Το τάγκισμα

Λίγες μέρες μείναν έως τις εκλογές κι όλοι, μα όλοι, στα κόμματα, μεγάλα και μικρά, τα ομοιογενώς υπερασπιστικά και του άθλιου ΝΑΤΟ, και της εξαθλιωμένης σουσουδίστικης ΕΕ, μιλάνε για τοξικότητα. Και μάλιστα επί ανούσιων αφασικών δηλώσεων που συχνά σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν μπορούν να ξεχωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα, αν δεν πρόκειται αποκλειστικά για το δικό τους όφελος. Η μία σπάει το πρόσωπό της σε άπειρα πιξελάκια και σου λέει πως η ζωή είναι μόνο μία και ταυτίζεται μαζί της. Ο άλλος μετατρέπει σε γιγάντιο το πρόσωπό του πάνω σε τροχόσπιτο, και λες να σταματήσω κι εγώ να πάρω συμπληρώματα διατροφής πριν σαρανταρίσω. Δεν συζητάω για τον αρχηγό που νομίζει ότι το αντικριστό ψήνει και …ψηφοφόρους. Ο ανεκδιήγητος χαρτοσκίστης, τώρα τελευταία μιλάει βέβαιος ότι η κασιδιάρικη περικεφαλαία είναι αόρατη. Και κάπου ανάμεσα σε υπερπροβεβλημένες χειρονομίες με τον Ερντογάν και το μοντελάκι της Γερμανίδας βαρονέσας, η κουβέντα για τοξικότητα γίνεται πιο φαιδρή κι απ’ τον συμβολισμό ενός κυπέλλου Ελλάδος, προσέξτε Ελλάδος, που θα απονεμηθεί και θα παιχτεί χωρίς κοινό, χωρίς Ελληνες κι Ελληνίδες, στις κερκίδες. Ούτε παιδάκια, μαθητές, τζάμπα, δε σκέφτηκαν να φέρουν επίσης τζάμπα απ’ τα καθημαγμένα χωριά του κάμπου, του Βόλου, του Πηλίου, να χαρούν. Χαζομάρες λέω… Δεν ψηφίζουν τα παιδιά. Κοστίζουν. Και αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν να τα προστατεύσουν, όπως αποδείχτηκε, απ’ το μπούλινγκ έως τα Τέμπη…

Ενα τάγκισμα στο στόμα και στον λαιμό, στα ρουθούνια, ακόμα και στο δέρμα και στα χέρια, είναι διάχυτο και στην καθημερινότητα και στην εκλογική της εξαίρεση. Η γη μας, της ελιάς, μπορεί να ‘ναι σίριαλ, πατρίδα δεν είναι πια. Ενας ευρωχώρος κατάντησε, περίκλειστος στις ανάγκες του σε δυσβάσταχτες έως και κατάπτυστες ευρωΝΑΤΟικές υποχρεώσεις και συμφωνίες, μέτρα και πακέτα εγκλωβισμένος, μ’ έναν λαό που τηγανίζει δέκα φορές στο ίδιο λάδι το φαΐ του. Συμμετέχει σε έναν πόλεμο βρώμικο χωρίς να ρωτηθεί, συμμαχεί κυνικά για μια σφαγή, και δεν τολμάει να πει εκείνη τη φράση «έχει ακόμα λάδι το καντήλι του, γλίτωσε», γιατί το λάδι είναι πολύ ακριβό και το καθορίζει ο καρχαρίας της αγοράς. Δεν είναι εύκολο να τα βγάλεις πέρα με αυτό το τάγκισμα. Κι όμως, έρχεται η εξαίρεση σ’ αυτόν τον ταγκισμένο καιρό, στον οποίο προστίθεται σαν τύψη η αφρικάνικη και μεσανατολίτικη, κόκκινη σαν αίμα σκόνη, κι είναι τα νιάτα, οι παλιοί αγωνιστές χειρότερων ετών, συνταξιούχοι που δεν παράτησαν τη ζωή, δημοκράτες και πολλοί Κνίτες, Κομμουνιστές. Τους συνάντησα στην περιοδεία μου στη Σαλονίκη, στο Ωραιόκαστρο, στις Σέρρες, στο Κιλκίς, στη Βέροια. Καρδιές και μάτια ανοιχτά, ν’ ακούνε, να μιλάνε, να συζητάνε άφοβα, περήφανα, ακόμα κι εκεί που παραμονεύουν και τα φανερά και τα ύπουλα με φερετζέ καθωσπρεπισμού φασισταριά. Και γύρισα για λίγο έχοντας ξεπλύνει αυτό το τάγκισμα και θα ξαναφύγω, και θα ‘μαι δίπλα σε τόσους και τόσες φρέσκους, αλλά και δοκιμασμένους υποψήφιους και υποψήφιες, που μοσχοβολάνε εντιμότητα κι αγωνιστικότητα.

Σ’ αυτές τις εκλογές το καθαρό το λάδι, που θεραπεύει και πληγές όπως η απόγνωση, η κούραση, η μοναξιά, η αρρώστια, η ανέχεια, η δυσκολία, βγαλμένο από τους αγώνες του τόπου, το ‘χουν οι Κομμουνιστές ως στόχο ζωής, για να παρέχεται σε όλους, και ποτέ νοθευμένο. Οσο περισσότερους στείλουμε στη φωλιά όπου …προκόβουν οι μαυραγορίτες των κονδυλίων, οι δοσίλογοι των λόμπι και οι χαρτογράφοι του πολέμου και του θανάτου λαών και χωρών, τόσο πιο πολλοί θα ξυπνήσουν και θα ξεχωρίσουν την ψήφο φαρμάκι, από την ψήφο φάρμακο.