«Τα όρια των Εμπειριών και των Συναισθημάτων δεν είναι τα όρια του Κόσμου»*

*Παράφραση του γνωστού ρητού του αυστριακού φιλόσοφου Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, «τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου», όπως αυτό γράφτηκε στο βιβλίο του Tractatus Logico-Philosophicus. 

 «Έχω το δικαίωμα στο αυτοπροσδιορισμό;» ρώτησα. «Ναι, έχετε το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, που αναφέρεται στην δυνατότητα σας να αποφασίζετε για τον εαυτό σας και την ζωή σας» μου απάντησε. «Εντάξει, είμαι ιπποπόταμος και από εδώ και περά θέλω να μου μιλάς σαν να μιλάς σε ιπποπόταμο» πρόσθεσα. «Καταλαβαίνω, πως μπορώ να σε βοηθήσω σήμερα αξιαγάπητε ιπποπόταμε;» με ρώτησε. «Πόσα πόδια έχω;» συνέχισα… «Ως ιπποπόταμος έχεις τέσσερα πόδια» μου απάντησε. Ο παραπάνω διάλογος δεν έγινε ανάμεσα σε έναν ψυχικά διαταραγμένο ασθενή και τον ψυχοθεραπευτή του, αλλά ανάμεσα σε εμένα, σαν χρήστη, και στο εξελιγμένο σύστημα Τεχνητής Νοημοσύνης ChatGpt! 

Εισαγωγή

Το 2020 στο άρθρο «Αντιεπιστημονικότητα και Φιλελευθερισμός: Οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος», και έχοντας ως αφετηρία τον «μεταμοντέρνο» ισχυρισμό ότι ένας συγκεκριμένος αριθμός μπορεί να είναι και το 6 και το 9, ταυτόχρονα, προσπάθησα να παραθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά, αφενός με τα λεγόμενα «δικαιώματα» στον «αυτοπροσδιορισμό» και στην «αυτοδιάθεση» και αφετέρου με την άνθηση του φαινόμενου της «υποκειμενικής» αληθείας ( μετα – αλήθειας), που «κατασκευάζεται» από «εμπειρίες» και «συναισθήματα» και όχι από την επιστημονική μελέτη και την ορθολογική σκέψη .

Ένα χρόνο μετά, το 2021, το χρηματοδοτούμενο από το Ίδρυμα Gates, EquitableMath.org αναφέρει στην ιστοσελίδα του ότι «Η ιδέα ότι τα μαθηματικά είναι καθαρά αντικειμενικά είναι αναμφισβήτητα λανθασμένη. Η υποστήριξη της ιδέας ότι υπάρχουν πάντα σωστές και λάθος απαντήσεις διαιωνίζει την αντικειμενικότητα καθώς και τον φόβο της ανοιχτής σύγκρουσης». Τρία χρονιά μετά, το 2024, μια ΜΚΟ, ονόματι Πολύχρωμο Σχολείο, έχει αναλάβει, κατόπιν αδείας του Υπουργείου Παιδείας, να επιμορφώσει τους δασκάλους δημοτικών σχολείων για τη «Συμπεριληπτική Ολοκληρωμένη Σεξουαλική Εκπαίδευση», όχι όμως προωθώντας το σεβασμό και την ισότητα ανάμεσα σε παιδιά διαφορετικού φύλου, όχι κατακρίνοντας τις διακρίσεις και την έμφυλη βία, όχι ακόμα και με το να αναφέρεται στο δικαίωμα αλλαγής φύλου σε περιπτώσεις δυσφορίας, αλλά προτρέποντας τους να αποφεύγουν τον «έμφυλο λόγο», να χρησιμοποιούν «συμπεριληπτικές» καταλήξεις, να μην χρησιμοποιούν τις λέξεις «αγόρια» και «κορίτσια» αλλά «παιδιά», να κάνουν αλλαγές και προσθήκες στο επίσημο αναλυτικό πρόγραμμα ώστε να αμφισβητούν τις «ετεροκανονικές κανονικότητες», και να μην κάνουν «έμφυλους διαχωρισμούς» σε παιχνίδια, χρώματα και ρόλους. Είναι το ίδιο το Πολύχρωμο Σχολείο, που μέσα από την ιστοσελίδα του προωθεί προς τους εκπαιδευτικούς θεωρίες multigender, ότι δηλαδή ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώθει ότι έχει πολλά φύλα (παραπάνω από δυο) και μάλιστα ταυτόχρονα! Η ιδέα της «συμπεριληπτικότητας» δηλαδή δεν λειτουργεί με το να μαθαίνουν τα παιδιά να σέβονται ισότιμα το «διαφορετικό», αλλά μέσω της εξαφάνισης του «διαφορετικού», εξαφανίζοντας λέξεις, έννοιες, νοήματα και πρακτικές που παραπέμπουν σε αυτό.
Στις 14 Δεκεμβρίου του 2023 ψηφίστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχέδιο κανονισμού, στο οποίο ο Γονέας ορίζεται ως «το πρόσωπο που ισχυρίζεται ότι είναι γονέας, ή το πρόσωπο, σε σχέση με το οποίο, το τέκνο ισχυρίζεται την ύπαρξη γονικής σχέσης», ότι δηλαδή ο οποιοσδήποτε μπορεί να ονομαστεί «γονέας» αρκεί να το ισχυριστεί αυτός ή ένα, οποιοδήποτε, παιδί.
Tα τελευταία χρόνια μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι, όχι άπλα δεν εκδίδουν, όχι απλά γράφουν ένα προειδοποιητικό σημείωμα στην εισαγωγή, αλλά αλλοιώνουν, χωρίς βέβαια την άδεια του θανόντα συγγραφέα, κλασσικά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως το «ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας» του Ρόαλντ Ντάλ, και τα έργα της Αγκάθα Κρίστι αφαιρώντας σεξιστικό, ομοφοβικό, ρατσιστικό και «body shaming» περιεχόμενο κατόπιν υποδείξεων από τους λεγόμενους «sensitivity readers».

