Σιγά μην έκαναν οι ναζί το Κατύν. Δεν είχαν δώσει ποτέ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Δε χρειάζονται αφορμές για να θυμηθεί κανείς τη ναζιστική θηριωδία σε όλες της τις εκφάνσεις, αυτή που τόσο εύκολα στις μέρες μας εξισώνεται με τα “εγκλήματα του κομμουνισμού”, τα οποία μάλιστα όσο λιγότερη σχέση έχουν με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την τελευταία. Έτσι λοιπόν και η σημερινή ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος επιλέγεται απλώς συμβατικά για το παρακάτω φωτογραφικό αφιέρωμα, το οποίο διατηρεί την επικαιρότητα του αναλλοίωτη 365 μέρες το χρόνο, κάθε χρόνο, όσο η σκύλα που γεννά το φασισμό βρίσκεται σε οργασμό.

Το Μουσείο Τοπογραφίας του Τρόμου στην Τσίμερστρασε του Βερολίνου υψώνεται στην ισοπεδωμένη από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς έκταση όπου βρίσκοταν κάποτε τα κτίρια της Γκεστάπο και των Ες-Ες:

Η απέριττη αισθητική του χρησιμεύει ως το καταλληλότερο φόντο για την ανάδειξη της φασιστικής φρίκης, στιγμιότυπα της οποίας θα ανιχνεύσουμε μέσα από το φωτογραφικό φακό:

Μαζική εκτέλεση από μέλη ομάδας της Αστυνομίας Ασφαλείας και της Υπηρεσίας Ασφαλείας σε άγνωστο μέρος (ενδεχομένως κοντά στην πολωνική Winniza/Winnyzja), πιθανή χρονολογία (1941/42). Οι θεατές ήταν μη άμεσα συμμετέχοντα μέλη της Βέρμαχτ και της Υπηρεσίας Εργασίας του Ράιχ. Στο πίσω μέρος και δεξιά στην άκρη της φωτογραφίας διακρίνονται οι ένοπλοι του εκτελεστικού αποσπάσματος. Άγνωστο φαινόμενο οι μαζικοί τάφοι Πολωνών από Γερμανούς, μην το συζητάμε…

Απαγχονισμός Σοβιετικού αντάρτη, μάλλον στη Γιάλτα της Κριμαίας, γύρω στο 1942.

Εκτέλεση αμάχων στην ΕΣΣΔ, άγνωστης χρονολογίας. Στη φωτογραφία δε διακρίνεται καθαρά αν πρόκειται για άντρες της Βέρμαχτ ή των Ες-Ες, στο φόντο πάντως παρακολουθούν μέλη της Βέρμαχτ χωρίς άμεση συμμετοχή στα γεγονότα. Η συναίσθηση πως οι απλοί στρατιώτες, κι όχι απλά επίλεκτοι ναζί των Ες-Ες κι άλλων ειδικών σωμάτων ήταν από απλά ενημερωμένοι μέχρι άμεσα και προσωπικά υπεύθυνοι για τα ναζιστικά εγκλήματα, δεν ήταν καθόλου δεδομένη υπόθεση στη Γερμανία, όπως απέδειξε και η περιπετειώδης πορεία δύο κινητών εκθέσεων για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ πριν λίγα χρόνια.

Κατά τη διάρκεια μιας “επιχείρησης ειρήνευσης”, άνδρες των Ες-Ες, της αστυνομίας και της Βέρμαχτ βάζουν φωτιά σε χωριό της Βόρειας Ρωσίας, 1943.

Εκτελεσμένοι χωρικοί του μαρτυρικού Λίντιτσε της σημερινής Τσεχίας, στις 10.6.1942. Στο βάθος διακρίνονται άνδρες της Αστυνομίας Τάξης.

Εκτέλεση Σέρβων ομήρων από εκτελεστικό απόσπασμα της Βέρμαχτ στο Πάντσεβο του Βελιγραδίου στις 22 Απρίλη 1941. Ο διοικητής αξιωματικός δίνει τη χαριστική βολή στους ακόμα επιζώντες με ένα πιστόλι. Μετά από επιθέσεις κατά των Γερμανών κατά την κατάληψη του Πάντσεβο, 36 αυθαίρετα συλληφθέντες πολίτες καταδικάστηκαν σε θάνατο κι εκτελέστηκαν δι’απαγχονισμού ή τουφεκισμού μεταξύ 21 και 22 Απρίλη 1941 προς παραδειγματισμό. Οι εκτελέσεις έλαβαν χώρα δίπλα στο τοπικό νεκροταφείο, όπου είχε σημειωθεί μία από τις επιθέσεις. Το συγκινητικό ενσταντανέ δε θα μπορούσε να μην αποθανατιστεί από ένα φωτογράφο της Ομάδας Προπαγάνδας της Βέρμαχτ.

