Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ στη γκιλοτίνα
Ο Λουδοβίκος αρχικά ακολούθησε παρελκυστική πολιτική, εμφανιζόμενος να αποδέχεται τόσο τα τετελεσμένα της επανάστασης, όπως την κατάργηση του νομικού οπλοστασίου της φεουδαρχίας, τη συνταγματική μοναρχία και τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου τον Αύγουστο του 1789.
Σαν σήμερα το 1793 εκτελείται στη γκιλοτίνα ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ στην Πλατεία της Επανάστασης στη Γαλλία.
Η ανάρρηση του στο θρόνο που κληρονόμησε από τον παππού του Λουδοβίκο ΙΕ’ βρίσκει τη Γαλλία σε βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση. Στην αστική ιστοριογραφία τονίζεται αρκετά συχνά ο ασθενής χαρακτήρας και η ανωριμότητα του Λουδοβίκου ως παράγοντας όξυνσης της κατάστασης, γεγονός είναι πάντως πως ούτε οι αντικειμενικά ικανοί υπουργοί του, όπως ο Ζακ Νεκέρ και Ζακ Τυργκώ ήταν σε θέση να επιλύσουν μέσω μεταρρυθμίσεων τα χρονίζοντα προβλήματα της γαλλικής οικονομίας και κοινωνίας. Σε μια προσπάθεια ελέγχου της ολοένα και πιο έκρυθμης κατάστασης, ο Λουδοβίκος συγκάλεσε τη Συνέλευση των τάξεων,για πρώτη φορά μετά το 1614, όπου συμμετείχαν οι λεγόμενς τρεις τάξεις του πληθυσμού, δηλαδή, ο κλήρος, οι ευγενείς και η λεγόμενη Τρίτη Τάξη, που περιλάμβανε το 98% των κατοίκων, από μεγαλοαστούς μέχρι φτωχούς αγρότες. Η εκπρόσωποι της Τρίτης Τάξης βρίσκουν την ευκαιρία να ανακηρύξουν τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, σημαίνοντας το εναρκτήριο λάκτισμα της Γαλλικής επανάστασης, που συμβολικά ξεσπάσε με την κατάληψη της Βαστίλλης στις 14 Ιουλίου 1789, η οποία ως αφορμή είχε την απομάκρυνση του Νεκέρ.
Ο Λουδοβίκος αρχικά ακολούθησε παρελκυστική πολιτική, εμφανιζόμενος να αποδέχεται τόσο τα τετελεσμένα της επανάστασης, όπως την κατάργηση του νομικού οπλοστασίου της φεουδαρχίας, τη συνταγματική μοναρχία και τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου τον Αύγουστο του 1789. Τιμήθηκε μάλιστα τον ίδιο μήνα από την Εθνοσυνέλευση ως “Αποκαταστάτης της Γαλλικής Ελευθερίας”. Στην πραγματικότητα ωστόσο απέφευγε τις συμβουλές των εμπίστων του για υλοποίηση των μέτρων της συνταγματικής μοναρχίας, αγνοούσε τα λαϊκά αιτήματα, ενώ άφησε ανενόχλητη τη διαβόητη σύζυγό του Μαρία Αντουανέτα να δολοπλοκεί κατά της Επανάστασης. Εξοργισμένος ο λαός των Παρισίων απαιτεί τον Οκτώβρη του 1789 να εγκαταλείψει το βασιλικό ζεύγος τις Βερσαλίες και να εγκατασταθεί στο παρισινό ανάκτορο Τουιλερί. Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα διαφυγής στην Αυστρία, ο Λουδοβίκος και η Μαρία Αντουανέτα συνελήφθησαν στη Βαρέν και μεταφέρθηκαν εκ νέου στο Παρίσι, όπου ο βασιλιάς αποδέχτηκε-θεωρητικά- το σύνταγμα του 1791, που τον περιόριζε σε διακοσμητικό ρόλο.
Τον Αύγουστο του 1792 οι δυο τους συνελήφθησαν από τους αβράκωτους και φυλακίστηκαν, ενώ τον επόμενο μήνα η μοναρχία καταργήθηκε. Το Νοέμβριο αποδείχτηκαν οι υποψίες των επαναστατών για τη συνεργασία του Λουδοβίκο με την Αυστρία (τόπο καταγωγής της βασίλισσας) που είχε εισβάλει στη χώρα από τον περασμένο Απρίλιο, αλλά και με άλλες χώρες, χάρη σε έγγραφα που εντοπίστηκαν σε κρυφό ντουλάπι του Τουιλερί. Η Εθνοσυνέλευση τον δίκασε με την κατηγορία της προδοσίας. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν ο θάνατος, με μικρή πλειοψηφία των δικαστών. Στις 21 Γενάρη 1793 οδηγήθηκε στη γκιλοτίνα εν μέσω επευφημιών, ενώ στις 16 Οκτώβρη της επόμενης χρονιάς έμελε να τον ακολουθήσει στον ίδιο δρόμο η λαομίσητη τέως βασίλισσα.