 Σκοπός του άρθρου 

Το παρόν άρθρο επικαιροποιεί,  εμπλουτίζει και επεκτείνει το προηγούμενο «Αντιεπιστημονικότητα και Φιλελευθερισμός: Οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος». Το άρθρο θα προσπαθήσει να κινηθεί προσεκτικά ανάμεσα στις σκοταδιστικές, μισαλλόδοξες, και ακροδεξιές απόψεις από τη μια, και στις μεταμοντέρνες αντιεπιστημονικές απόψεις που υποστηρίζονται, ταυτόχρονα και από την φιλελεύθερη δεξιά και από ένα κομμάτι της λεγόμενης «αριστεράς», από την άλλη. Θα προσπαθήσει να κινηθεί πάνω σε μια λεπτή γραμμή, αφενός απορρίπτοντας το ένα άκρο του απόλυτου βιολογισμoύ και την στατικής, μονοδιάστατης, ανάγνωσης της ανθρώπινης εξέλιξης, δηλαδή της παραδοσιακής προδιαγεγραμμένης -και κοινωνικά- πορείας του ανθρώπου, βάσει των εκ γενετής χαρακτηριστικών του, και αφετέρου οριοθετώντας το άλλο άκρο, δηλαδή το εξίσου επικίνδυνο αφήγημα του «δικαιώματος στο αυτοπροσδιορισμό» και του « δικαιώματος στην διαμόρφωση ταυτότητας» μόνο βάσει «εμπειριών» και «συναισθημάτων», φιλοδοξώντας, εν τέλει, να βρει το «χώρο» του ανάμεσα στις αντιεπιστημονικές και ανορθολογικές συμπληγάδες που αυτά, τα δυο άκρα, δημιουργούν.

