Η κατάσταση των εργατικών δικαιωμάτων στην Ευρώπη και οι εμπειρίες από την πάλη των κομμουνιστών
Η εισαγωγική ομιλία του Γιάννη Πρωτούλη, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη συνεδρίαση που πραγματοποίησε με αυτό το θέμα η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση
Την Παρασκευή 12 Απρίλη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης με θέμα «Η κατάσταση των εργατικών δικαιωμάτων στην Ευρώπη και οι εμπειρίες από την πάλη των κομμουνιστών».Στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» δημοσιεύτηκε η παρουσίαση από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, της Διακήρυξης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης για τις ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη, την οποία επεξεργάστηκε η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση.
Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει την εισαγωγική ομιλία που έκανε στη συνάντηση ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών στην ΕΕ δυναμώνουν την αντεργατική επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους και στα δικαιώματά τους, στο έδαφος της προστασίας των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, στο ενδεχόμενο μιας νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και όξυνσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου με θύματα τους λαούς. Προετοιμάζονται δυναμώνοντας την καταστολή εργατικών αγώνων, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, το ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων.
Η υιοθέτηση των Κοινοτικών Οδηγιών, οι αποφάσεις που παίρνουν οι κυβερνήσεις στα εθνικά κοινοβούλια, αφορούν το σύνολο της ζωής μιας εργατικής οικογένειας: Από το πρωί που θα σηκωθεί ένας εργαζόμενος για να πάει στην εργασία του μέχρι το βράδυ που θα γυρίσει, από τον μισθό μέχρι και το ωράριό του, από την υγεία και την ασφάλεια μέσα στους χώρους δουλειάς μέχρι τις συντάξεις μετά το τέλος του εργασιακού βίου, από τις εργασιακές σχέσεις μέχρι τις παρεμβάσεις στη συλλογική δράση.
Προσπαθούν να εξωραΐσουν στα μάτια των εργαζομένων την ΕΕ, η οποία όμως έχει τη βασική ευθύνη για τις αντεργατικές ανατροπές σε όλα τα κράτη – μέλη.
Η «ευελφάλεια», δηλαδή η ευελιξία χωρίς ουσιαστική ασφάλεια, ως βασική στρατηγική της ΕΕ στον τομέα της απασχόλησης, που τη γνωρίζουμε εδώ και 20 χρόνια, σε συνδυασμό με την κινητικότητα και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αναβαθμίζεται με τον πολλαπλασιασμό νέων μορφών ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Παραμένει σταθερός ο κεντρικός προσανατολισμός για καλύτερη προσαρμογή των εργασιακών σχέσεων στις ανάγκες των εργοδοτών, για φτηνότερη εργασία. Προσανατολισμός που εξειδικεύεται σε πλήθος αντεργατικών Οδηγιών, οι οποίες ορίζουν και μέτρα για να πολλαπλασιαστούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Στρατηγική διάλυσης των εργασιακών σχέσεων με τη σφραγίδα ΕΕ – κυβερνήσεων
Τα αποτελέσματα από τη στρατηγική διάλυσης των εργασιακών σχέσεων καταγράφηκαν άμεσα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, όπου οι ελαστικές μορφές απασχόλησης παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα αυξητική τάση, χωρίς να υπολογίζονται διάφορες νέες μορφές που εντάσσονται στη λεγόμενη αγορά εργασίας με βάση τις λευκές συμβάσεις που προωθούνται (mini-jobs, συμβάσεις μίας μέρας, «μηδενικών ωρών»).
Αρα δεν χρειάζεται να ψάχνουμε παραπέρα για τον πολιτικό ένοχο πέρα από την ΕΕ και τις εθνικές κυβερνήσεις, που μετατρέπουν τις Οδηγίες της σε νόμους.
Η ΕΕ είναι αυτή που δυναμώνει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και το χτύπημα της 8ωρης εργασίας, μια πολιτική κατεύθυνση που στηρίζουν και εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις σε κάθε χώρα.
