Πανελλήνια Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) – 76 χρόνια από τη μεγάλη σφαγή στο ΑΕΤΟ Μακρονήσου
Αυτοί οι νέοι, αγωνιστές ΕΠΟΝίτες, ΕΛΑΣίτες , κομμουνιστές αντιμετώπισαν τον θάνατο και τη βία με ένα μόνο όπλο: Την πίστη τους στον αγώνα, στα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού και την αγάπη τους στον αδούλωτο Λαό μας! Γι’ αυτό νίκησαν το κράτος της βίας! Αθάνατοι!
Ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ) για τα 76 χρόνια από τη Μεγάλη Σφαγή στο ΑΕΤΟ Μακρονήσου (29 Φλεβάρη – 1 Μάρτη 1948)
«Φέτος 29 Φλεβάρη συμπληρώνονται 76 χρόνια από τη Μεγάλη Σφαγή στο ΑΕΤΟ Μακρονήσου. Ήταν η περίοδος που ο ΔΣΕ αγωνιζόταν για μια Ελλάδα του λαού της, κόντρα στην αστική τάξη και τους Αγγλοαμερικανούς συμμάχους της, που πάσχιζαν να στεριώσουν την εξουσία τους με την εξόντωση του λαϊκού κινήματος που απελευθέρωσε την Ελλάδα από την τριπλή φασιστική κατοχή.
Το Σάββατο 28/2/1948 στη Μακρόνησο φαντάροι που κρατούνταν κάτω από συνθήκες ανείπωτων βασανιστηρίων μέχρι θανάτου επειδή δεν αποκήρυσσαν τις ιδέες τους, τους αγώνες τους και το ΚΚΕ. Ήταν ο ανθός της νεολαίας, της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, αγωνιστές και κομμουνιστές, που είχαν δώσει την ψυχή και τη ζωή τους στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Οι ΑΛΦΑΜίτες περιφέρονταν στους λόχους προκλητικά και χωρίς αφορμή έπαιρναν φαντάρους στο πειθαρχείο, όπου τους απειλούσαν ότι θα χυθεί αίμα στο στρατόπεδο ενώ στη συνέχεια τους βασάνιζαν.
Οι κρατούμενοι φαντάροι άρχισαν να ανησυχούν και να υποψιάζονται ότι οι δεσμοφύλακες κάτι τους ετοιμάζουν. Και πράγματι την επόμενη μέρα, Κυριακή 29/2 το πρωί, όταν το Α΄ΕΤΟ – το “κόκκινο τάγμα” διατάχθηκε να συγκεντρωθεί στο θεατράκι, οι ΑΛΦΑΜίτες κακοποίησαν μπροστά στα μάτια των συναδέλφων τους κάποιους φαντάρους που ήταν ελεύθεροι υπηρεσίας.
Αυτό ήταν! Μόλις οι κρατούμενοι αρχίζουν να διαμαρτύρονται, ο λόχος ασφαλείας αρχίζει να πυροβολεί στο ψαχνό. Νεκροί και τραυματίες πέφτουν σωρό. Οι φαντάροι φωνάζουν: “Αίσχος, αίσχος! Δολοφόνοι, φασίστες. Σταματήστε! Έχουμε νεκρούς και τραυματίες”.
Κάποιοι φώναξαν: “Όλοι στο γήπεδο!”. Και εκεί κατέβασαν μεσίστια τη σημαία. Ένας χαιρετισμός των φαντάρων του στρατοπέδου για τους νεκρούς συντρόφους τους.
Οι φαντάροι δεν τρομοκρατήθηκαν. Αντίθετα, ζήτησαν από τον Καραμπέκιο, που είχε αντικαταστήσει τον Βασιλόπουλο (διοικητή του Α΄Τάγματος), ο οποίος την προηγούμενη είχε φύγει για τη ΣΦΑ, να απομακρυνθούν οι ΑΜίτες και να πιαστούν οι υπεύθυνοι της δολοφονικής επίθεσης, να γίνουν ανακρίσεις και να τιμωρηθούν.
Αντί για αυτό όμως η σφαγή συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Όταν ο Βασιλόπουλος ήρθε στο τάγμα ζήτησε “ψυχραιμία” από τους συγκεντρωμένους, οι οποίοι φώναζαν να συλληφθούν οι αίτιοι, και είπε ότι “η κατάσταση είναι σοβαρή”. Ζήτησε να στείλουν οι φαντάροι μια επιτροπή να συζητήσει μαζί του. Οι φαντάροι είπαν ότι δεν χρειάζεται. Όλοι οι συγκεντρωμένοι έχουν το ίδιο αίτημα. “Να πιαστούν οι δολοφόνοι, να μεταφερθούν στην Αθήνα οι τραυματίες. Να σταλεί στη Μακρόνησο Κοινοβουλευτική Επιτροπή και εκπρόσωπος της Κυβέρνησης”.