Ορίζοντας τα «δυο άκρα» στο φάσμα του «επιστημοφοβικού» δικαιωματισμού … 

Το παραδοσιακό άκρο της συντήρησης… 

Το ένα άκρο είναι αυτό που σχετίζεται με το ιδεολογικό ρεύμα του Συντηρητισμού, που αναδύθηκε σαν αντίδραση στην Γαλλική Επανάσταση και στον Διαφωτισμό, και έφτασε στις μέρες μας να εκφράζεται μέσα από την Αlt Right (εναλλακτική δεξιά) αλλά και μέσα από τα anti -woke κινήματα, αυτά δηλαδή που προσδιορίζουν, και εξαντλούν, και τον λόγο ύπαρξης, και τον σκοπό τους, στη βάση της αντίθεσή τους με το άλλο άκρο (woke culture), το οποίο και θα αναλύσουμε παρακάτω. Είναι αυτοί οι συντηρητικοί, οι παραδοσιακοί και οι αντιδραστικοί, αρκετές φορές ρατσιστές και εθνικιστές, οι οποίοι βασισμένοι πάνω σε αρχές όπως αυτές της Παράδοσης, της Αυθεντίας και της Ιεραρχίας προβάλουν την αντίθεσή τους σε οποιαδήποτε αλλαγή στις παραδοσιακές Αξίες και Θεσμούς, όπως η Θρησκεία, η Παραδοσιακή Οικογένεια και τα Έθιμα, και βλέπουν με καχυποψία οποιοδήποτε «δικαίωμα στην διαφορετικότητα» δηλαδή σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τις παραδοσιακές τους νόρμες. Η «δυσανεξία» τους στο «άλλο», στο «διαφορετικό», (στο κατά αυτούς «μη φυσιολογικό»), και στα δικαιώματα του «άλλου» και του «διαφορετικού», δεν πηγάζει από επιστημονικές μελέτες και από ορθολογική σκέψη αλλά από πεποιθήσεις, εμπειρίες, και από μια στατική, μη διαλεκτική, ανάγνωση της ανθρώπινης εξέλιξης, βασιζόμενη πάνω στο λεγόμενο «πραγματισμό» και όχι στην επιστημονική ορθολογικότητα. Σε αυτό το άκρο συναντάμε ιδέες όπως αυτές της «ανωτερότητας του Δυτικού πολιτισμού», της παραδοσιακής πυρηνικής οικογενείας ως της μονής «φυσιολογικής» και «ηθικής», της ομοφυλοφιλίας ως «ανωμαλίας» και «αρρώστιας», και του Χριστιανισμού ως «ανώτερης θρησκείας» που κατέχει την «μοναδική αλήθεια». 

Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω βέβαια αποδέχονται και υποστηρίζουν το κοινωνικοοικονομικό σύστημα του Καπιταλισμού αδυνατώντας, ή μη θέλοντας, να παραδεχτούν ότι, όπως θα αναλύσουμε και παρακάτω, ο, κατ’ αυτούς, εκφυλισμός των αξίων και των παραδόσεων και ο, κατ’ αυτούς, «ακραίος» «δικαιωματισμός», είναι άμεσα συνδεδεμένος, έχει κοινή μήτρα, με το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που στηρίζουν και με τις αξίες της, ύστερης τουλάχιστον, Δύσης. Χαρακτηριστική η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην Βουλή, με αφορμή το νομοσχέδιο του γάμου των ομοφύλων ζευγαριών , ο οποίος αναφέρθηκε σε «αγκάθια» και σε «παθογένειες» στην κατά τα αλλά «ανήκομεν εις τη», και «μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες με τη», Δύση. Ένας Καπιταλισμός στον οποίο Έλληνες εργάτες, ετεροφυλόφιλοι και χριστιανοί, θα δούλευαν σε Έλληνες βιομηχάνους και εφοπλιστές, έχοντας και το παραδοσιακό κυριακάτικο ρεπό, λόγω μέρας εκκλησιασμού και συνάντησης της οικογενείας, θα ήταν ο ιδανικός για αυτούς. 

