Μουρίνιο: The Special one

Το παρακάτω κείμενο είναι αντικειμενικό μόνο ως προς τα βιογραφικά του στοιχεία. Γιατί ο Ζοζέ Μουρίνιο είναι από τα άτομα που μπορείς να λατρέψεις ή να αντιπαθήσεις κεραυνοβόλα και σπανίως περνάει αδιάφορος. Φροντίζει ο ίδιος γι’αυτό, γιατί η αδιαφορία θα τον σκότωνε.

Γεννήθηκε στις 26 Γενάρη του 1963, είχε μια σύντομη και μάλλον αμελητέα ποδοσφαιρική καριέρα ως παίχτης, σε μικρομεσαίες ομάδες της Πορτογαλίας κι αφοσιώθηκε στην προπονητική. Ξεκίνησε ως βοηθός διερμηνέας του Ρόμπσον και του Φαν Χάαλ στην Μπαρτσελόνα κι από εκεί του έμεινε το υποτιμητικό προσωνύμιο του “μεταφραστή”. Με τους μπλαουγκράνα ανέπτυξε σχέσεις αγάπης (αρχικά)-μίσους (στη συνέχεια) κι έτσι το πλάνο που τον δείχνει να πανηγυρίζει ένα τρόπαιο και να δείχνει την καρδιά του-όπου είχε θέση η Μπαρτσελόνα-έμοιαζε τραγική ειρωνεία.

Ο Μουρίνιο (έξω δεξιά) ως παίκτης της Ουνιάου Φουτμπόλ Κομέρσιου Ιντούστρια (1987)

Ξεκίνησε ως πρώτος προπονητής στην Μπενφίκα, σε ένα μεταβατικό διάστημα για το σύλλογο, αλλά δεν τον εμπιστεύθηκαν και θα το μετάνιωναν στην πορεία. Αφού έδωσε στην Ουνιάου Λεϊρία την καλύτερη θέση της ιστορίας της (5η), μεταπήδησε στην Πόρτο με την οποία δεν κατέκτησε μόνο τα εγχώρια σκήπτρα, άλλα και την κορυφή της Ευρώπης, ένα κύπελλο UEFA και την αμέσως επόμενη χρονιά το Τσάμπιονς Λιγκ, αφού είχε αποκλείσει πρώτα τη Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ για να συστηθεί στο αγγλικό κοινό (στον τελικό νίκησε τη Μονακό του Ζήκου).

Ενδιάμεσα είχε συστηθεί στο ελληνικό κοινό, αντιμετωπίζοντας στα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ τον ΠΑΟ του Μαρκαριάν και πήρε το διπλό στο Ουπόρτου με Ολιζαντέμπε, αλλά δεν κράτησε το αποτέλεσμα στη ρεβάνς. Μετά  από τον πρώτο αγώνα μάλιστα είχε διακόψει άγαρμπα τους πανηγυρισμούς του Ουρουγουανού για να του θυμίσει πως υπάρχει ρεβάνς και δεν πρέπει να βιάζεται κι αποδείχτηκε προφητικός. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε.

Το άγγιγμα του Μίδα που φαινόταν να έχει, τον έκανε μήλο της έριδος για τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ, και τελικά προτίμησε την Τσέλση του μεγιστάνα Αμπράμοβιτς, που έψαχνε το βήμα παραπάνω. Συστήθηκε μάλιστα στους δημοσιογράφους ως ο εκλεκτός, The Special One, φανερώνοντας τη μεγάλη αυτοπεποίθηση του, που ήταν ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μειονέκτημά και πλεονέκτημά του. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν πάντως να τον δικαιώσουν. Έδωσε με την πρώτη χρονιά του με το καλημέρα στην Τσέλση τον τίτλο που έψαχνε εδώ και 50 χρόνια και την ανέβασε αυτομάτως στο γκρουπ των κορυφαίων, ενώ πήρε και 2η σερί χρονιά το πρωτάθλημα στην Premier League. Αργότερα όμως έχασε τα σκήπτρα απ’την United και πλήρωσε το μάρμαρο της αποτυχίας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το κοινό τον αγαπούσε και τον υπερασπιζόταν, αλλά φαίνεται πως είχε ραγίσει το γυαλί στην αντιφατική σχέση του με τον Αμπράμοβιτς.

