Παίζοντας τη ζωή κορώνα-γράμματα πάνω στο μαδέρι
Ένας 65χρονος οικοδόμος έπεσε απ’ τη σκαλωσιά και σκοτώθηκε. Αντί να ξεκουράζεται και ν’ απολαμβάνει τους κόπους μιας ζωής, μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς στο γιαπί, ήταν αναγκασμένος ν’ ακροβατεί πάνω στο μαδέρι σ’ αυτή την ηλικία, ποιος ξέρει από ποια ανάγκη πιεσμένος και ποιες τρύπες παλεύοντας να κλείσει.
Ένας 65χρονος οικοδόμος σκοτώθηκε στην Πάτρα, πέφτοντας από σκαλωσιά ύψους 5 μέτρων. Ένα ακόμα ονοματεπώνυμο προστέθηκε στην ατέλειωτη λίστα των «εργατικών ατυχημάτων», των θυμάτων του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ένας 65χρονος αντί να ξεκουράζεται και ν’ απολαμβάνει τους κόπους μιας ζωής, μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς στο γιαπί, προσέχοντας την υγεία του, κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα, ήταν αναγκασμένος ν’ ακροβατεί πάνω στο μαδέρι σ’ αυτή την ηλικία, ποιος ξέρει από ποια ανάγκη πιεσμένος και ποιες τρύπες παλεύοντας να κλείσει.
Χιλιάδες είναι οι συνταξιούχοι που δεν τους φτάνει η σύνταξη και οι εργαζόμενοι που αν και συμπλήρωσαν τα συντάξιμα χρόνια δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη, και εξαναγκάζονται να κυνηγούν το μεροκάματο, χτυπημένοι από τις αντισυνταξιουχικές – αντιλαϊκές πολιτικές που, στο όνομα της «κρίσης» εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις.
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου εν μέσω άθλιας προπαγάνδας μοιράζει επιδόματα φτώχειας και διαφημίζει πλεονάσματα που οφείλονται και στις λιανισμένες συντάξεις, ετοιμάζει νέες περικοπές με τον επανυπολογισμό και την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ, κάθε είδους κοινωνικού επιδόματος και μέριμνας, τη φοροληστεία, ενώ ο προϋπολογισμός για το 2018 δίνει νέο χτύπημα στο δικαίωμα στην υγεία – ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Δίνει γη και ύδωρ για να εξασφαλιστούν και ν’ αυγατίσουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, με τη συνενοχή των κομμάτων της αντιπολίτευσης που ψηφίζουν μνημόνια κι αντιλαϊκά μέτρα, «διαφωνώντας» για επιμέρους ζητήματα χωρίς ουσιαστική σημασία, υπηρετώντας το σύστημα της εκμετάλλευσης, που δε λογαριάζει την ανθρώπινη ύπαρξη παρά μόνο σαν αλέσιμη ύλη στις μηχανές της κερδοφορίας των πλουτοκρατών.
Κι όμως, ο πλούτος που παράγεται στις μέρες μας φτάνει για να ζήσουν οι εργαζόμενοι κι ο λαός μας καλύτερα, χωρίς οι 65χρονοι να εξαναγκάζονται ν’ ανεβαίνουνν στη σκαλωσιά, χωρίς να ξενιτεύονται οι νέοι αναζητώντας την ελπίδα, χωρίς εκμετάλλευση και δυστυχία. Φτάνει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους αυτοί που τον παράγουν, να καρπωθούν τον πλούτο τα χέρια που τον παράγουν.