Το άλλο άκρο είναι αυτό που πολλοί -και εν Ελλάδι- ακροδεξιοί και Alt Right πολίτικοι, το ονομάζουν  και «πολιτισμικό μαρξισμό»! Η έννοια του «μαρξισμού» (με τον προσδιορισμό του ως «πολιτισμικού») ως τη μήτρα του κινημάτων woke και cancel, αλλά και του λεγομένου «δικαιωματισμού», είναι μια ιδεολογική διαστρέβλωση στην οποία πολλοί συντηρητικοί, ακροδεξιοί και alt right πολιτικοί καταφεύγουν μη θέλοντας να παραδεχτούν ότι είναι ο Καπιταλισμός, και όχι ο Μαρξισμός, αυτός που προωθεί αυτά τα οποία κατακρίνουν. Είναι ο ίδιος όρος που χρησιμοποιήθηκε από τον Μπολσονάρο στην Βραζιλία, από τον Στήβ Μπάνον, δεξί χέρι του Τράμπ, στις ΗΠΑ, είναι ο ίδιος όρος που διαβάσαμε στο «μανιφέστο» του ακροδεξιού νορβηγού μακελάρη Άντρες Μπρέιβικ και που τον πρωτοσυναντήσαμε από τους γερμανούς ναζί σαν «πολιτισμικό μπολσεβικισμό». Το ένα άκρο λοιπόν της Alt Right, της συντήρησης, της αντίδρασης, και πολλές φορές του σκοταδισμού, κατηγορεί το άλλο άκρο, για «πολιτισμικό μαρξισμό». Πριν απαντήσουμε στα περί «μαρξιστικών ριζών» του αλλού άκρου ας δούμε αρχικά ποιο είναι… 

..και ο ανερμάτιστος, μεταμοντέρνος, συστημικός «δικαιωματισμός»…

Είναι αυτό, που καμία σχέση δεν έχει με τον Μαρξ, αλλά έχει τις ιδεολογικές του ρίζες στον γερμανό φιλόσοφο Χάιντεγκερ, που το συναντάμε στον Νίτσε, (υπάρχουν πολλές αλήθειες όποτε δεν υπάρχει αλήθεια), και που παίρνει την μορφή της μεταμοντέρνας, λεγόμενης και «νέας αριστεράς», βασιζόμενο πάνω σε θεωρίες όπως αυτή της «αποδόμησης» του Ντεριντά, της αντίθεσης του Λυοτάρ στα μεγάλα αφηγήματα και στις ολιστικές ιδεολογίες της νεωτερικότητας, στις θεωρίες του Φουκώ σχετικά με το ότι η γνώση είναι υποκειμενική γιατί πάντα επηρεάζεται από την εξουσία και την άσκησή της, και στις θεωρητικές επεξεργασίες της σχόλης της Φρανκφούρτης. 

Αυτή η «αριστερά» των ανερμάτιστων μεταμοντέρνων φουκωικών, των θιασωτών του «κοινωνικού φύλου», που ισχυρίζονται ότι το σώμα μας δεν έχει καμία απολύτως σύνδεση με το πώς επιτελούμε κοινωνικά το φύλο μας. Αυτών, που ταυτισμένοι με συστημικές θεωρίες περί «homo economicus» και περί «πρωτείου του ατόμου», ισχυρίζονται ότι το φύλο, όπως και οτιδήποτε άλλο, είναι απλά ένα, κοινωνικό εμπόρευμα, ότι είναι θέμα επιλογής, και ότι το άτομο – καταναλωτής μπορεί να το «ψωνίσει» και μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να το αλλάξει. Αυτών, που απέναντι στην «ομοφυλοφιλία σαν αρρώστια» του άκρου των συντηρητικών, απαντάνε με τον «πανσεξιμό» και το δικαίωμα του ατόμου να βιώνει, ταυτόχρονα, πολλαπλά φύλα. 

Αυτοί που προωθούν κάθε λογής μεταμοντέρνα ή/και συμπεριληπτικά κινήματα όπως οι «αντιναταλιστές», οι οποίοι αφού έχουν λύσει όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας, ή ίσως τα έχουν αποδεχτεί, τώρα δίνουν μάχη για το δικαίωμα στην «μη αναπαραγωγή», οι «αντισπισιστές», οι οποίοι παρόλο που άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και την εκμετάλλευση αυτοί δίνουν τη μάχη τους ώστε, όχι οι άνθρωποι, αλλά τα ζώα, να ορίσουν την δίκη τους μοίρα ισχυριζόμενοι ότι «τα μαργαριτάρια πρέπει να ανήκουν στα στρείδια που τα δημιουργούν», και «το μέλι στις μέλισσες που το παράγουν», υιοθετώντας μια πιο «ζωική» και μεταμοντέρνα παράφραση του «ο πλούτος ανήκει στους εργαζόμενους που τον παράγουν»,  και οι του κινήματος «fat acceptance movement», οι οποίοι δεν ασχολούνται με τις ιατρικές βιολογικές και κοινωνικές/ ψυχολογικές αιτίες της παχυσαρκίας και πως αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί, πάρα μόνο διεκδικούν το «δικαίωμα» της να είναι αποδεκτή και «ισότιμη». 