Η τραγική ειρωνεία είανι πως με το που έφυγε η Τσέλση έφτασε στον τελικό της Μόσχας κι ένα  πέναλτυ μακριά απ’την κούπα, με ‘Αμπραμ Γκραντ, ενώ χρειάστηκε ένας άλλος υπηρεσιακός ( ντι Ματέο) για να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης

Επόμενος σταθμός ήταν η Ίντερ, που θα μπορούσε να γίνει κι η Ιθάκη του. Ο Μουρίνιο έφτιαξε μια τρομερή ομάδα μέσα σε 2 χρόνια, πρόλαβε να χάσει άλλη μια φορά στην έδρα του -κάτι σπάνιο-από τον ΠΑΟ, αλλά και να κλείσει θριαμβευτικά το πέρασμά του σε μια επεισοδιακή πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου και το νικητήριο τελικό επί της Μπάγερν στο Μπερναμπέου, που ήταν και το διαβατήριο του για τον πάγκο της Ρεάλ του Πέρεθ. Άφησε την Ίντερ πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 50 σχεδόν χρόνια, αλλά οι νερατζούρι πήραν την κάτω βόλτα στα χρόνια του Μπενίτεθ και δε θύμιζαν σε τίποτε την ομάδα των περασμένων χρόνων. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιοι υποψιάστηκαν πως ο Μουρίνιο αφήνει πίσω του καμένη γη, αλλά οι βασικές υποψίες έπεσαν πάνω στον παρωχημένο Μπενίτεθ.

Πανηγυρισμοί για τη νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ εναντίον της Μπάγερν (2010)

Στη Μαδρίτη κατάφερε να κλονίσει την κυριαρχία της ομάδας του Guardiola, να πάρει σε τρία χρόνια ένα πρωτάθλημα κι ένα κύπελλο. Αλλά αφενός το τίμημα ήταν μια πρωτοφανής-ακόμα και για το clasico -ψυχροπολεμική ένταση, που φαινόταν να τον τρέφει, όμως γύρισε τελικά εις βάρος της ίδιας του της ομάδας. Αφετέρου σκόνταψε τρεις φορές στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ κι έφυγε απ’τη Μαδρίτη με ανάμικτες εντυπώσεις.

Η δική του Ρεάλ πέτυχε μοναδικό ρεκόρ το ’12 με συγκομιδή 100 βαθμών και 121 γκολ ενεργητικό, συντρίβοντας τις κατηγορίες περί αμυντικής τακτικής. Αλλά έχασε τα αποδυτήρια και παίκτες-τοτέμ όπως ο Ίκερ Κασίγιας, τείνοντας να θεωρεί πως είναι πάνω απ’όλους, ακόμα κι απ’τον ίδιο το σύλλογο.

Είχε έρθει η ώρα της επανένωσης με την Τσέλση, για μια ερωτική σχέση που είχε μείνει στη μέση κι έφερε άλλον ένα τίτλο, αλλά σύντομα έμοιαζε ξαναζεσταμένο φαγητό κι έτσι επήρθε  το δεύτερο κι οριστικό διαζύγιο.

Αυτή τη φορά ο Μουρίνιο δεν άλλαξε χώρα και παρέμεινε στην Αγγλία, για να αναλάβει τη United, καθώς φαίνεται ο μόνος που μπορεί ίσως να ξορκίσει την κατάρα διαδοχής του Σερ Άλεξ, αν και ο μέχρι στιγμής απολογισμός είναι μάλλον πενιχρός (1 Europa League και μέτριες πορείες στο πρωτάθλημα, παρά τα λεφτά που ξόδεψε)

Ο Μουρίνιο γενικά φαίνεται να τα καταφέρνει όταν όλοι τον θεωρούν ξεγραμμένο αλλά να μην πετυχαίνει την υπέρβαση στις μεγάλες ομάδες. Παίρνει σχεδόν πάντα τίτλο τη 2η χρονιά του σε μια ομάδα, αλλά κάποιες φορές τις καίει, λόγω της έντασης και τις καταστρέφει. Κι έχει φανατικούς εχθρούς και φίλους, ακόμα και μεταξύ των παικτών που έχει προπονήσει.

Έμεινε στην ιστορία για τα περίφημα mind games και των ψυχολογικό πόλεμο δηλώσεων στον οποίο ειδικεύεται, ενώ έχει μακιαβελικές τακτικές, μη διστάζοντας να βάλει “το πούλμαν μπροστά στην εστία”, το οποίο ήταν πάντως δική του έκφραση , για να κατηγορήσει την αμυντική παθητική τακτική του αντιπάλου.

Το βιβλίο της καριέρας του ακόμα γράφεται, κι ακόμα κι αν δεν είναι ο εκλεκτός, συνεχίζει να προκαλεί ντόρο γύρω από τον όνομα του. Γιατί το μόνο που θα μπορούσε να τον σκοτώσει είναι η αδιαφορία.