Για παράδειγμα: Οδηγίες της ΕΕ είναι οι νόμοι που επιτρέπουν την απασχόληση σε πάνω από έναν εργοδότη, με 13 ώρες δουλειάς την ημέρα, βάζοντας μοναδικό όριο στην οργάνωση του χρόνου εργασίας να μεσολαβούν 11 ώρες ανάπαυσης ανάμεσα σε δύο ημέρες απασχόλησης του εργαζόμενου!
Αξιοποιώντας αυτό το νομοθετικό οπλοστάσιο, μέσα στην προηγούμενη καπιταλιστική κρίση προχώρησε η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων στην πλειοψηφία των κρατών – μελών της ΕΕ, που ορίζουν πως ο κατώτατος μισθός θα προκύπτει από τους δείκτες των εθνικών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών και θα πρέπει να μη θίγει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Αλλο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι εργαζόμενοι σε πλατφόρμες, που ενώ με τους αγώνες τους έχουν πιέσει την ΕΕ και πολλά κράτη – μέλη να τους αναγνωρίζει ως πραγματικούς εργαζόμενους, ταυτόχρονα η ΕΕ και οι κυβερνήσεις επιτρέπουν στους εργοδότες να τους ξεζουμίζουν με ατελείωτες ώρες δουλειάς, αξιοποιώντας διάφορους αλγόριθμους και χωρίς να τους παρέχουν μέσα προστασίας για την υγεία και την ασφάλειά τους.
Μέσα από Οδηγίες της ΕΕ, που ενσαρκώνουν τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, έχουν συρρικνώσει τα δημόσια κοινωνικά ασφαλιστικά συστήματα, γιγαντώνουν την ιδιωτική ασφάλιση, ενώ στηρίζουν την περιβόητη «ενεργό γήρανση», δηλαδή τη δουλειά έως τα 74 και 75 έτη.
Πρόσφατες Οδηγίες της ΕΕ για τη στρατηγική της λεγόμενης «νόμιμης» μετανάστευσης είναι αυτές που εξασφαλίζουν πάμφθηνο εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση, με τις διακρατικές συμφωνίες μεταξύ κρατών της ΕΕ και χωρών της Ασίας και της Αφρικής. Οι μετανάστες για την ΕΕ είναι ευπρόσδεκτοι όταν λειτουργούν ως φτηνό εργατικό δυναμικό, αλλά ανεπιθύμητοι όταν διεκδικούν εργασία με δικαιώματα, μια καλύτερη ζωή.
Για να περνούν χωρίς αντιστάσεις όλα τα παραπάνω και για να υπάρξει ενταφιασμός των αγωνιστικών διεκδικήσεων σε ολόκληρη την ΕΕ, οι κυβερνήσεις προχωρούν σε αντιδραστικές αλλαγές στους νόμους για τη λειτουργία των εργατικών συνδικάτων, χτυπώντας τις συλλογικές ζωντανές διαδικασίες, φέρνοντας εμπόδια στο απεργιακό δικαίωμα. Πρόσφατο παράδειγμα στη χώρα μας, ο νόμος του 2018 της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που υπονόμευε το απεργιακό δικαίωμα. Σε αυτόν τον νόμο πάτησε η κυβέρνηση της ΝΔ για να φέρει νέο νόμο το 2021 που ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, βάζει πρόσθετα εμπόδια στην οργάνωση των απεργιών, προωθεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικάτων.
Πολύτιμο συνεργάτη σε όλη αυτήν την κατάσταση η ΕΕ, οι κυβερνήσεις και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και πολλές μεγάλες Γενικές Συνομοσπονδίες στα κράτη – μέλη, όπως στη χώρα μας τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Συνομοσπονδίες που βάζουν πλάτη για να στηριχθεί η αντεργατική πολιτική, προωθώντας τη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού και της ταξικής ειρήνης.
Οι ελπιδοφόροι αγώνες δείχνουν ότι οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη
Απέναντι σε όλα αυτά και κάτω από το βάρος της άσχημης κατάστασης που αντιμετωπίζουν οι λαοί της Ευρώπης, τα τελευταία τρία χρόνια έχουν οργανωθεί μεγάλες πανεθνικές και κλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις.