Είναι αυτή η «αριστερά» αυτών που δεν έχουν πρόβλημα, μέσα στο παραλήρημα του αντιεπιστημονικού υποκειμενισμού,  και της θεωρίας τους  περί κοινωνικής διαμόρφωσης των πάντων, να αποδεχτούν την «απάτη του Σοκάλ», στην οποία ο αμερικανός καθηγητής φυσικής ισχυρίστηκε (ψευδώς βεβαίως και εν γνώσει του), ότι η Κβαντική Βαρύτητα είναι μια κοινωνική και γλωσσική κατασκευή.  Είναι αυτοί που σε μία αντίστοιχη απάτη, την Grievance studies affair, κανένα πρόβλημα δεν είχαν να δημοσιεύσουν στα queer «επιστημονικά» περιοδικά τους μελέτες (ψεύτικες, χωρίς όμως να το γνωρίζουν) για «την διερεύνηση της ομοφυλοφιλίας των σκύλων στα πάρκα του Όρεγκον» και για το ότι «η φύσει αντρική τρανσοφοβία μπορεί να αντιμετωπιστεί με την τοποθέτηση ερωτικών βοηθημάτων στο πρωκτό τους»!

Είναι αυτοί που μέσα στο μεταμοντέρνο παραλήρημα τους ισχυρίζονται  ότι, επειδή οι αντικειμενικές, βιολογικές διαφορές, μπορεί να οδηγήσουν  σε εκμετάλλευση (ταξική, έμφυλη  κτλ) πρέπει αυτές να πάψουν να υπάρχουν για να πάψει και η εκμετάλλευση, που αυτές έχουν ως αποτέλεσμα.  Όχι δηλαδή να τις δεχτούμε, ως οφείλουμε, σαν έλλογα όντα, σαν αντικειμενικές και να αντιμετωπίσουν κοινωνικά τις ανισότητες που ίσως να δημιουργούν. Η λύση που προτείνουν για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που οι αντικειμενικές/ βιολογικές διαφορές τυχόν δημιουργούν, είναι να «απαλείψουμε» αυτές, τις αντικειμενικές και βιολογικές διαφορές,  και όχι τα κοινωνικώς διαμορφούμενα προβλήματα τα οποία αυτές δημιουργούν, κάτι σαν την  «συμπεριληπτικότητα» δηλαδή, σύμφωνα με την οποία, αφού η ύπαρξη δυο βιολογικών φύλων έχει σαν αποτέλεσμα την «έμφυλη βία», να καταργήσουμε τα φύλα, και όχι να αγωνιστούμε για το σεβασμό και την ισότητα ανάμεσα τους. 

Είναι γενικά αυτή η «αριστερά» του κατακερματισμένου δικαιωματισμού που δεν ενδιαφέρεται για έναν, συλλογικά και καθολικά, δικαιότερο κόσμο και προωθεί κατακερματισμένες μονοθεματικές ομάδες και διεκδικήσεις. Η αριστερά που, σε απόλυτη ταύτιση με το σύστημα, έχει παραιτηθεί από την διεκδίκηση για συλλογικά (παιδείας ,υγείας, ασφάλειας, εργασιακά κτλ ) δικαιώματα και που υποστηρίζει, εκ του ασφαλούς, τον ατομικό δικαιωματισμό, που τις περισσότερες φορές το σύστημα, λόγω του ότι είναι ανώδυνα για αυτό, έχει ήδη φροντίσει, ή είναι διατεθειμένο να τα παραχωρήσει. Αυτοί που, συνειδητά, αγνοούν ότι όλοι, και οι λεπτοί και οι παχύσαρκοι, και οι ομοφυλόφιλοι και μη, και οι λευκοί και οι μαύροι, και οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι δίνουν καθημερινά την μάχη της επιβίωσης σε ένα σύστημα στο οποίο η ανισότητα και η ανισοκατανομή του πλούτου όλο και διευρύνεται, και καμία μονοθεματική ομάδα ατομικού δικαιωματισμού δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. 

