Η Αλέκα Παπαρήγα για την Πόπη Κάππου: «Μια γυναίκα μέσα από τα πρωτοπόρα τμήματα του λαού…»
Σε κλίμα συγκίνησης πραγματοποιήθηκε η πολιτική κηδεία της αγωνίστριας Πόπης Κάππου στο Νεκροταφείο του Ζωγράφου – Θερμά ήταν τα λόγια της Αλέκας Παπαρήγα για την συναγωνίστρια και για λίγο καιρό γειτόνισσά της Πόπη Κάππου
Σε κλίμα συγκίνησης πραγματοποιήθηκε η πολιτική κηδεία της αγωνίστριας Πόπης Κάππου το μεσημέρι της Πέμπτης στο Νεκροταφείο του Ζωγράφου.
Για το «ύστατο αντίο» παρευρέθηκαν εκ μέρους του ΚΚΕ ο Θέμης Γκιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του Κόμματος. Επίσης ο Στέλιος Μπενετάτος, Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», ο Σίμος Πολυχρονάκης, αντιδήμαρχος Καισαριανής και ο Σπύρος Χαλβατζής, αντιπρόεδρος του ΣΦΕΑ.
Η Πόπη Κάππου, σύζυγος του Κώστα Κάππου που υπήρξε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος, στάθηκε πάντα στο πλευρό του αλύγιστη, περνώντας μαζί του όλα τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, πρωτοστατώντας στις κινητοποιήσεις για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.
Θερμά ήταν τα λόγια της Αλέκας Παπαρήγα για την συναγωνίστριά και για λίγο καιρό γειτόνισσά της Πόπη.
Στάθηκε ιδιαίτερα στην δεκαετία του 1970 και τα χρόνια της δικτατορίας όπου μαζί πάλεψαν για την οργάνωση της δράσης των οικογενειών πολιτικών κρατουμένων και εξόριστων, «στην προσπάθεια να συγκεντρώνουμε πληροφορίες για τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια των αγωνιστών και να αποτρέψουμε εν πάση περίπτωση τα χειρότερα», όπως ανέφερε.
Σημείωσε πως η Πόπη, «συνειδητά δημιουργούσε χώρο για να μπορεί να δρα ο σύζυγός της Κώστας Κάππος ως στέλεχος του Κόμματος αλλά φυσικά είχε τη δική της συνείδηση, τις απόψεις, τη δική της προσωπικότητα, υπηρετώντας πάντα τις ανάγκες της οικογένειας με τα δικά της θέλω, τα πιστεύω της, είχε τη δική της κριτική σκέψη, μια γυναίκα μέσα από τα πρωτοπόρα τμήματα του λαού».
Στην συνέχεια αναφέρθηκε σε μερικά περιστατικά που ανέσυρε αυτές τις ημέρες στη μνήμη της με αφορμή τον θάνατο της Πόπης Κάππου.
Το πρώτο από αυτά ήταν μετά τις συλλήψεις τον Φλεβάρη του 1974, όταν οργανώθηκε μια συλλογική κινητοποίηση στο υπουργείο δημόσιας τάξης: «Αρχικά είχαμε πει να μην εμφανιστούμε όλοι μαζί αλλά να φανεί σαν κάτι τυχαίο πχ. ο ένας να ζητάει κάποιο πιστοποιητικό κλπ. Εγώ μάλιστα κρατούσα μια σακούλα που είχε μέσα κόκαλα από αρνί φαγωμένο και ματωμένα ρούχα του Μήτσου του Γόντικα. Εκεί, η Πόπη είχε φέρει και τον γιό της Θανάση που φώναζε “Ο Κάππος πέθανε”… Ήταν τότε που όντως ο Κώστας είχε υποστεί φρικτά βασανιστήρια και δεν ξέραμε πραγματικά αν ζει, σε τι κατάσταση είναι». Στην συνεχεία εξήγησε πως έτσι υπήρχε ο κίνδυνος να τους «βουτήξουν» πριν κάνουν την ζητούμενη συλλογική εμφάνιση.
Ακόμη αναφέρθηκε και στην τελευταία συνάντηση που είχαν, όταν η ίδια η Πόπη συναισθανομένη την χειροτέρευση της υγείας της ζήτησε το Κόμμα να παραλάβει την βιβλιοθήκη του Κώστα Κάππου.
Ο γιος της Πόπης, Θανάσης Κάππος στον επικήδειο λόγο του τόνισε μεταξύ άλλων για την μητέρα του πως ήταν «σκληρή και δοτική στον ίδιο βαθμό, ήξερε και δεν έκανε πίσω». Αναφέρθηκε στη σχέση με τον πατέρα του όταν τον έψαχνε ζωντανό ή νεκρό, στα 15ώρα ταξίδια για να τον δει στη Λέρο.
«Είχε τσαγανό και ένταση που έχει ο άνθρωπος που συμβαδίζει με το δίκιο. Η Πόπη για όλο το κόσμο που ξέρει να δίνει όχι και να ζητάει», σημείωσε.
Δείτε ακόμα:
