Αμίλητο νερό

Η γη ξεραίνεται,
ο τόπος ερημώνει.
Δεν είχα ούτε δυο σταγόνες
δροσιά να σου χαρίσω,
εγώ, που νόμιζα
αστείρευτη την πηγή μου.

Τώρα, το φάντασμα της δίψας
πλανάται απειλητικό.
Όλες οι προγνώσεις συνηγορούν,
οι τρύπες στα φράγματα χάσκουν.

Μου το ‘χες πει κάποια φορά
να ‘χω νερό μαζί μου,
το ξόδεψα ποτίζοντας
λουλούδια της ερήμου.

Άρης Κωνσταντίνου