Δικαιωματισμός: Ούτε μαρξιστικός, ούτε εξ ορισμού και a priori, προοδευτικός 

Για να επανέλθουμε, όλη αυτή η «διαμάχη» ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα δημιουργεί ένα δίπολο, anti-woke από την μια και woke από την άλλη, μηδενικού δικαιωματισμού από την μια και ανερμάτιστου αντιεπιστημονικού δικαιωματισμού από την άλλη, που η ύπαρξη του αφενός αλλάζει την ατζέντα, εκτρέποντας την συζήτηση από τα κοινά καθολικά προβλήματα που η κοινωνία αντιμετωπίζει και αφετέρου απαιτεί από όλους να πάρουν θέση σε αυτόν τον «διάλογο των άκρων» και να ταυτιστούν με ένα από τα δυο. 

Σε αυτό το σημείο λοιπόν και με βάση όλα τα παραπάνω, πρέπει να τονίσουμε προς τους οπαδούς της Alt Right, ότι τίποτα το μαρξιστικό, αλλά και στους μεταμοντέρνους ότι τίποτα το προοδευτικό, το επαναστατικό, και το αντισυστημικό, δεν έχει ο κατακερματισμένος, ακίνδυνος για το σύστημα, και σε πολλές περιπτώσεις ακατάληπτος, «δικαιωματισμός» και αυτό γιατί, ούτε στα γραπτά του Μαρξ, αλλά ούτε και σε κάποια επαναστατική κολεκτίβα, αλλά στην καπιταλιστική πολυεθνική IKEA είδαμε διαφήμιση με διαφυλετικό ομόφυλο ζευγάρι. Γιατί η Tesco έκανε χριστουγεννιάτικη διαφήμιση, χωρίς χριστιανούς, αλλά, με μουσουλμάνους και με ομοφυλόφιλους, γιατί η Lidl, σε διαφήμιση της, αφαίρεσε τους σταυρούς από τις σκεπές των εκκλησιών της Σαντορίνης, γιατί σε διαφήμιση της πολυεθνικής Nike εμφανίστηκε η τραγουδίστρια Annahstasia Enuke με τρίχες στις μασχάλες, γιατί η Jumbo παρουσίασε ομόφυλο ζευγάρι να ψωνίζει σε κατάστημά της, γιατί o κολοσσός του αγροδιατροφικού τομέα Mars άλλαξε το όνομα του ρυζιού Uncle Ben’s σε Ben’s Original και απέσυρε την εικόνα με το πρόσωπο του ηλικιωμένου αφροαμερικάνου για αντιρατσιστικούς και πολιτικής ορθότητας λόγους, γιατί η Procter and Gamble διαφήμισε το Pantene με το σλόγκαν «hair has no gender», γιατί η Apple παρουσίασε emoticon άντρα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και γιατί οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι είναι αυτοί, που μέσω sensitivity readers, αλλοιώνουν κλασσικά έργα για λόγους «συμπεριληπτικότητας». Αλλά και σε πολιτικό επίπεδο είναι ο -καθόλου μαρξιστής- Εμμανουέλ Μακρόν και το κόμμα του, που προώθησαν τη χρήση των όρων «γονέας 1» και «γονέας 2», ήταν η υπεράνω πάσης κομμουνιστικής υποψίας, Νίκη Κεραμέως που ψήφισε στα ευρωπαϊκά όργανα, πολύ πριν το κάνει στην Ελλάδα δηλαδή, υπέρ της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, γιατί, όχι το επαναστατικό, αλλά το «κεντροδεξιό» συστημικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, έδωσε άδεια στο «Πολύχρωμο Σχολείο» να προωθήσει στα δημόσια σχολεία, τις pansexual και ασυνάρτητες, περί ταυτοχρόνου βιώματος πολλαπλών φύλων, θεωρίες του, και γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ούτε μαρξιστική ούτε και επαναστατική, προωθεί και την «ουδέτερη ως προς το φύλο γλώσσα», αλλά και τον ορισμό του γονέα σαν «το πρόσωπο που ισχυρίζεται ότι είναι γονέας, ή το πρόσωπο σε σχέση με το οποίο το τέκνο ισχυρίζεται την ύπαρξη γονικής σχέσης».