Οι φαντάροι είχαν κάνει με τα χέρια τους μια αλυσίδα μπροστά για να περιφρουρούνται από τους τραμπούκους προκλητικούς ΑΛΦΑΜίτες που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κάνουν προβοκάτσια. Ο Βασιλόπουλος ζητούσε επίμονα μια επιτροπή και οι φαντάροι προβληματίζονταν γι’ αυτό. Τελικά τρεις σύντροφοί τους, ο Αριστείδης Αρσένης, φοιτητής Ιατρικής, ο Γιώργος Μαγριπλής και ο Βασιλειάδης μπήκαν στη σκηνή του διοικητηρίου και περιέγραψαν τα γεγονότα.
Οι φαντάροι επέστρεψαν στις σκηνές τους και συμφώνησαν να κάνουν απεργία πείνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Πράγματι έξω από κάθε σκηνή κρέμασαν όλοι τις καραβάνες τους!
Ο Μπαϊρακτάρης (στρατοπεδάρχης της Μακρονήσου) εν τω μεταξύ παρέμενε εκτός Μακρονήσου και δεν πάτησε το πόδι του στο Τάγμα. Την επομένη, 1 Μάρτη 1948 στις 10 το πρωί οι φαντάροι του ΑΕΤΟ διακρίνουν ένα μικρό πολεμικό πλοίο να έρχεται από το Λαύριο προς το Τάγμα. Οι φαντάροι σε λίγο ακούνε από το μεγάφωνο τον Μπαϊρακτάρη να τους λέει ότι αυτοί είναι οι δολοφόνοι, ότι παρασύρθηκαν από λίγους κομμουνιστές σε “στάσιν κατά της Πατρίδος” . Τους καλούσε μάλιστα να διαχωριστούν από τους “στασιαστές” κομμουνιστές και να συγκεντρωθούν στον 7ο Λόχο.
“Αίσχος, αίσχος, δολοφόνοι, φασίστες!” , φωνάζουν με μια φωνή οι φαντάροι που είχαν βγει από τις σκηνές, ενώ κάποιοι μουντζώνουν προς το πλοιάριο.
Μερικοί πιο ψύχραιμοι φωνάζουν: “Μη μουντζώνετε συνάδερφοι. Με τα όπλα, με νέο αίμα θέλουν να μας διασπάσουν και να πάρουν τις δηλώσεις. Ενωμένοι θα παλέψουμε και θα αντισταθούμε”.
Ο Μπαϊρακτάρης επιμένει αλλά οι φαντάροι ξαναγυρίζουν στις σκηνές του και αρνούνται να υποκύψουν στις απαιτήσεις του. Το τάγμα μένει όρθιο. Δεμ λυγίζει!
Καταλαβαίνουν όλοι ότι αρχίζουν οι πολεμικές προετοιμασίες. Διαισθάνονται το νέο θρασύδειλο χτύπημα των κρατούντων στους άοπλους φαντάρους. Όμως κανένας δεν θέλει και δεν μπορεί να προδώσει τα ιδανικά του. Ακόμα κι αν τον περιμένουν βασανιστήρια ή μια σφαίρα από την ακταιωρό του Μπαϊρακτάρη, κανένας δεν μπορεί να προδώσει τους συντρόφους του που σκοτώθηκαν την προηγούμενη μέρα. Οι αξιωματικοί περνούν ανάμεσα στις σκηνές και τους προτρέπουν να τους ακολουθήσουν στον 7ο Λόχο και κανείς δεν θα τους πειράξει. Εκτός ελαχίστων όλο το Τάγμα μένει στις σκηνές, όρθιο, ΑΛΥΓΙΣΤΟΙ!!!
Εν τω μεταξύ βασανιστές από το Γ’ Τάγμα με επικεφαλής τον Σκαλούμπακα αρχίζουν να επιτίθενται κατά των φαντάρων με ιαχές ” Βούλγαροι , θα πεθάνετε” . Χτυπούν όσους είναι μέσα στις σκηνές. Τους αναγκάζουν να βγουν έξω. Και τότε αυτοί με ψηλά το κεφάλι, ελεύθεροι πολιορκημένοι, περπατούν προς τον 1ο λόχο, μαζί με τους τραυματίες που τους κουβαλούν , άλλοι προς το αναρρωτήριο.