Η περίοδος της πανδημίας COVID-19 ανέδειξε μετά από δεκαετίες ποιοι είναι οι πραγματικοί παραγωγοί του πλούτου, ποια ήταν η τεράστια συμβολή των εργαζομένων στην Υγεία, στις Μεταφορές, στην Ενέργεια, στα σούπερ μάρκετ, σε αντίθεση με τα παράσιτα τους καπιταλιστές, που συσσώρευσαν τεράστια κέρδη από το εμπόριο ζωής και υγείας των λαών.
Στη συνέχεια ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η ενεργειακή φτώχεια, η τεράστια ακρίβεια που έχει κατακλύσει όλη την Ευρώπη, οι καθηλωμένοι μισθοί, η επίθεση στα κοινωνικά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα, έφτασαν τον κόμπο στο χτένι.
Οι εργαζόμενοι σε πολλές χώρες της Ευρώπης με πρωτοβουλίες πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν οργανώσει τις μαζικότερες απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων 30 ετών! Στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Μεγάλη Βρετανία, στην Ελλάδα, σχεδόν σε όλες τις χώρες, σε κλάδους στρατηγικής σημασίας, όπως στην Ενέργεια, στις Μεταφορές, στη Βιομηχανία, στην Υγεία, στην Εκπαίδευση.
Ξεχωριστής σημασίας ήταν οι αντιπολεμικές απεργίες λιμενεργατών – ναυτεργατών ώστε να μη φορτωθεί πολεμικό υλικό για τα πολεμικά μέτωπα στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, όπως στο λιμάνι της Γένοβας. Αλλά και οι τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στη γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη από το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ.
Αντίστοιχα μεγάλες ήταν και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών, όπως και στη χώρα μας.
Ολοι αυτοί οι ελπιδοφόροι αγώνες δείχνουν ότι οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Οτι η δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται στην οργάνωση και στον αγώνα, και ότι με αυτήν τη δύναμη μπορούν να επιβάλουν το δίκιο τους.
Είναι βασικό καθήκον των ΚΚ να μπαίνουν δραστήρια μέσα στους αγώνες της εργατικής τάξης, να επιδιώκουμε να ηγούνται κομμουνιστές εργάτες και εργάτριες των συνδικάτων και του αγώνα. Να μπολιάζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων με αιτήματα που έχουν ως περιεχόμενο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και όχι τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτός είναι ο δρόμος για να δυναμώνει η αντιπαράθεση με τους καπιταλιστές και το αστικό κράτος, με την ίδια την ΕΕ. Να δυναμώνει η αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης και να αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων μέσα στις ίδιες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, στα συνδικάτα, στις Ομοσπονδίες, στα Εργατικά Κέντρα.
Η πείρα της δράσης του ΚΚΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα
Αυτό επιβεβαιώνει η πείρα της δράσης του ΚΚΕ στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια.
Η περίοδος της πανδημίας στην Ελλάδα ανέδειξε τη δύναμη του οργανωμένου λαού να σπάει απαγορεύσεις και τους περιορισμούς στη δράση του ΚΚΕ και των συνδικάτων. Η απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ την Πρωτομαγιά του 2020 και το σπάσιμο της απαγόρευσης κυκλοφορίας στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από το Κόμμα και τα συνδικάτα – δύο κινητοποιήσεις που είχαν διεθνή απήχηση – ανέδειξαν ακριβώς αυτήν τη δύναμη.
Αξιοποιώντας την πείρα των αγώνων της προηγούμενης περιόδου, της καπιταλιστικής κρίσης 2009 – 2015, και ενσωματώνοντας την πείρα των αγώνων της περιόδου της πανδημίας, έγιναν νέα σημαντικά βήματα στην παρέμβαση του ΚΚΕ για την οργάνωση των εργατικών αγώνων τα τελευταία 4 χρόνια, που είναι περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης για το κεφάλαιο στην Ελλάδα.