Ο κατακερματισμένος «δικαιωματισμός», ο άκρατος υποκειμενισμός, και το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση»: Τρεις συστημικές επιλογές σε μια… 

Όλες οι παραπάνω μεταμοντέρνες και «μετά –αριστερές» πρακτικές ενσωματώνονται στις συστημικές, λεγόμενες και «φιλελεύθερες», θεωρίες περί «πρωτείου του ατόμου» και «δικαιώματος» στον «μη εξαναγκασμό» και διαμορφώνουν το «μεταμοντέρνο» «άτομο», το «πολιτισμικοκοινωνικό» κατασκεύασμα δηλαδή των σύγχρονών δυτικών κοινωνιών. Το άτομο δηλαδή που, ως «ορθολογικός δρών», ψωνίζει από ρούχα, παπούτσια και αυτοκίνητα μέχρι και θρησκεία, έθνος και φύλο κάνοντας πάντα τη «σωστή» επιλογή κλείνοντας τα αυτιά του στις πάσης φύσεως παραπλανητικές σειρήνες. Το άτομο δηλαδή που σαν Homo Economicus, παρουσιάζεται ως αειθαλής «ρόμποκοπ», που έχει απεριόριστη πληροφόρηση και δεν επηρεάζεται από λανθασμένες πληροφορίες, διαφημίσεις και στερεότυπα, που έχει πάντα ενημερωμένες προτιμήσεις και προσδοκίες,  και που πάντα λειτουργεί ορθολογικά ως προς τις επιλογές του, επιλέγοντας αυτό που θα μεγιστοποιήσει την υποκειμενική του «ωφέλεια». Το άτομο, για το οποίο δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος ούτε και αντικειμενική αλήθεια, πάρα μόνο υποκειμενική, και βασισμένη στις εμπειρίες του,  «μετά- αλήθεια». Έτσι λοιπόν πλέον το άτομο δεν «ανήκει» σε προκαθορισμένα σύνολα και «πλαίσια» και η υπόστασή του εξαντλείται στο άθροισμα των ατομικών επιλογών και των πολλαπλών και κατακερματισμένων υποκειμενικών ατομικών «δικαιωμάτων» του και εμπειριών του, τα οποία διαμορφώνουν τελικά και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο. 

Μιλάμε δηλαδή για ένα άτομο που δεν ανήκει στην Κοινωνία αφού η Κοινωνία, αποδομείται, ως ενιαίος και πολύπλοκος οργανισμός,  και μετατρέπεται απλά στο άθροισμα των ατόμων που την αποτελούν και των ατομικών τους επιλογών. Μιλάμε δηλαδή για την δημιουργία ενός κολάζ ατόμων και μικροκοινοτήτων, που συνθέτουν την μεγαλύτερη εικόνα του μετανεωτερικού κόσμου, αφού πλέον δεν υπάρχει ένας ενιαίος κόσμος προς εξέταση, όπως τον ήθελε ο νεωτερικός ορθολογισμός. Όλα τα παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα τα άτομα να μην μοιράζονται συμπαγείς, κοινές και αντικειμενικές, αλήθειες, αλλά υποκειμενικές και ατομικές, οπότε να είναι πιο δύσκολο να δράσουν συλλογικά ενάντια στην αδικία και στην ανισότητα, και να εξαντλούν την αντίδραση τους στα πλαίσια «ασθενικών» μονοθεματικών «ομάδων συμφερόντων» και μόνο βάσει συγκεκριμένων κοινωνικών αποκλεισμών που αντιμετωπίζουν, ή και μονοσήμαντων, και κατά βάση «απολίτικων», ατομικών και κατακερματισμένων επιθυμιών που εκφράζουν/ διεκδικούν, διεκδικήσεις δηλαδή που είναι εύκολο για το σύστημα να τις διαχειριστεί και γι’ αυτό και τις επιτρέπει και τις ικανοποίει και ενίοτε τις στηρίζει κιόλας. 

