Απόπειρα δολοφονίας Τραμπ: Περί «πολιτικής βίας» και περί «τυφλότητος»
Oι διαφορετικές «φωνές» περί «πολιτικής βίας» είτε προέρχονται από τους Δημοκρατικούς είτε από Ρεπουμπλικάνους και υποστηρικτές του Τραμπ, επιδιώκουν κυρίως δύο βασικά ζητήματα…
Λίγες μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας του πρώην προέδρου των ΗΠΑ και εκ νέου υποψήφιο, Ντόναλντ Τραμπ γράφονται και ακούγονται πολλά από τα συστημικά μέσα όλων των «αποχρώσεων» στην Ελλάδα. Για να είμαστε ειλικρινείς αναπαράγονται όσα διεθνείς ειδησεογραφικοί κολοσσοί και αντίστοιχοι ισχυροί μηχανισμοί συμφερόντων θέλουν να κυριαρχήσουν στη συζήτηση ανάλογα με το με ποια πολιτική έκφραση των συμφερόντων της αμερικάνικης αστικής τάξης στοιχίζονται.
Ένα θέμα που κυριάρχησε στις «αναλύσεις» από τις πρώτες ώρες μετά την απόπειρα δολοφονίας είναι πως «αυτού του είδους η πολιτική βία δεν χωράει στις δημοκρατικές κοινωνίες». Σε αυτό αναφέρονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και όσοι μιλούν για «Τραμπ πολύ σκληρό για να πεθάνει» και αυτοί που κατηγορούν τον Τράμπ ότι «λούστηκε» την πολιτική και τον τρόπο που πολιτεύεται (επικαλούνται τον «διχαστικό λόγο», την υπεράσπιση από μέρους του της οπλοκατοχής, επαναφέρουν την εισβολή στο Καπιτώλιο μετά τις προηγούμενες Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ κ.λπ). Έχει, λοιπόν, μια σημασία να σταθεί κανείς στο τι εννοούν όλοι αυτοί με την «πολιτική βία», σε ποια βία αναφέρονται, ποια περιστατικά εντάσσουν σε αυτή ανάλογα με το ποια συμφέροντα υποστηρίζουν αλλά και σε ποια περιστατικά «ξεχνούν» αντίστοιχα εκατέρωθεν να αναφερθούν.
Oι διαφορετικές «φωνές» περί «πολιτικής βίας» είτε προέρχονται από τους Δημοκρατικούς είτε από Ρεπουμπλικάνους και υποστηρικτές του Τραμπ, επιδιώκουν κυρίως δύο βασικά ζητήματα:
Πρώτον, στο όνομα της «πολιτικής βίας» να κρύβεται η ιμπεριαλιστική βία που οδηγεί σε σφαγές λαών ΤΩΡΑ. Η βία και η γενοκτονία του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ εναντίον του λαού της Παλαιστίνης που στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις και οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ αλλά και ο Ντ. Τραμπ που αγαπάει «τήν εἰρήνη». Είναι ενδεικτικό πως για παράδειγμα όσοι υποστηρίζουν τον Ντ. Τραμπ με ιδιαίτερη ευκολία «αναθεματίζουν» ως «υπερβολική τη στήριξη στον Ζελένσκι» κ.λπ αλλά δεν έχουν την ίδια ζέση για την «ειρήνη» στη Μ. Ανατολή, δεν αναφέρονται στην «πολιτική βία» π.χ. του Ντ. Τράμπ που ανακοίνωνε περιχαρής ότι με επιχείρηση των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ εκτελέστηκε με drone ο Σουλεϊμανί, ανώτατος στρατιωτικός ηγέτης των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν (δηλαδή των κρατικών ενόπλων δυνάμεων) κατά τη διάρκεια της δικής του Προεδρικής θητείας. Δεν κάνουν, επίσης, και πολλές «αναλύσεις» για το αν χρειάζεται μια «πολιτική ειρήνης» του «δυτικού κόσμου» με την Κίνα… Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει.