Κι έπειτα έρχεται το αποκορύφωμα! Όλα τα μυδράλια κτυπούν τον 1ο και τον 2ο Λόχο. Άλλοι στη θάλασσα, άλλοι στα βράχια χτυπιούνται ανελέητα.
4.000 περίπου φαντάροι άοπλοι, με μόνο όπλο την παλικαριά, τη συντροφική αλληλεγγύη, την πίστη τους στα ιδανικά, μόλις σε λίγο κοπάζουν κάπως οι ριπές, στέκονται όρθιοι σε θέση προσοχής, ψέλνουν τον Εθνικό Ύμνο. Οι αξιωματικοί τα χάνουν.
Από την ακταιωρό συνεχίζονται οι ριπές. Οι νεκροί ακόμα και μέσα στα μαγειρεία πολλοί. “Κτυπάτε, βρε κτήνη!” Φωνάζει ο Μιχάλης Αντιμησάρης. Μια ριπή τον ξαπλώνει κάτω….
Θα μπορούσαμε επί ώρες να αναφέρουμε στιγμές και εικόνες, παραδείγματα ηρωικής στάσης και θυσίας των δεσμωτών, στη διάρκεια της Μεγάλης Σφαγής του Α’ Τάγματος. Να αναφερόμαστε στη θυσία και τη μεγαλοσύνη της καρδιάς των ανδρών του!
Πολλοί από τους επιζήσαντες δε θέλανε αργότερα να μιλάνε για κείνα τα γεγονότα είτε από ταπεινοφροσύνη, είτε γιατί όλο τούτο που έζησαν τους βάραινε πολύ την ψυχή, είτε και για τα δυο μαζί. Ακόμα γιατί, ό,τι και να πουν οι επιζήσαντες δεν το χωράει ο νους τι έγινε στη Μακρόνησο για να λυγίσουν το φρόνημα χιλιάδων αγωνιστών, στην πλειοψηφία τους κομμουνιστών. Όπως έλεγε ο Θέμος Κορνάρος ” Δεν υπάρχει πένα για να περιγράψει και να φιλοσοφήσει για το Μακρονήσι…”.
Όμως, κάποιοι επέζησαν και έπρεπε, παρά τον πόνο για όσους έφυγαν από τη ζωή στο θανατονήσι, να καταγράψουν τις μνήμες του ηρωισμού και της ανυπόταχτης ψυχής των αμετανόητων αγωνιστών για να μάθουν οι νεότεροι την αλήθεια, να εμπνευστούν από το παράδειγμά τους και να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Τα γεγονότα της σφαγής κατέδειξαν τους δυο κόσμους, τις δυο ηθικές, που υφίστανται πάνω στο θανατονήσι της Μακρονήσου. Τον κόσμο των βασανιστών και των εντολέων τους, που όπλισαν το χέρι τους, δηλαδή των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών και της αστικής τάξης της χώρας μας. Το κράτος της βίας, που μόνο με αυτό θα μπορούσαν να βάλουν στο χέρι τις αδάμαστες ψυχές των δεσμωτών της Μακρονήσου. Από την άλλη μεριά, τον άλλον κόσμο, τον κόσμο και την ηθική των αγωνιστών και κομμουνιστών, των νέων 18, 20, 25 χρονών, που ανέδειξαν το μεγαλείο της ψυχής τους, εκείνων των ανθρώπων που αγαπούν τη ζωή και γι’ αυτό παραμένουν αλύγιστοι! Άλλη μια σελίδα του αλύγιστου ταξικού αγώνα είχε τελειώσει. Κανένας δεν μπόρεσε να τη σβήσει από τη μνήμη του λαού μας, από τις επόμενες γενιές που θέλουν να συνεχίσουν στη μνήμη όσων χάθηκαν τον δίκαιο αγώνα τους! Αυτοί οι νέοι, αγωνιστές ΕΠΟΝίτες, ΕΛΑΣίτες , κομμουνιστές αντιμετώπισαν τον θάνατο και τη βία με ένα μόνο όπλο: Την πίστη τους στον αγώνα, στα ιδανικά του σοσιαλισμού – κομμουνισμού και την αγάπη τους στον αδούλωτο Λαό μας!
Γι’ αυτό νίκησαν το κράτος της βίας! Αθάνατοι!».