Μετά από επιχείρηση Σέρβων παρτιζάνων στην Τοπόλα, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 22 Γερμανών στρατιωτών, εκτελέστηκαν ως αντίποινα 2100 Σέρβοι κρατούμενοι, κυρίως “Εβραίοι και κομμουνιστές”, όπως ανέφερε η διαταγή, αλλά και “Τσιγγάνοι” που επελέγησαν από τους αρμόδιους των Ες-Ες του Βελιγραδίου. Η συγκεριμένη φωτογραφία ελήφθη μεταξύ 9 ή 11 Οκτώβρη 1941, κατά την εκτέλεση 449 Εβραίων στο δάσος του Κοβίν (εκτελέσεις σε δάση είπατε;  ε όχι δα, αυτά είναι σταλινικά έθιμα)ή κοντά στο πεδίο βολής του Βελιγραδίου. Η αναμνηστική φωτό κρίθηκε κι εδώ απαραίτητη.

Χωρίς άλλα σχόλια, εκτέλεση υπόπτων για αντάρτικη δράση σε ελληνικό χωριό, 1943

Διαπόμπευση Ιταλών παρτιζάνων πριν την εκτέλεση τους, κοντά στο Λάγκο Ματζόρε της Βόρειας Ιταλίας, στις 20.6.1944. Στα ιταλικά το πανό αναγράφει: “Είναι αυτοί οι απελευθερωτές της Ιταλίας ή είναι συμμορίτες;” Για να μην έχει κανείς αμφιβολία για την πατρότητα του όρου σε σχέση με τους κομμουνιστές αντάρτες.

Το αστέρι του Δαβίδ, σχεδόν ισοδύναμο με θανατική καταδίκη για τους Εβραίους που υποχρεώθηκαν να το φοράνε στο Ράιχ και τις κατεχόμενες από αυτό χώρες.

Ακολουθούν σκηνές δημόσιας διαπόμπευσης Εβραίων δια κουράς ή/και ανάρτησης υβριστικών πινακίδων:

Η Νέμεσις μπορεί να άργησε μια μέρα, με την σχεδόν βιβλική έννοια του όρου, μπορεί να ήταν κουτσουρεμένη, ειδικά στη Δυτική Γερμανία, ωστόσο ήρθε και βρήκε τους άλλοτε λεβέντες να κρύβονται πίσω από εφημερίδες. Όπως θα έκαναν και οι Σοβιετικοί, γνωστοί για την ντροπή που έτρεφαν για την ιδεολογία και τις πράξεις τους:

Εδώ από τη δεύτερη δίκη εναντίον των ανδρών των Ες-Ες στο στρατόπεδο εξόντωσης της Τρεμπλίνκα, στις 12 Οκτώβρη 1964

Γυναίκες φύλακες του στρατοπέδου Μάζντανεκ σε στιγμιότυπο της δίκης το 1979, μιας από τις πιο μακροχρόνιες στη δικαστική ιστορία της Δυτικής Γερμανίας, αφού μεταξύ της έναρξης της το 1975 και της έκδοσης της απόφασης μεσολάβησαν έξι χρόνια.

Οι κτηνωδίες σε απρόσμαυρο φόντο μας θυμίζουν και πάλι πως ο φασισμός δεν έρχεται απ’το μέλλον. Για να μη ξαναγίνει όμως το δικό μας μέλλον, δεν αρκούν τα ευχολόγια, ούτε φυσικά ανακοινώσεις σαν εκείνη της Ευρωπαϊκης Επιτροπής σήμερα, που “ξέχασε” να αναφέρει ποιοι προκάλεσαν το Ολοκαύτωμα, για το οποίο κατά τα λοιπά οδύρεται. Αλλά όταν ειδικεύεσαι στις “κατυνιές”, θα υπάρχουν και παρενέργειες, όπως η επιλεκτική αμνησία…