη αλλά και σ’ όλον τον κόσμο! Για τους λόγους αυτούς το κάλεσμά μας είναι πλατύ. Απευθύνεται σ’ έναν κόσμο που ανησυχεί από τα μέτρα περιορισμού των ελευθεριών, των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων, των παρακολουθήσεων και τον καλούμε να αντιδράσει μαζικά και αποφασιστικά ενάντια στο αντικομμουνιστικό παραλήρημα, την επίθεση κατά των δημοκρατικών ελευθεριών και κατακτήσεων με τους διάφορους τρομονόμους, στην παραχάραξη και διαστρέβλωση της ιστορίας και της ιστορικής μνήμης και πείρας των λαών και πολύ περισσότερο να απαντήσουν έμπρακτα στην πιο αντιδραστική αντίληψη που προσπαθούν να περάσουν οι συντάκτες του μνημονίου ότι για την εργατική τάξη, για την πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού δεν μπορούν να ξημερώσουν οι πιο καλές, οι πιο φωτεινές μέρες για αυτούς που δημιουργούν όλον τον κοινωνικό πλούτο! Για το λόγο αυτό πρέπει να μας βρίσκουν αποφασιστικά μπροστά τους σε κάθε αντιδραστικό μέτρο και ενέργεια που θα επιχειρήσουν»!