Στις συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης οι μισθοί για τους εργαζόμενους παραμένουν καθηλωμένοι στο ύψος του 2009, οι τιμές βασικών ειδών διατροφής, στα καύσιμα, στην Ενέργεια, στα ενοίκια έχουν διπλασιαστεί, η αγοραστική δύναμη είναι πίσω και από αυτή του 2000. Οι πολεμικές δαπάνες για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους πολλαπλασιάζονται, τη στιγμή που τα συστήματα Εκπαίδευσης και Υγείας καταρρέουν.
Σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ αποκάλυψε τις πραγματικές αιτίες που γιγαντώνουν τη φτώχεια και την εκμετάλλευση. Ανέδειξε την προοπτική κόντρα στους πραγματικούς ενόχους, το σύστημα των καπιταλιστών και το κράτος τους, πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με σχέδιο.
Βασισμένοι σε αυτήν την κατεύθυνση επεξεργαζόμαστε τα πλαίσια διεκδικήσεων των συνδικάτων για κάθε μεγάλο μέτωπο πάλης, με προσπάθεια τα συγκεκριμένα αιτήματα να τροφοδοτούν την οργάνωση και την αγωνιστική ανάταση των εργαζομένων, παρά τη συνολική υποχώρηση.
Ετσι έχουμε ανοίξει τα μεγάλα μέτωπα του σταθερού ημερήσιου χρόνου δουλειάς, του 7ωρου – 5ήμερου – 35ωρου ως ώριμου αιτήματος με βάση την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, κόντρα στις ελαστικές μορφές απασχόλησης, στα 12ωρα και τα 13ωρα. Ανοίγουμε το μεγάλο μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και των αυξήσεων στους μισθούς. Την πρόληψη των εργατικών «ατυχημάτων», των μέτρων υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Το μεγάλο θέμα της υπεράσπισης της αποκλειστικά δημόσιας και καθολικής Κοινωνικής Ασφάλισης. Την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας και Εκπαίδευσης. Το μέτωπο της λαϊκής στέγης, κόντρα στους πλειστηριασμούς και στις εξώσεις. Την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του απεργιακού δικαιώματος, που ποινικοποιείται. Την οργάνωση και την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών, των μεταναστών, της νεολαίας.
Οργανώθηκαν δεκάδες τοπικές, περιφερειακές, κλαδικές, πανεθνικές κινητοποιήσεις με πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Στη συσπείρωση δηλαδή Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Σωματείων, Επιτροπών Αγώνα σε χώρους δουλειάς που δουλεύουν με ταξικό προσανατολισμό στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στα οποία ηγούνται οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, που δεν συμφωνούν σε όλα μαζί μας αλλά προβληματίζονται, αγωνιούν, αναζητούν αγωνιστική διέξοδο στα προβλήματα.
Με το σύνθημα «’Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας»
Με αφορμή το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στο ιδιωτικοποιημένο πλέον σιδηροδρομικό δίκτυο, που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας, δυόμισι εκατομμύρια λαού και νεολαίας της χώρας μας βγήκαν στους δρόμους. Οργανώθηκαν οι μαζικότερες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών.
Κόντρα στην προσπάθεια που έκαναν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι φασίστες, να συγκαλυφθεί το έγκλημα και να σκεπαστούν οι ευθύνες της ΕΕ και των ίδιων που έχουν κυβερνήσει όλα αυτά τα χρόνια. Το σύνθημα που κυριάρχησε στα ανθρώπινα ποτάμια που κατέκλυσαν τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας ήταν το «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», σύνθημα που έχει ξανακουστεί την περίοδο της πανδημίας. Σε αυτό ήταν πολύ σημαντική η συμβολή του ΚΚ, η δράση των κομμουνιστών μέσα στα συνδικάτα και στους φοιτητικούς συλλόγους.