Αντί επιλόγου…. Λίγα λόγια για την  «γονεϊκότητα»

Είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης, με εξαίρεση ίσως δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα, που λόγω των παραπάνω, και με πρόφαση την «συμπεριληπτικότητα» και την «πολιτική ορθότητα», γίνεται προσπάθεια, όχι μόνο κοινωνικά, αλλά πολιτικά και νομικά, «από τα πάνω» δηλαδή και με επιβολή, εξάλειψης και «ομαδοποίησης» λέξεων άρα και εννοιών, νοημάτων, και σκέψεων, αφού οι λέξεις δεν είναι παρά συμβολικές αναπαραστάσεις πραγματικοτήτων, νοημάτων και εννοιών,  και εμπεριέχουν και τις γνωσιακές διεργασίες που επιτελέσθηκαν για να «κατασκευαστούν». Κάτι τέτοιο οδηγεί σε συρρίκνωση και διαστρέβλωση της αντίληψης μας για τον κόσμο που μας περιβάλει αφού, όπως η λανθασμένη χρήση της γλώσσας διαστρεβλώνει την πραγματικότητα έτσι και η εξάλειψη λέξεων,  και η συγχώνευση τους, συρρικνώνει, αλλά και αλλοιώνει, όχι βέβαια την ίδια την πραγματικότητα, αφού αυτή είναι αντικειμενική, αλλά την δυνατότητα μας να την αντιλαμβανόμαστε, κάτι το οποίο ούτε προοδευτικό είναι, ούτε «ριζοσπαστικό»,  αλλά σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό. 

Σε αυτό το πλαίσιο έχει μεγάλο ενδιαφέρον, και φιλοσοφικό αλλά και ουσιαστικό, αυτή η μεταμοντέρνα συζήτηση,  που πρόσφατα άνοιξε και στην χώρας μας, για το «ποιοι», και «πόσοι»,  μπορεί να είναι οι «γονείς», καθώς επίσης και  για το αν η «γονεϊκότητα»  είναι  «δικαίωμα»  ή «δυνατότητα».  Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί να δοθεί μόνο αφού απορρίψουμε  αντιδραστικές απόψεις,  όπως  ότι «το παιδί μεγαλώνει φυσιολογικά  μόνο με τους βιολογικούς του γονείς»,  αλλά ταυτόχρονα  απορρίπτοντας  και την μεταμοντέρνα  πραγματολογική διαστρέβλωση και συρρίκνωση όπως αυτή προκύπτει από την  λεκτική και νοηματική συγχώνευση  αυτού από τον οποίο φέρει το γενετικό υλικό ένα παιδί,  με αυτόν που το φροντίζει, με αυτόν που το αγαπάει, με αυτόν που το έχει «αποκτήσει» με παρένθετη μητρότητα , με αυτόν που ισχυρίζεται ότι οι είναι «γονέας», και με αυτόν που το παιδί «ισχυρίζεται ότι είναι γονέας του»,  κάτω από την λέξη – ομπρέλα  «Γονέας»…

Με βάση όλα τα παραπάνω, και προς υπεράσπιση και της Επιστήμης και του Διαφωτισμού, η οποιαδήποτε συζήτηση δεν πρέπει να γίνεται ούτε με συντηρητικούς, και πολλές φορές αντιδραστικούς  όρους,  βάσει φοβίας ή αισθητικής,  ούτε όμως και με τους όρους της μεταμοντέρνας συστημικής αντίληψης περί  κατακερματισμένης και υποκειμενικής πραγματικότητας βάσει εμπειριών και συναισθημάτων,  που οδηγεί σε φαινόμενα  «υποκειμενικών» και «πολλαπλών  γονέων».   Μια τέτοια συζήτηση προϋποθέτει αφενός την ξεκάθαρη απόρριψη του αντιεπιστημονικού σκοταδισμού αλλά και αφετέρου την διατήρηση  ξεχωριστών  λέξεων  και εννοιών  για  διαφορετικά και διακριτά  πραγματολογικά στοιχειά, την ξεκάθαρη δηλαδή απόρριψη και της συστημικής αντιεπιστημονικής «συμπεριληπτικότητας»…

Σπύρος Θύμης