Συμβατότητα
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Άλλα θα πει η ιστορία
κι άλλα η γνωστική αλήθεια,
Στην κίβδηλη ελευθερία,
τα πλήθη ζουν με παραμύθια…
Αντί ν’ αντλήσουν απ’ το χρόνο,
μετράνε πάντα τη σκιά του,
Κι όσοι επένδυσαν στο φθόνο,
ζούνε στο χάσμα του θανάτου.
Στο σύμπτωμα της παρακμής,
σταματημένα τα ρολόγια,
Μα, στο “εγώ” βάλε “εμείς”,
ν’ αλλάξουν νόημα τα λόγια.
Στην ισχυρή, επίγεια έλξη,
τα χρόνια γίνονται αιώνες
Κι από την πληκτική μας έξη,
τρέχουν αιμάτινες σταγόνες.
Απ’ τη μικρότητα του κόσμου,
δρέψε το φως των ουρανών!
Διαύγεια και πνεύμα δωσ’ μου,
να ‘μαι αδερφός των ταπεινών.
Στο νουνεχή τον εαυτό σου,
σύνδεσε τα κοινά σημεία,
Στο διάστημα το συμβατό σου,
να ζεις μ’ ειρήνη κι ηρεμία.
Άπειρος κι άτμητος ο χρόνος
κι εσύ μι’ ανάσα είσαι μόνο…
Αγάς, Σουλτάνος και Βαρόνος,
μια ζήση μόνο τους χρεώνω!