Αλέκος Πούλος – Στον Ποιητή της θάλασσας

Σκιά βαριά
πέφτεις πάνω μου ποιητή.
Σαν μαύρος αρχάγγελος
τον δύσκολο ύπνο μου διαλύεις
με τους σιωπηλούς πυρσούς των στίχων σου
για να συνδιαλέγεις μαζί μου.
Ας μάθεις πως ήρθε το τέλος
και δεν ξεστομίσαμε
λέξη δικιά σου στα πέλαγα.

Κανένας λόγος
δεν ριζώνει στην καρδιά
αν πρώτη δεν τον ακούσει.
Εσύ μας έστειλες
πορτοφύλακες στα μπουρδέλα
για να κουβεντιάζεις παντέρημος
πάνω από μπόρες και αντάρες
τις νύχτες του αναβρασμού
με σένα μόνο.

Και να τώρα
εμείς που σε λατρέψαμε
σάρκα απ΄ την σάρκα μας
να μην έχουμε τίποτα να γράψουμε
απ΄ όσα συναδελφικά μας άφησες
στα συνθήματα που ετοιμάζουμε.

Άφησες να σε κλέψουν
ξεχασμένος στους αέρηδες που σε ταξιδεύουν
και μεις απασχολημένοι
τις σκοτεινές μέρες μας να εντρυφούμε
γυναικεία κορμιά στα μπουρδέλα
δεν προλάβαμε να σε προφυλάξουμε
για τις άγονες μέρες της ζωής.
 Άδικα τώρα έρχεσαι
και τον ύπνο μου ταράζεις.
Στα πανό των αγώνων μας
δεν θα γράψουμε τίποτα
που να έγινε στίχος σου
γιατί τίποτα δεν μας ακούμπησε.

Με κόκκινο χρώμα όμως
σε ό,τι σου αναλογεί  απ΄ την  πορεία μας
θα βάλλουμε μουτζούρα.
Μα μη στεναχωριέσαι!
Τα μπουρδέλα υποσχεθήκαμε
κατά την συγγραφή σου
ανοιχτά να κρατάμε
ως τον τελευταίο συνάδελφο σου.
Αύριο όμως νομίζω φεύγει κι αυτός
και μ΄ έναν βαθύ λυγμό
διαγράφει τους στίχους σου.

Αλέκος Πούλος