Τελικά ποιος (πρέπει να) ανησυχεί για την Λεπέν;

«Απειλή για τη σταθερότητα», «αντισυστημικός σεισμός στην Ευρώπη», «προστατέψτε τους θεσμούς»… Τα παραπάνω και άλλα παρόμοια αξιοποιούνται για να σχολιάσουν την επίδοση του κόμματος Λεπέν (RN – «Εθνική Συσπείρωση») στις γαλλικές εκλογές, ενόψει και του β’ γύρου. Κι όμως, μια ματιά για το ποιοι αισθάνονται σίγουροι ότι μπορεί να τους «βγάλει τη δουλειά», δηλαδή εκπρόσωποι ισχυρών τμημάτων του κεφαλαίου, δίνει μια απάντηση σε κάθε προσπάθεια να την παρουσιάσουν ως «αντισυστημική δύναμη».

Η ίδια η Λεπέν άλλωστε, αμέσως μετά την προκήρυξη των εκλογών, ξεκαθάριζε ότι «σέβομαι τους θεσμούς» και ότι δεν επιδιώκει «θεσμικό χάος», σχολιάζοντας σενάρια περί παραίτησης Μακρόν την οποία θα ζητούσε σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης της RN. Ενώ ο ίδιος ο Μακρόν ήταν εκείνος που από το 2022 ακόμα (μετά τις βουλευτικές εκλογές στις οποίες η παράταξή του έχασε την απόλυτη πλειοψηφία), με ζητούμενο να διασφαλιστούν «συμφωνίες μέσα από τον διάλογο», συζητούσε το ενδεχόμενο «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» ακόμα και με την Λεπέν…

Πίσω λοιπόν από την προπαγανδιστική αντιμετώπιση της ανόδου της RN, που υπηρετεί και τις διεργασίες αναμόρφωσης της σοσιαλδημοκρατίας, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για δύναμη που χαίρει της εκτίμησης ακόμα μεγαλύτερων τμημάτων του κεφαλαίου.

Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις ανώτερων στελεχών επιχειρήσεων (βλ. «Financial Times») που πανηγύριζαν ότι «οι οικονομικές πολιτικές της RN είναι περισσότερο μια “κενή πλάκα” στην οποία οι επιχειρήσεις πιστεύουν πως μπορούν να δώσουν ώθηση προς τη σωστή κατεύθυνση». ‘Η σχόλια του τύπου «αν μου λέγατε πριν από δυο βδομάδες ότι ο επιχειρηματικός κόσμος θα υποστήριζε την RN και δεν θα υπολόγιζε τον Μακρόν, δεν θα το πίστευα».

Ενδεικτικές είναι οι επαφές που η Λεπέν είχε και στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με εκπροσώπους της Medef (της Ενωσης των Γάλλων μεγαλοβιομηχάνων) και κολοσσών όπως οι EDF, «Veolia» και «Dassault», η χρηματοδότηση από δισεκατομμυριούχους που είναι μέτοχοι σε μεγάλες εταιρείες («Smartbox», «Otium Capital»), αλλά και η «κινητοποίηση» μεγιστάνων του Τύπου, όπως ο Β. Μπολορέ, που ανέλαβε δράση για μια «ένωση της δεξιάς» και λέγεται ότι επέδρασε καθοριστικά και στην απορρόφηση σημαντικού μέρους της γκωλικής δεξιάς (των «Ρεπουμπλικάνων» – LR) με την RN.

Εξάλλου, οι ίδιες οι θέσεις της RN επιβεβαιώνουν ότι κάθε άλλο παρά ανησυχητικό για τους επιχειρηματικούς ομίλους θα είναι το έργο μιας κυβέρνησής της.