Οπως και τότε, έτσι και στις 28 Φλεβάρη, πριν από λίγες εβδομάδες, μια νέα πανελλαδική πανεργατική απεργία συγκλόνισε τη χώρα μας με το ίδιο σύνθημα: «’Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Κι αυτό γιατί μετά από έναν χρόνο το σιδηροδρομικό έγκλημα παραμένει ατιμώρητο, αλλά και γιατί αυτό το σύνθημα ενοποιεί όλες τις πτυχές της ζωής της εργατικής τάξης που θυσιάζονται για τα κέρδη των μονοπωλίων, όπως οι μισθοί και το εισόδημα, η Υγεία, η Εκπαίδευση, η στέγαση, η Κοινωνική Ασφάλιση.
Σε αυτήν την κινητοποίηση συναντήθηκαν στον δρόμο του αγώνα οι εργάτες που πάλευαν για Συλλογικές Συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς, οι αγρότες που πάλευαν για αξιοπρεπείς τιμές στα αγροτικά τους προϊόντα, κόντρα στην ΚΑΠ της ΕΕ, οι φοιτητές που πάλευαν για σύγχρονες, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν σπουδές. Ο συντονισμός του αγώνα και η έκφρασή του σε ένα πανελλαδικό μέτωπο πάλης απέναντι στην κυβέρνηση και στην ΕΕ έγινε μέσα από τη δραστήρια δουλειά των κομμουνιστών στα εργατικά συνδικάτα, στους μαζικούς φορείς των αγροτών και των φοιτητών.
Οργάνωση της πάλης «από τα κάτω» και αλλαγή συσχετισμών
Δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε ότι όλες αυτές οι πανελλαδικές κινητοποιήσεις έγιναν με την ανοιχτή απεργοσπασία της ΓΣΕΕ, με την ανοιχτή αντιπαράθεση των συνδικάτων με την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Μόνο τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει 3 πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες χωρίς την απόφαση της ΓΣΕΕ, ενώ και αυτή που προετοιμάζεται στις 17 του Απρίλη γίνεται χωρίς τη συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ. Οι ηγεσίες στις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα είναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές των κυβερνήσεων και της ΕΕ.
Οι κινητοποιήσεις οργανώθηκαν «από τα κάτω», από Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, από εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία πανεργατική απεργία πήραν μέρος 38 Εργατικά Κέντρα και 22 Ομοσπονδίες, από αυτές στο ΠΑΜΕ δεν συσπειρώνονται ούτε οι μισές. Μεταξύ αυτών οι μεγαλύτερες οργανώσεις της χώρας, όπως τα ΕΚ Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πειραιά, Πάτρας, Λάρισας και οι Ομοσπονδίες Τραπεζοϋπαλλήλων, Ενέργειας, Χημικής Βιομηχανίας, Οικοδόμων, Τροφίμων – Ποτών, Μεταφορών.
Αυτός ο αγωνιστικός συντονισμός, η αγανάκτηση και η οργή που υπάρχει στους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία, με την οργανωμένη παρέμβαση των κομμουνιστών στα συνδικάτα, αποτυπώνεται και στην αλλαγή των συσχετισμών.
Σε ολοένα και περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά και σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις, οι εργάτες εμπιστεύονται αυτούς που με τόλμη αντιστέκονται στους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, που βάζουν στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, και ηγούνται των αγώνων σε κάθε εργοστάσιο, επιχείρηση, πανεπιστήμιο και γειτονιά.
Η ανάδειξη ολοένα και περισσότερων κομμουνιστών – αγωνιστών εργατών στις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων θα βοηθήσει να πολλαπλασιάζονται οι εστίες του αγώνα, να συνενώνονται και να μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον τα ανθρώπινα ποτάμια αγωνιστών, να ενισχύεται το ρεύμα αμφισβήτησης της ΕΕ και της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων. Να μετατραπεί στην Ελλάδα, με την παρέμβαση του ΚΚΕ και τη μαζικοποίηση των γραμμών του με νέες αγωνίστριες και αγωνιστές από την εργατική τάξη, σε ρεύμα ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