Από την άλλη οι «Δημοκρατικοί», ομνύουν στις αναλύσεις για τον «διχασμό» που προκαλούν οι Ρεπουμπλικάνοι, τους χαρακτηρίζουν με διάφορες αφορμές και τρόπους πιο «φιλορώσους», μιλούν εύκολα για «συνωμοσίες» -όχι αποκλειστικά με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας- επιδιώκοντας να διασκεδάσουν την όντως αποδεδειγμένα σκοτεινή δράση διαφόρων μηχανισμών του συστήματος. Παίρνουν πάνω τους από την στήριξη της γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστινίων ως τη στήριξη στη σφαγή στην Ουκρανία και το λάδι στη φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου που βάζουν οι αποφάσεις-εφιάλτης της πρόσφατης συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ. Αναθεματίζουν την «πολιτική βία», αυτοί που από μέρους τους έχουν πρωτοστατήσει σε διάφορες… φιλειρηνικές ενέργειες εναντίον αξιωματούχων άλλων κρατών διαχρονικά (από την Κούβα και τον Φιντέλ, μέχρι τα όπου γης πραξικοπήματα και εκτελέσεις).
Δεύτερον, παρουσιάζουν και οι δύο την «πολιτική βία» ως αποτέλεσμα ενός «βαθιού διχασμού που υπάρχει στις κοινωνίες». Κάθε τέτοια ενέργεια φέρνει στο προσκήνιο το σε τι σημείο έχουν φτάσει σήμερα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι ενδοαστικές αντιπαραθέσεις σε κάθε χώρα (όπως αντίστοιχα συνέβαινε σε περιόδους που διεξαγόταν ή ήταν στα σκαριά μια γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση για την εκ νέου μοιρασιά της ιμπεριαλιστικής λείας). Αλίμονο αν ο διχασμός ανάμεσα στα ίδια αυτά κέντρα ερμηνεύεται συνειδητά και απλουστευτικά ως «κοινωνικός διχασμός». Ο «κοινωνικός διχασμός» σε κάθε καπιταλιστική χώρα υπάρχει ούτως ή άλλως και είναι ανάμεσα στους ιδιοκτήτες του πλούτου τον οποίο δεν παράγουν, δηλαδή τους καπιταλιστές, και σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο, την εργατική τάξη. Ότι και να λέει ο καθένας αυτός ο διχασμός υπάρχει αντικειμενικά.
Ουσιαστικά, όλες οι φωνές του συστήματος επιδιώκουν με μεγαλύτερη ένταση μετά και από αυτή την εξέλιξη, ο καθένας από δική του αφετηρία και με βάση τις δικές του στοχεύσεις, να καλλιεργήσουν την «εθνική ενότητα» των καταπιεστών με τους καταπιεσμένους. Να στοιχίσουν τα εργατικά λαϊκά στρώματα πίσω από τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και τμήματος της αστικής τάξης. Είναι ενδεικτικό ότι στον ελληνικό Τύπο γράφτηκε – περιγραφικά- πως ο «Τραμπ είναι η τελευταία ευκαιρία για κοινωνική μεταρρύθμιση του καπιταλισμού, ακριβώς επειδή ο ίδιος είναι καπιταλιστής και δεν τον κρατάει κανένα σκοτεινό συμφέρον»! Κάτι «εγχώριο» μας θυμίζει το σχήμα… Ενώ αντίστοιχα από την άλλη, όσοι στο όνομα της «δημοκρατίας και της προόδου» έχουν διαπράξει τα πιο ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας παρουσιάζουν την «επιστροφή της κανονικότητας στις ΗΠΑ ως απαραίτητη προϋπόθεση για να επιστρέψει η ειρήνη, σταθερότητα και η ευημερία στον πλανήτη»!
Με λίγα λόγια, σε μια περίοδο που ήδη τα βουβάλια συγκρούονται σφοδρά, παίρνουν τα μέτρα τους για να την πληρώσουν ακόμα περισσότερο τα βατράχια. Θέλουν να διαλέξουμε στρατόπεδο ληστών. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία να γίνει πράξη στην εργατική λαϊκή πάλη, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, το κάλεσμα του ΚΚΕ για απεμπλοκή της χώρας από τους θανάσιμους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τα σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Να συνειδητοποιείται από ευρύτερες εργατικές – λαϊκές δυνάμεις πως δεν υπάρχει κοινό εθνικό συμφέρον των εκμεταλλευτών με τους εκμεταλλευόμενους. Πώς είναι κρίσιμο οι ρωγμές και οι αντιπαραθέσεις που δυναμώνουν ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και καπιταλιστές να μπορούν να αξιοποιηθούν από το εργατικό λαϊκό κίνημα στην κατεύθυνση έντασης της σύγκρουσης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Με απεγκλωβισμό όλο και περισσότερων από την κυρίαρχη πολιτική με όποιον τρόπο και αν αυτή εκφράζεται. Με δυνάμωμα των αγώνων που στις σημαίες τους θα γράφουν πως τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί για τους εργαζόμενους αν δεν χάσει το κεφάλαιο.