Το κόμμα της Λεπέν δεσμεύεται για άμεση επιτάχυνση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, ώστε να τηρηθεί «η γραμμή για τα ελλείμματα», αφού «οι αγορές θα είναι αυστηρές εναντίον μας», ενώ για το δημόσιο χρέος της Γαλλίας ξεκαθαρίζουν ότι θα ταχθούν «ενάντια στη σπατάλη». Ετοιμάζουν επαναδιαπραγμάτευση της «συμβολής» της Γαλλίας στον προϋπολογισμό της ΕΕ, όπως και «η Γερμανία πρόσφατα εξασφάλισε μια έκπτωση μέσω διαπραγματεύσεων» (κάτι που ιεραρχούν όλες οι γαλλικές κυβερνήσεις ειδικά τα τελευταία χρόνια). Υπόσχεται «αυξήσεις στους μισθούς» αλλά μόνο μέσα από «σύναψη εταιρικών συμβάσεων» που θα αποτρέπουν κάθε «χασούρα» για τους εργοδότες (π.χ. απαλλάσσοντάς τους από εργοδοτικές εισφορές) και μόνο μέχρι κάποιο «όριο», «χωρίς να επηρεάζουν το κόστος εργασίας και την ανταγωνιστικότητα», έτσι που να μπορεί η εργοδοσία πετώντας ψίχουλα να θησαυρίζει με επενδύσεις όπου κρίνει ότι θα της είναι πιο συμφέρον.

Αλλά και όσον αφορά την εξωτερική πολιτική η RN διευκρίνισε ότι δεν σχεδιάζει να αμφισβητήσει«τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Γαλλία σε διεθνές επίπεδο, διότι υπάρχει ζήτημα αξιοπιστίας προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ». Χαρακτήρισε επίσης τη Ρωσία «πολυδιάστατη απειλή τόσο για τη Γαλλία όσο και για την Ευρώπη», δηλώνοντας «υπέρ της συνέχισης της υποστήριξης υλικοτεχνικού και αμυντικού εξοπλισμού για την Ουκρανία», ενώ την ίδια στιγμή σήμανε «εγρήγορση» απέναντι σε «απόπειρες παρέμβασης από τη Ρωσία, αλλά και από όλα τα κράτη και όλες τις δυνάμεις στον κόσμο». Μη ξεχνάμε εξάλλου ότι η RN άσκησε κριτική για το ότι «η οικονομία πολέμου που εφαρμόστηκε εδώ και δύο χρόνια από τον Μακρόν είναι αρκετά ελαφριά»…

Χρήσιμο είναι να σημειωθεί το σχόλιο που έκανε μετά την επικράτηση της RN η πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι, η οποία εξέφρασε ικανοποίηση για το ότι πλέον – όπως είπε – «η συνεχής προσπάθεια δαιμονοποίησης ανθρώπων που δεν ψηφίζουν αριστερά (…) είναι μια παγίδα στην οποία πέφτουν όλο και λιγότεροι (…) Το παρατηρήσαμε στην Ιταλία, το βλέπουμε όλο και περισσότερο στην Ευρώπη και στη Δύση».

Μέχρι πριν λίγα χρόνια τα «δημοκρατικά επιτελεία» όλης της Ευρώπης ξόρκιζαν το κόμμα της Μελόνι, αλλά όταν οι «Αδελφοί της Ιταλίας» ανέλαβαν τα ηνία της χώρας, ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σολτς αναβάθμισε τις σχέσεις Βερολίνου – Ρώμης και έκλεισε συμφωνίες για δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου και υδρογόνου μεταξύ των δύο χωρών, ενώ η κεντροδεξιά πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, άρχισε να περιοδεύει μαζί με την Μελόνι σε αφρικανικά κράτη, καθώς το προβάδισμα στη «μαύρη ήπειρο» είναι κρίσιμη προτεραιότητα συνολικά για τη λυκοσυμμαχία των Βρυξελλών.

Στο ίδιο έδαφος, αυτό των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου, είναι που θα βρεθεί λύση για τη «σταθερότητα» και στη Γαλλία.

Ηδη οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Γερμανίας διαμήνυσαν ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, προσβλέπουν σε συνέχιση της συνεργασίας τους με το Παρίσι.

Ο μόνος λοιπόν που έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί από την ενίσχυση της RN είναι ο λαός της χώρας, που για άλλη μια φορά βλέπει μια παγκινητοποίηση δυνάμεων της αστικής τάξης προκειμένου αυτή να αναβαθμίσει τη θέση της, πάντα σε βάρος των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων. Χώρια που αξιοποιείται και σαν «μπαμπούλας» για την αναβάπτιση της σοσιαλδημοκρατίας, και τη δικαίωση της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής που αυτή εφάρμοσε και στη Γαλλία.

Α. Μ.

Από τη στήλη “Αποκαλυπτικά” του σημερινού Ριζοσπάστη